01.05.2019
To wszystko zaczęło się dzisiejszego ranka. Jak każdego dnia, obudził mnie budzik, punktualnie o godzinie ósmej. Po otworzeniu powiek widziałem dosłownie tyle, co mając zamknięte oczy. W całej mojej sypialni panowała ciemność. Posługując się latarką w telefonie dotarłem do okna, by podciągnąć żaluzje, ale kiedy to zrobiłem nie zauważyłem znacznej różnicy. Jedynym światłem było to, które dobiegało ze słupków oświetleniowych powbijanych w ziemię, po obu stronach ścieżki prowadzącej od ulicy, do moich drzwi frontowych. Kilkukrotnie sprawdziłem godzinę, aby upewnić się, że mój telefon się nie myli. Zarówno mój zegarek na rękę, jak i ten zdobiący jedną ze ścian w salonie, wskazywał godzinę ósmą rano. Nie mogłem zrozumieć, dlaczego na zewnątrz wciąż jest ciemno. W maju słońce powinno być na niebie od dobrych trzech godzin. Mrok panujący na zewnątrz przyprawiał mnie o dreszcze, dlatego postanowiłem nie opuszczać swojego domu. Moje postanowienie okazało się słuszne. W telewizji nadawali informację o zamachach w całym hrabstwie wood i w części stanu Teksas. Późnym popołudniem, gdy wyłączyłem telewizor, a w całym domu zapanowała cisza, zacząłem słyszeć strzały. Co prawda były one ciche, co świadczyło o tym, że są daleko, ale i tak poczułem zimny dreszcz przechodzący od karku do pleców. Pierwszy raz znalazłem się w takiej sytuacji, dlatego nie bardzo wiedziałem jak postąpić. Nie chcąc słyszeć tego okropnego dźwięku, zaszyłem się w swoim pokoju, gdzie leżąc w łóżku, włożyłem do uszu słuchawki i odpaliłem swoją ulubioną playlistę. Wcześniej jednak upewniłem się, że wszystkie drzwi i okna są dobrze zamknięte.
