Dijital Günlük

Gözyaşı

Duyduklarından dolayı çok sinirli bir şekilde evine yürüyordu. Etüt çıkışıydı ve hava karanlıktı. Arkasından yaklaşan hızlı adımları işitti. Birkaç saniye sonunda ise o yanındaydı. 

''Konuşabilir miyiz lütfen?'' 

Hafif kısılmış, sokak lambası yansımasıyla parlayan gözlerle bakıyordu çocuk. Üzgün görünüyordu. Ama üzgün görünüşü kızı etkilemedi. Çünkü eğer bir şeye kızgınsa o kızgınlık diğer tüm duyguları bastırırdı. Acımasız yönünü ortaya çıkarırdı ve daha mantıklı düşünüp duygularını geri plana attığını düşünürdü, içinde yeşeren duyguyu göz ardı ederek. 

Başka bir kızdan duyduğu o sözler kendisini incitmişti. Biliyordu kendisinden önce yaşanmış bir olayın onu etkilememesi gerektiğini, o kızın bunu huzursuzluk yaratmak için söylediğini. Yine de kendisine yapılan saygısızlığa dolaylı yoldan etkisi olduğu için ona kızgındı. Zaten sınav senesinde olmayacak bir şeydi yaşadıkları. Geçmişinde bu duygunun getirdiği acı ve hayal kırıklıklarını tatmıştı. İçten içe yaşadıkları bu durumu abartmasının sebebi belki de onu bırakmak için sebep aramasıydı. 

Bu kadar ısrarcı olacağını tahmin etmemişti, bu kadar bağlanıp benimseyeceğini tahmin edemediği gibi. Kendisine kızdı. O ilk adımı atmasaydı bunlar olmayacaktı. Kendi hayatlarına devam edeceklerdi. Zaten birbirlerine uygun da değillerdi. 

Hararetli bir şekilde konuşarak yollarına devam ediyorlardı. Çocuk yapıcıydı, sakindi. Kız ise bir o kadar öfkeli ve asabi. Başkasının kendisini bu denli incitebilmesini kaldıramıyordu. Hassastı ve bunu belli etmekten yana değildi.

Bir otobüs durağının önünde ayrılacaklar iken oturup konuşmak için ikna edilmişti bile. İşte ilk kez ağladığını orada görmüştü. İlk hassas noktasını o gece, o durakta öğrenmişti. Bu umursamaz, güçlü gözüken çocuğun şefkat aradığını görmüştü ilk kez. Aradığını bulmuştu da. İçinde bir annenin çocuğuna duyabileceği ölçüde büyük bir şefkat yeşermişti. 

Uzanıp öptü. Gözyaşını yüzünde hissetmişti. Biraz önceki tüm o kızgınlığı uçup gitmişti. Bırakmayacaktı, bırakamazdı.