A Foolish Heart

Chapter 11

MARK'S POV

I am currently watching the News. Anong nangyare matapos yun? Ayun, si Britt panigurado nandun na nmn siya sa puntod ng Mommy niya. Dun kasi yun pumupunta kapag malungkot siya eh. Sorry Brit. Mahal kita. I love you but I can't see you like this.

"KASALUKUYAN PO TAYONG NARITO SA *TOOT* HIGHWAY. NABUNGGO PO ANG SASAKYAN NI CALVIN RAY FERNANDEZ NA ISA SA ANAK NG MGA PINAKAMAYAYAMANG BUSINESS TYCOONS SA BUONG MUNDO. NABUNGGO ANG KANYANG SINASAKYAN NANG IWASAN NITO ANG ISANG BATA. DINALA NA PO SIYA SA *TOOT* HOSPITAL. HINDI NMN MALALA ANG NATAMO NIYA. NAGKAROON LAMANG PO SIYA NG KONTING BALI AT PASA."

Sana okay lang siya. I didn't expect this would happen. I'll call Britt.

Calling Manhid .......

"Brit. Hey. Are you at the cemetery?"

"*sobs* Yes. *sobs*" Britt

"I'll fetch you. Don't leave okay?"

I arrived. Nadatnan ko siya dun walang tigil sa pag-iyak. Nandito lang ako sa likod ng puno. Pagmamasdan ko lang siya.

"Mom. Why are you not here? *sobs* I always wanted a mother. Someone I could lean on. A girl bestfriend. *sobs* Why can't I have a mother? *sobs* Why do people always leave me?"

Nandito nmn ako eh. Pero hindi mo ko makita. Ang sakit sakit eh. Yung taong mahal ko may mahal na iba. At take note araw-araw pinamumukha sa akin na may mahal siyang iba. I'm always the one who's there for you. Pero hindi mo ko makita. Puro na lang Calvin! Hays. Bakit ba ang manhid mo?! Bakit ba di mo makita yung mga taong nagmamahal sayo?! Sobrang sakit na eh. But I won't give up on you Britt. I will always love you.

"Mom, why leave me so early? Mom. Ang sakit eh. Kung sino pa yung mahal mo yun ung hindi mo makuha. Mom. I love him so much. It really really hurts Mom. Kasi yung taong mahal ko, he can't love me back. But I'll never give up. I'll do everything for him to love me. *evil smile* Even if it means doing the wrong things. All I know is that I love him and I'll do everything for him not to let go."

Hays. I really can't stop you ha? But I'll still do and will always do everything to wake you up. Huuuuuuu. Harap-harapan na nmn akong nasasaktan o! Torture na nga. Hays. Ang hirap pala talagang makita na yung taong mahal mo ay may mahal na iba. Tapos harap-harapan pa. Ha-ha-ha! I'll go near her.

"Hey. Malamok na ah. Umuwi ka na muna. Gusto mo dun ka muna sa bahay namin? You can sleep there? Please listen to me. I know you're tired and depressed. I just want to comfort you. That's what bestfriends are for right?" I told her.

"Okay. Thankyou Bestfriend. I love you, Best."

Friendzoned. Always being friendzoned by the one I love. Being rejected. Getting ditch everyday! But that's what love is. Sacrificing yourself for your love's happiness.

"Let's go?" I extended my hand to her.

"Yeah. Can you give me a hug?" Britt told me.

Walang paligoy-ligoy na niyapos ko kaagad siya.

"It really really hurts so bad! *sobs* The one I love can't love me back! Bakit ganon? *sobs* Kung sino yung mahal at gusto ko di ko makuha? Sobrang sakit eh. Wala na nga akong Mommy. Wala pa akong Daddy. Ikaw na lang ang nandyan para sakin tska sina Margarette and Kryzelle. *sobs* Please don't leave me like they do. Sawang-sawa na kong maiwan. Sawang-sawa na ko humingi ng pagmamahal ng iba. Ang sakit sakit eh! People always leave me. It really hurts. It breaks my heart. Di ko na maintindihan eh. Bakit ba hindi ako magawang mahalin ng ibang tao? *sobs*"

I feel you .....

Alam na alam ko ang nararamdaman mo Britt. Nararamdaman ko ren yan eh. Yung taong mahal ko kahit kailan hindi ako magugustuhan kasi may mahal siyang iba eh. Bukod dun, kaibigan lang ang turing niya sakin eh. Ang sakit alam mo ba? Ako yung nandito pero siya pa rin ang hinahanap mo. Kailan mo ba ko mapapansin? Mahal kita, mahal mo siya. Sinong tanga? A-K-O. Ha-ha! Lagi akong umaasa na baka sakaling mahalin mo rin ako kahit ang sakit sakit na. Di ko din nmn maintindihan kung bakit nagustuhan kita eh. Pero alam mo? Sa tuwing makakabasa ako ng text na sinasabi mong mahal mo siya, yung mga moments niyo, kung gano mo siya kamahal at kung anong kaya mong gawin para sa kanya nasasaktan ako. Parang gusto ko ako yung nandun. Na sana ako yung mahal mo, ako yung iniisip mo, na ako yung laman ng GMs mo, na ako yung laman ng posts mo sa fb/twitter, na ako yung kasma mo sa bawat memories sa buhay mo at sana ako yung pinapangarap mo na makuha. Pero hindi eh! Kahit kailan hinding-hindi magiging ako yun. Kasi hindi ako yung mahal mo eh. Kahit sobrang sakit na tinitiis ko. Kahit pa alam kong ako lang yung Bestfriend mo, kahit ako lang yung mahal mo kasi kaibigan mo ako, kahit pa alam kong may mahal kang iba at kahit pa kailanman hinding-hindi ako yung magiging laman ng puso mo. Lahat yun tinitiis ko kasi mahal kita. Hihintayin ko na lang yung time na matauhan ka at magising ang pagiging manhid mo. Mahal na mahal kita no matter what.

THIRD PERSON'S POV

Hindi nila alam na may nagmamasid na sa kanila. Kasalukuyan kong nakikita ang isang lalaki na ang sa tingin ko ay bestfriend niya at ang pinababantayan sa akin ng aking amo. Lagi na lang pumupunta ang babaeng ito dito. Sa tuwing pupunta siya dito ay lagi siyang umiiyak na tila palaging may problema. Hindi niya alam na may CCTV dito. Inilagay ko iyon dito dahil utos ng Reyna/ng amo ko.

Reyna calling .....

"Nandyan na nmn ba siya?" Reyna

"Oo. May kasama siya. Sa pagbabantay ko, bestfriend niya ito."

"Bantayan mong mabuti ang anak ko."

(Sino kayang anak ang binabanggit nung Reyna? Find out. Hihi.)

At ang isa pang pinababantayan sakin ay ang pamilya ng mga LEE. Akala nila matatakasan nila ng ganon ganon lang ang ang amo ko? Hahahaha. Mas malakas na siya ngayon! At kahit pa anong gawin nila hindi nila kayang pigilan ang mga pwdeng gawin nito. Hahahaha.

AEIGN'S POV

Nandito ako ngayon sa hospital. Pinsan ko kasi si Kurt. Ayos nmn na siya. Hinihintay na lang namin ang paggising niya. Wala pa kasi sila Tita Vielle and Tito Danielle nasa Europe sila managing their business. They'll come home tommorrow. Sa totoo niyan, alam ko na lahat eh. Though hindi ko kilala yung kababata ni Calvin which is alam kong kasabay niyang nagkaron ng amnesia at ang dahilan rin kung bakit sila naaksidente. Naaawa ren ako sa kanya kasi tinago sa kanya ying katotohanan but I understand why Tito and Tita didn't tell him. They're just concern. Though hindi nmn tama na itago yung past. Pero sabi nga you'll never ever forget the past 'cause it will always hunt you neither its bad nor good. Yun nga ang nangyayari ngayon its like the past is making way for it to be remembered. Kasama ko din pala dito si Jonas, Ralph and Mike. Si Jonas? Ayun, tulog.

"Good evening po. I'll just check his temperature." Nurse

"Woah. Hi miss. Hulog ka ba ng langit? ;)" Ralph said with his flirty voice.

"Bakit?" Nurse

"Because you look like an angel God sent from above. Teka, eto pa eto pa. Magnet ka ba?" Ralph

"Bakit?"

"Kasi feeling ko hinihigit mo ko at di ko maggawang kumawala sayo. Pwde ko ba mahingi number mo?" Ralph

Dumadamoves ang loko!

"Naku, miss. Binobola ka lang niyan." I told the nurse.

"Sir, you're handsome too. But you have no right to tell me that. I'll definitely give you my number! 09********"

Tss. Akala mo kung sinong inosente ang babaeng ito. Gentleman ako but I don't tolerate this kind of attitude. Maganda pa nmn siya. Kaya lang bumigay kaagad sa pogi. I'm not being judgemental its just that you shouldn't just give a guy you're number just because they told you something that makes you 'kilig'.

"Where am I? Where's my princess? Where's Sheily?"

Calvin asked. He just woked up. Wait, what? Sheily? Kaklase namin yun ah? Why would he mumble her name?

"Hey. I said where's my Princess?!" Calvin

Posible kayang bumalik ang ala-ala niya? I went outside and called the doctor.

"Doc, is it possible that a person who had amnesia eventually have their memories back?" I asked.

"Yes, it is possible." Doc said.

Naghihysterical na si Calvin dun. Tha doctor injected him something. It made him calm and fall asleep.

Next morning.

"Mom, Dad, where is my Princess?! Where is Sheily?"

"Baby. Hays. How am I going to start? You had an amnesia like 10 years ago. We moved to America when that happened. We came back here when you're 12 years old. You both had an amnesia. That's why we decided not to tell you anything. 'Cause we saw how hard it is for you. You had a trauma. When you had amnesia, we took it as an advantage. And now, you're memories seem to be back." Mom