Een Nieuwe Toekomst [Flikken Maastricht]

Hoofdstuk 23

‘Liefje.’ Wolfs drukte kusjes in haar nek. ‘Word je wakker, schatje?’ Fluisterde hij. Het was al half twaalf. Eva hield niet van uitslapen, maar dit keer was het haar toch gelukt. Wat ook niet zo gek is, ze hadden een drukke nacht gehad samen. Toch probeerde hij haar wakker te maken, anders zou ze hem de schuld geven dat ze tot in de middag had geslapen. ‘Eef.’ Dit keer praatte hij iets harder. Naast hem begon Eva te bewegen, ze werd wakker. ‘Hé schatje.’ Eva humde wat, als teken dat hij stil moest zijn en dat zij verder wilde slapen. Hij kende dat gedrag maar al te goed. ‘Eva, het is bijna half drie.’ Van schrik schoot ze overeind waardoor Wolfs hard begon te lachen. Haar ogen gleden over de rode cijfers van de wekker waarna ze zich weer op bed liet vallen. ‘Nu ben je tenminste wakker.’ Lachte Wolfs. Hij trok haar dicht tegen zich aan een gaf een kus in haar haren. ‘Heb je lekker geslapen?’ Ze knikte, ‘Jij ook?’ ‘Altijd, met jou naast me.’ Ze draaide zich om zodat ze hem aan kon kijken. Wolfs streelde met zijn handen langs haar blote rug, Eva sloot genietend haar ogen. Na een paar minuten kon ze het toch opbrengen om uit bed te stappen, ‘Ik ben even douchen.’ Hij glimlachte naar haar en keek naar het naakte lichaam dat richting de badkamer liep.

Ze drukte nog eens op de bel. Ze had besloten om met Frank te gaan praten. Ze gunde het hem niet als het zo slecht met hem ging. Net toen ze weg wilde lopen omdat ze dacht dat hij er niet was, werd de deur geopend. ‘Eva?’ Ze bekeek hem van top tot teen. Hij zag er niet uit. Hij had dikke wallen onder zijn ogen en het was duidelijk te merken dat hij een kater had, de geur van drank hing om hem heen. 'Wat kom je doen Eva?’ Frank klonk ongeduldig. ‘Gewoon, met je praten.’ Probeerde ze zo vriendelijk mogelijk te zeggen. Hij gebaarde dat ze binnen mocht komen. Eva sloot de deur achter zich en volgde Frank richting de keuken. De troep in de keuken viel haar gelijk op. Overal lagen lege bierflesjes en lege wijn flessen. Normaal hield hij van netjes, hij kon nooit tegen zoveel troep. Op tafel stond een halfvol bierflesje die hij waarschijnlijk iets daarvoor had opengemaakt. ‘Hoe gaat het met je?’ Vroeg ze voorzichtig aan hem. ‘Geweldig! Dat zie je toch.’ Ze zuchtte, ‘Waarom drink je zoveel?’ ‘Wat maakt het uit Eva? Ik heb toch niks meer om een normaal leven voor te leiden.’ Hij nam plaats op een keukenstoel en nam een slok van zijn bier. ‘Er zijn heel veel andere leuke vrouwen, Frank.’ Met een klap zette hij zijn bierflesje op tafel. ‘Jij denkt echt dat dit allemaal om jou gaat, hè?’ De woede was van zijn gezicht af te lezen. ‘Nee, dat bedoel ik niet.’ Probeerde ze nog om hem te kalmeren. ‘Jij snapt het echt niet, hè Eva?’ Ze zei niks, ze wachtte op hem totdat hij verder zou praten. ‘Je weet hoe graag ik een kind van je wil, Eef! En nu blijk je ineens al jaren een kind te hebben!’ Ze slikte, ze had er spijt van dat ze het niet gelijk aan hem had verteld. Dan was het waarschijnlijk nooit zo gelopen. ‘Wat is er beter aan hem? Waarom verdient hij het wel om een kind van je te krijgen en ik niet?’ Sinds minuten opende ze weer haar mond, ‘Dat was een ongeluk, Frank. Dat weet jij ook.’ Ze praatte zo rustig mogelijk. Als ze nu tegen hem zou uitvliegen zou hij alleen maar bozer worden. ‘Wat maakt dat nou weer uit?’ Zijn stem werd er niet bepaald rustiger op. Ze kon maar beter niks meer zeggen. ‘Als je me gewoon een kind geeft, dan ga ik niet kapot door de alcohol. Alleen een kindje kan mijn leven verrijken Eva.’ Dit keer klonk zijn stem wel rustig. Hij bracht het op die manier, dat Eva wel moest geloven dat dit de enige juiste oplossing was. Helaas voor Frank trapte Eva daar niet zomaar in. ‘Je kunt toch ook een kindje met iemand anders krijgen?’ Stelde ze voor. ‘Je snapt het niet, Eva! Ik wil een kindje van jou, jij wilde het ook.’ Ze besloot er maar niet op in te gaan. Ze had hem meerdere keren verteld dat ze geen kindje wilde, tenminste nog niet. Frank stond op van zijn stoel en liep naar haar toe. Hij pakte haar vast bij haar polsen. ‘We kunnen het toch proberen, Eefje.’ Probeerde hij haar over te halen. ‘Dan hoeft jullie baas ook niks te weten over jou en Wolfs. Dan hoef ik niet aan Bram te vertellen dat jij zijn moeder bent en dan hoef ik Bram ook niet van jou af te nemen, omdat ik zelf geen kindje heb.’ Ze schrok van zijn woorden, rukte haar polsen uit zijn handen en deed een stap naar achter. ‘Je blijft met je poten van Bram af!’ Ze herkende Frank niet meer. De Frank die zij kende zou zoiets nooit zeggen. ‘Ik wil geen kind met je Frank Besef dat!’ ‘Jij hebt niks te willen, Eva. Jij hoeft niet eens voor het kindje te zorgen.’ Haar ogen spuwden ondertussen vuur. Hij ging gewoon door, ‘Bij die Floris maakte het je ook niet uit dat hij in zijn eentje jullie kind opvoedde. Waarom zou je er nu wel last van hebben dan?’ Eva deed nog een stap naar achteren en moest moeite doen om hem niet aan te vallen. ‘Je zoekt maar iemand anders die zwanger van je wil zijn. Ik hoef je niet meer te zien, Frank.’ Ze deed aanstalten om de trap op de lopen en te verdwijnen uit de Ponti, maar ze werd tegen gehouden door Frank die haar tegen de muur drukte. ‘Dat zal moeilijk gaan.’ De toon van zijn stem was veranderd. Niet meer boos, maar dreigend. ‘Je bent me iets schuldig, Eva van Dongen. Of wil je dat ik Bram bij je weg haal?’ Ze verstijfde toen hij de laatste woorden uitsprak. Nu pas drong het tot haar door waar hij mee bezig was. Hij wilde haar chanteren, met haar eigen zoontje. Ze voelde hoe de knoop van haar broek werd geopend en hoe de rits daaronder omlaag werd geritst, maar ze kon er niks tegen doen. Ze stond daar maar, verstijfd tegen de muur, terwijl hij nog steeds praatte. ‘Je kunt proberen wat je wilt, maar we gaan net zo lang door tot dat je zwanger bent. Reken daar maar op.’ De woorden gingen allemaal aan haar voorbij, ze kon alleen maar denken aan haar zoontje. Het leek net perfect en nu gebeurde dit. ‘Je kunt wel aan de pil gaan, maar dat zal ook niet veel opschieten.’ Hij prutste met zijn riem, die hij niet open kreeg. Waarschijnlijk omdat de drank al goed zijn werk had gedaan. Toen Eva zijn broek op de grond hoorde vallen schrok ze op. Van schrik duwde ze hem, met alle kracht die ze bezat, van zich af en rende ze de trap op, ondertussen haar broek weer dicht makend. Zonder nog een keer om te kijken rende ze weg, zo ver mogelijk.