ဆယ့္ႏွစ္လထဲ ေလးလေျမာက္ဧၿပီဟာ
ေတာင္ကိုရီးယားရဲ႕ အလွဆံုးရာသီဆိုရင္
မမွားပါဘူး.. ေနရာတိုင္း လမ္းတိုင္းလိုလို
ခ်ယ္ရီပန္းေတြတဖဲြဖဲြေႂကြၿပီး ဆြတ္ပ်ံ႔ၾကည္ႏူးဖြယ္
ျဖစ္ေနတတ္တာပါပဲ.. ။
ဒီေန႔လည္း အလုပ္နားရက္မို႔ နမ္ဆန္းတာဝါနား
လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကဖို႔ ကတိေပးထားလို႔
လူသြားလမ္းက်ယ္ေဘးက ပန္းျခံနားကို
ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနတယ္ ။
မၾကာခင္ပဲ ပန္းႏုေရာင္ကုတ္အက်ႌကို ဂ်င္းအနက္
နဲ႔တဲြဖက္ဝတ္ဆင္ထားတဲ့သူမက တစ္လွမ္းခ်င္း
ႂကြႂကြေလး ေလွ်ာက္လာတယ္ ။ အပင္ေတြေပၚက
တစ္ခ်ပ္စီေႂကြတဲ့ ပြင့္ဖတ္ေတြလို ႏူးညံ႔ၿပီးသိမ္ေမြ႔တဲ့
အျပံဳးေတြကို ခ်ိတ္ဆဲြရင္း ေပါ့ပါးေနတဲ့သူမ ..
ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို လာခ်ိတ္ရင္းဆိုတယ္ ။
" နင္ေစာင့္ေနရတာၾကာသြားၿပီလား "
ဒါဟာ သူမတို႔မိန္းကေလးေတြေမးေနက်စကားမို႔
ဘာမွမေျပာပဲ အသာျပံဳးရင္းေခါင္းရမ္းျပလိုက္ေတာ့
သေဘာက်သြားပံုေပၚတယ္ ။
အေတာ္ၾကာေအာင္လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကရင္း
ခ်ယ္ရီေတြအမ်ားႀကီးပြင့္ေနတဲ့အႀကီးဆံုး
အပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာ သူမရပ္တန္႔လိုက္ၿပီး
ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုခ်ိတ္ထားတဲ့ သူမရဲ႕လက္ကေလးေတြ ေျပေလ်ာ့သြားတယ္ ။ တစ္လႊာစီ ဖဲြဲဖဲြေလး
ေႂကြေနတဲ့ ပြင့္ဖတ္ေတြကိုေငးေနတဲ့ သူမမ်က္ဝန္းေတြမွာ ေၾကကဲြေနတဲ့အရိပ္အေယာင္မ႐ွိပဲ ျဖစ္႐ုိးျဖစ္စဥ္ တစ္ခုလိုအသားက်ေနတဲ့ ေအးစက္ျခင္းမ်ိဳးနဲ႔ ..။
ၿပီးေတာ့ အႏူးညံ႔ဆံုးအျပံဳးေလးတစ္ခုနဲ႔
ကြၽန္ေတာ့္ဖက္ကို လွည့္လာတယ္ ။ စေတြ႔ခ်ိန္တုန္းက
ထက္ ပိုရင့္က်က္လာတဲ့သူမက အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အလွနဲ႔ျပည့္စံုေနတုန္းပဲ ။
" နင္နဲ႔ျဖတ္သန္းခဲ့တာကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး
ငါေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္ ၿပီးေတာ့ အရာရာတိုင္းအတြက္
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ "
