Kod Adı anonykşklı | Texting

'20

media: Ata Berk

Akasya: Sen iyi misin?

yazıyor...

(çevrimiçi)

yazıyor...

Anonykşklı: Değilim

Anonykşklı: Bugün anladım

Anonykşklı: Kendimi anladım

Anonykşklı: Belirsizlikler içindeydim

Anonykşklı: Ama bugün o belirsizliği ortadan kaldırdım

Anonykşklı: Sorun işte buradan sonra başladı

Anonykşklı: Olmaması gereken şeyler oldu

Anonykşklı: Ve en kötüsü de buna ben dahi dur diyemedim

Yazdıklarını birkaç kez okumuştum. Ne demeye çalışıyordu, hiçbir fikrim yoktu. Ama düşüncelerim beni tek bir soruya iteliyordu. O soruyu soracaktım. O soruyu soracak ve beynimdeki bu büyük soru işaretini ortadan kaldıracaktım.

Akasya: Sana tek bir soru soracağım

Akasya: Bana lütfen cevap ver

Akasya: Sen Barlas'sın değil mi?

Daha bir şey yazmadım. Tırnaklarımı kemirerek cevap beklediğimi fark etmiştim. Bunun cevabı beni bambaşka şekilde etkileyecekti. Eğer anon Barlas ise bundan sonra ne yapacaktım, ya da eğer anon Barlas değilse bir şeylere baştan mı başlayacaktım?

Ekranın tekrar aydınlanmasıyla oraya odaklandım.

Yazıyor...

(Çevrimiçi)

Yazıyor...

(Çevrimiçi)

Yazıyor...

(çevrimdışı)

Birkaç dakika şaşkınca bakakaldım. Ciddi olamazdı değil mi?! Ne yani cevap vermeden mi gitmişti? İyice işkilleniyordum ve nedense bir cevap daha ağır basıyordu? Anon gerçekten Barlas mıydı?

Yaklaşık beş dakika daha onun çevrimiçi olmasını bekledim fakat bu isteğim yerine gelmemişti. Ne oldu hiçbir fikrim yoktu. Daha fazla üzerinde durmadım ve kafamı dağıtmak için kitaplarımın başına geçtim. Onlara gerçekten şu an çok ihtiyacım vardı.

Bugünü zaten atlattığıma şükrediyordum. Bunun hesabını Betül'den pek fazla çıkaramamıştım. Kapıdan çıkar çıkmaz planımda Betül'ü hesaba çekmek vardı fakat bu planı gelen mesaj bozmuştu. O mesajdan sonra aklımdan hepsi uçup gitmişti zaten. Gelen mesajdan Betül'e bahsetmemiştim. Eve gelene kadar da telefonu elime almamıştım. Eve geldikten yaklaşık bir saat sonra mesajına cevap vermiştim.

Kaldığım sayfayı açarak oradaki testlerden çözmeye devam ettim. Sınav yaklaşıyordu ve benim durmaya niyetim yoktu.

Tam tamına üç saatin üzerine kitabı kapatıp başımı üzerine koydum. En sevmediğim huylarımdan birisi ders arası mola vermemekti. İstiyordum fakat yapmıyordum. Gerçekten değişiktim. Belim tutulmuş bir şekilde sandalyeden kalktım. Mutfaktan gelen seslerle annemin yemek yaptığını anlamıştım. Onun yanına gitmeden önce yatağın üstündeki telefon radarıma takılmıştı. Özellikle de yanıp sönen ekran ışığı...

Benden beklenilmeyecek bir şey yaptım ve balıklama yatağa atlayıp telefonu elime aldım. Ekranına baktığımda ondan mesaj olduğunu gördüm. Heyecanlanmıştım. Yersizdi fakat çok derinden hissediyordum. Belki de bütün cevaplar bir mesajda saklıydı. Saniyeler sonra ben o mesajı açacak ve cevabı öğrenecektim. Derin bir nefes aldım ve daha fazla beklemeden mesajı açtım.