From Neighbors To Love

Were your's daughters?

Dziś nadszedł dzień, którego najbardziej się obawiałam. Dzień kiedy to musiałam spakować cały swój dorobek i wrócić do Londynu. Moje córki, moje dwa aniołki, Luiza i Eliza są u mojej znajomej Clarence, która chciała mi pomóc w jakiś sposób więc zabrała je do siebie. Moje dwa małe aniołeczki, o jednej dokładnie Luizie mówią że to 100% ja, ma tak samo jak ja brązowe włosy, jest niska i drobna, ma nieraz bardziej brązowe a nieraz bardziej zielone oczka, za to jej siostra to 100% ojciec, dość wysoka jak na swój wiek, ma jasne, lekko kręcone blond włosy. Kocham je obydwie i jestem pewna że Michael też by je pokochał gdyby coś o nich wiedział...

Po zapakowaniu wszystkich naszych rzeczy zadzwoniłam do swojej mamy, ta po odebraniu wiedziała jakie pytanie musi mi zadać:

-Jak przyjedziesz do Londynu to obowiązkowo musisz się zameldować u nas i pogadać wreszcie z Michaelem. Kiedy ty mu to wreszcie powiesz? Wiesz, że on musi o tym się w końcu kiedyś dowiedzieć. 

-Wiem mamo... Londyn jest tak duży, że na jakiś czas dam radę go unikać, wiesz że nie chcę mu o niczym mówić i taki mam zamiar. 

-Dobra, już dobra niech ci będzie ale on i tak prędzej czy później dowie się prawdy.

-Wiem... Przepraszam mamo, ale...

-Właśnie! Gdzie są twoje córki? 

-Właśnie wróciły od Clarence i muszę się nimi zająć bo już za kilka godzin mamy samolot. Pa pa mamuś.

-Pa pa córeczko. 

Kiedy tylko otworzyłam moje aniołki się do mnie przytuliły. Po tym jak weszły Clara weszła na chwilę aby się z nami pożegnać, nie będziemy się więcej widzieć i miało tak być, ale Clara postanowiła że nas podwiezie na lotnisko, przynajmniej nie musiałam płacić za taksówkę. Chwilę po tym jak przyjechałyśmy na lotnisko okazało się ze już zaczęła się odprawa na nasz samolot. Ponownie pożegnałyśmy się z Clarą i poszłyśmy w stronę odprawy. No to teraz czeka nas kilka godzin i będziemy w Londynie. Nareszcie.