ARAFTA KALAN

1.KİMSİN?

Ayağımı yataktan sarkıtıp esnedim. Bugün pazartesi ve ben pazartesilerden nefret ederim. Banyoma girip aynama baktım.

Iyyy tipsiz ben...

Kısa bir duş aldıktan sonra saçlarımı kuruttum. Daha sonrada kırmızı bir slopet giyip evden çıktım.

Kulaklığımı takmış ilerliyordum ki aklıma gelen babam sayesinde tırnaklarımı elimin içine batırdım...

"Baba dur! Ne olur yapma baba. Baksana kıbırdamıyor."

"Sus orospu sende mi annen gibi olacaksın?"

Sinirden ağlamaya başlamıştım bile içimden babama öyle küfürler ediyordum ki. Ama dışarı dökmeye cesaretim yok. Ya beni de annem gibi döverse. Ağlamam ağzımdan hıçkırık kaçmasını sağlarken babam saçıma yapışmıştı bile.

"Baba. Baba ne olur yapma canım yanıyor."

"Sus!"

"Ahhhh"

Yüzüme yediğim tokatla başımı sola doğru yatırdım ve annemin kanlı yüzüyle gözlerimi kapadım.

Dalmış bir şekilde yürürken ayağıma birşey takılması sonucu kaldırımın üzerine düştüm.

"Ahhhh. Yeter ya yeter. Neden herşey beni buluyor? Neden hep ben?"

Kafamı yukarı kaldırıp ağlamamak için direndim. Ve lanet olası yaşadığım yere baktım.

Ben villaların olduğu yerde yaşıyorum. Hey hey yanlış anlamayın villaların olduğu yerdeki gecekonduda. Nalet ettim. Babam bizi burda bulamazdı ama burda yaşamaktan bıkmıştım. Çalan telefonumla elim cebime gitti. Arayan tabikide annemdi.

(Arkadaşlar öncelikle şu konuya açıklık getirmek istiyorum. Bende "Nalet" kelimesinin "Lanet" diye yazıldığını biliyorum. Ama bu Efalin iç sesi olduğu için böyle yazmak istiyorum. Siz iç sesinizde imla kurallarına uyuyorsanız orasını bilemem. Ama benim keyfim ve kahyası böyle yazmak istiyor. Şimdiden anlayışınız için teşekkür ederim:)

"Aloo efendim annecim"

"Kızım okula vardın mı?"

Kolumdaki saate gitti gözüm geç kalıyosun Efal koş. Allah ne verdiyse.

"Evet annem derse gircem az sonra görüşürüz"

"Görüşürüz bitanem dikkat et."

Telefonumu cebime koyup koşmaya başladım. Koşarken bir yandan da gözüm saatteydi. Yorulduğumu anlayıp biraz dinlendim nede olsa geç kalmıştım bile. Az ilerde yürüyen kapşonlu dikkatimi çekti. Dünyayla bir bağlantısı yoktu sanki. Elleri cebinde emin adımlarla yürüyordu. Yüzü belli olmuyordu ama baya kaslıydı. Ne diyon annem ağzını topla. Bana biraz daha yaklaştığında kafamı önüme eydim. Yine oluyor işte sakin ol Efal sana birşey yapmıycak. Derin nefes al, ver.

Bana doğru gelen siyah takımlı adamdan refleks olarak kaçtıyordum taki kolumdan tutup bana vuruncaya dek. Gözlerimi açtığımda karanlık bir odadaydım ve istemsizce ağlamaya başlamıştım. Nerdeydim ben!

"Kimse var mı? Neden burdayım ben?"

İçeri giren adiyle gözlerim ona döndü.