Emmyth 2: Nandor

Hoofdstuk 15: Opbiechten uit schuldgevoel

Hey iedereen! Ik ben superduperblij, want Emmyth heeft 2,1K reads!! Yeeeeeeeeeyyyyy!!!

X Noa

HOOFDSTUK 15
POV. Fin
Ik gooi spullen overhoop. Overal liggen kleren, papieren, pennen en potloden. De hele kamer ligt bezaaid met spullen van Emmyth. We zoeken naar aanwijzingen, aanwijzingen die verklaren waarom ze is verdwenen. Waarom moet alles nou toch altijd zo moeilijk gaan. Waarom kunnen we geen normaal leven hebben? Ik heb de neiging om met iets te smijten. Ik pak het eerstedebeste boek dat ik zie en smijt hem het raam uit. Misschien had ik dat beter niet kunnen doen, het zijn niet mijn spullen... "Hey! Kun je niet effe uitkijken waar je m'n spullen heengooit!?" Hoor ik een vertrouwde stem zeggen.

POV. Emmyth
"Hey, kun je niet effe uitkijken waar je m'n spullen heengooit!?" Roep ik als er rakelings langs mijn oor een boek vliegt. Ik land op de vensterbank van mijn kamer en stap naar binnen. Voorzichtig leg ik Chris neer op mijn bed. Hij voelt koud aan. Zijn gezicht ziet spierwit. Volgensmij is hij niet meer te redden. Zelfs een elf als ik kan dat niet. Als ik opkijkt zie ik dat drie verbijsterde gezichten me aanstaren. Ik zie Airyn haar mond open doen; "W-w-was zij het weer?" Ik zucht. Mijn blik zegt genoeg, iedereen weet het zonder dat ik iets zeg, behalve misschien Daan. Hij kan geen gedachten lezen, maar hij begrijpt het wel. Hij kijkt van mij naar Chris. Zijn gezicht verstard. Langzaam loopt hij naar mijn bed toe. Hij pakt Chris' hand en voelt aan zijn pols. Algauw laat hij hem los. Hij kijkt nog een laatste keer naar hem en loopt dan met een neergebogen hoofd de kamer uit.

POV. Daan
Het is een paar minuten. Ik zit op mijn bed, met mijn gezicht naar de muur. Ik staar naar de leegte, in de grijze verfkleur. Het is mijn schuld, mijn schuld dat Chris (dit scheldwoord plaats ik niet in mijn verhaal) *** DOOD is!!!!!! Ik moet het vertellen, dat moet gewoon. Ik bel Airyn, nee wacht, het is slimmer om Emmyth te bellen. De telefoon gaat over. Neemopneemopneemop!!

"Hey, wilde je me spreken?"

"Ja, uhh, kan ik toch weer even langskomen? Er is iets dat jullie moeten weten..."

"Eh, oké... Je doet een beetje... Eh... Geheimzinnig..."

"Laat me nou maar, ik ben er over een kwartiertje".

"Ja, oke, tot zo..."

Ik hang op. Ik pak een pen een een stukje papier en ik schrijf op dat ik even weg ben. Anders wordt m'n moeder kwaad dat ik zomaar weg ben gegaan. Ik loop naar beneden en leg het briefje neer op de eettafel. Ik grijp mijn sleutels en pak mijn fiets. Al snel fiets ik de straat uit, zoekend naar woorden die ik moet gaan gebruiken.