Een Nieuwe Toekomst [Flikken Maastricht]

Proloog - Hoofdstuk 1

Proloog - 7 jaar eerder

'Floris ik ben pas twintig!' schreeuwde ze door de woonkamer, 'Ik kan toch niet nu al moeder worden!' Hij stond op van de bank en keek haar aan, 'Ik heb toch ook niet voor die zwangerschap gekozen!' schreeuwde hij terug. Alsof hij wel klaar was voor een kind, hij was dan wel een stuk ouder, maar toch was hij er niet klaar voor. 'Je hebt geen keus meer Eva, we krijgen hoe dan ook een kindje, het is al lang te laat om het weg te halen.' Hij was gelukkig weer een stuk rustiger geworden. Ze zuchtte, wist dat hij gelijk had. 'Ik ga mijn baan niet nu al opgeven, terwijl ik nog niet eens begonnen ben.' Snauwde ze. Hij keek op, 'Je hebt de baan?' Ze knikte, 'Ja, ik ben gisteren gebeld.' De woede was gedeeltelijk uit haar stem verdwenen. 'En wij dan?' het verdriet was in zijn stem te horen. 'Ik-Ik weet het niet.' Ze nam plaats op de bank en staarde voor zich uit. 'Dus je baan is belangrijker dan je vriend? Belangrijker dan je kind?' De boze toon in zijn stem was terug en zijn ogen spuwde vuur. Hij wilde haar niet verliezen. 'Moet jij nodig zeggen, de man die zijn eigen dochter in de steek liet!' 'Alsof ik daar trots op ben Eva! Denk je dat echt? Ik wil er dit keer wel zijn voor m'n kind! Ik laat zoiets nooit meer gebeuren, snap dat dan!' Hij meende wat hij zei, hij wilde er zijn voor zijn kind. 'Ik ben al naar zo'n adoptie bureau geweest.' Vertelde ze hem. 'Je hebt wat?!' Hij deed een stap in haar richting, 'Ik wil het niet Eva. Ik laat mijn kind niet over aan andere mensen, wie weet waar hij of zij terecht komt!' Hij ijsbeerde door de woonkamer en pakte een glas water. 'Floris,' Ze keek hem aan, 'Ik ga terug naar Maastricht voor mijn baan, jij blijft hier in Amsterdam en de baby komt terecht bij een leuk gezin.' 'Eef, er valt echt wel wat te verzinnen. Wij kunnen toch dat gezin worden. Wij met z'n drietjes. Desnoods ga ik met je mee naar Maastricht.' Ze zuchtte, snapte hij het nou echt niet? Ze wilde geen kind. Ze wilde zich concentreren op haar nieuwe baan, carrière maken. Daar paste een kind niet tussen, niet op haar leeftijd. 'Je snapt toch ook wel dat dat niet gaat Floris! We hebben een super leuke tijd gehad samen maar nu moeten we ieder ons eigen pad op. We schelen zo'n veertien jaar, dat kan toch nooit goed gaan?' Zoiets had hij niet verwacht uit haar mond. Hij had het al helemaal bedacht. Een toekomst samen met hun kindje. Het zou misschien niet altijd makkelijk gaan maar hij wist dat de liefde voor elkaar alles zou goedmaken. Hij had het dus fout. 'Dus voor jou was dit zomaar een avontuurtje? Ik hou van je Eva, ik hou echt van je. Ik wil een toekomst met je.' 'Ik hou ook van jou, echt waar. Maar mijn baan..' Ze moest moeite doen haar tranen binnen te houden. Ze wilde hem niet kwijt, maar ze had nog zo met zichzelf afgesproken dat ze met niemand iets zou beginnen in Amsterdam. Ze was hier voor haar opleiding, het zou alleen maar gedoe geven. Nou, hier heeft ze het. Gedoe met haar vriend die ze niet kwijt wilt en een kind op komst. Hij keek haar raar aan, 'Is je baan nou werkelijk zo belangrijk?' Ze keek hem aan, 'Ja, mijn baan is belangrijk ja.' Dat zou hij toch moeten snappen. 'Ik heb een klote jeugd gehad, dat weet je. De rede dat ik doorging met school en dat ik altijd mijn best heb gedaan is voor deze baan. Nu ik die baan heb ga ik die toch niet zomaar opgeven door zo'n ongelukje.' Hij begon zich steeds meer aan haar te ergeren, 'Een ongelukje, wil je het zo noemen?' 'Dat is het toch.' Zei ze kort af. 'Leuke benaming voor je kind, voor je eigen vlees en bloed.' Eva stond op en bracht de lege glazen naar de keuken. Floris keek naar haar buik waar je al aan kon zien dat ze zwanger was. Ze kwam terug en nam plaats tegen de eettafel aan. Ze sloeg haar armen over elkaar heen, 'Als jij er zo graag voor je kind wil zijn voed je het toch lekker zelf op.' Zij wilde het kindje niet opvoeden, hij wel. Misschien was het nog niet zo'n slecht idee. Hij keek haar aan recht in haar ogen, 'Prima.'