"Wie is daar?" riep ik door het huis. Het enige geluid dat er te horen was, was het gekraak van de houten trap onder mijn gewicht. "Mam? Pap?" Weer geen antwoord. Ik stond even stil om mijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Ik wist toch zeker dat ik net wat gehoord had. Waren pap en mam alvast mijn verjaardagsfeestje aan het organiseren? Ik forceerde een glimlach op mijn gezicht, maar hij was zo nep; mijn gedachten trapten er niet in. Alle lichten in het huis waren uit, maar de deuren stonden wijd open. Mijn hart klopte in mijn keel, terwijl ik bedacht wat er zich allemaal in de donkere kamers kon verschuilen. Ik wilde het niet weten, maar toch dacht ik eraan. Trillend pakte ik de trapleuning vast met één hand, terwijl ik met de andere uitreikte naar het lichtknopje. Het was dichtbij en ik had het dus ook snel ingedrukt. Het zwakke lichtje verderop de gang sprong aan en hoewel het nauwelijks iets deed, voelde ik me al een stuk geruster. Snel liep ik de laatste paar traptreden af en zette ik mijn blote voeten op de koude vloer. Behalve het geklop van mijn hart en mijn korte en snelle ademhaling was er geen geluid. Er reden zelfs geen auto's langs ons huis, wat anders wel zo was. "Hallo, is daar iemand?" probeerde ik nogmaals, maar niet tot mijn verbazing bleef het opnieuw stil. Zover ik door de gang kon kijken, was alles normaal. De kamers durfde ik niet in, maar ik zou toch in ieder geval de gang uit moeten lopen? In mezelf herhalend dat er heus niets was, liep ik met schuifelpasjes de slecht verlichte gang door. Zo nu en dan keek ik over mijn schouder, maar steeds weer was er niets. Ik stopte abrupt op het punt waar de gang in een hoek gebogen was. Na een laatste blik achter me te hebben geworpen, keek ik om de hoek heen. Het was nog een klein stukje gang, met aan het einde een deur die naar de keuken liep, wist ik. Ik slikte, maar zette toch door. De spiegels die aan de muren hingen, gaven me opeens de kriebels. Ik durfde er niet in te kijken, bang om iets te zien wat ik niet wilde zien. Nadat ik mijn adem had gekalmeerd, legde ik mijn hand op de deurklink van de keuken. Deze deur was de enige die nog dicht was. Ik zwaaide hem met al mijn macht open en ging rechtop staan, klaar staande voor wat er zich dan ook achter de deur mocht bevinden. Nog voordat ik goed kon kijken wat er in de kamer was, hoorde ik voetstappen aan het begin van de hal. Verschrikt keek ik achterom. Mijn handen trilden en zodra ik de hopelijk lege kamer indook, hoorde ik een stem echoën: "Ik weet dat je wakker bent."
Hoop dat je hem leuk vindt :D
