Son Veda

sv 14

Bugün attığım 4 bölümü atlamayın lütfen

Ata, elindeki telefonu kumlara doğru fırlattı ve koşarak denizin ortasına doğru yürüyen adama yetişti. Kayra, tam suya girmediği için ayakları yere basıyordu.

Kayra'nın kolunu sertçe kavradı ve kendine doğru çevirdi. Kayra sarılarak geriye doğru döndü ve Ata ile göz göze gelmesiyle gülümsedi.

İkisininde kalbi resmen fırlayacak gibiydi.

Ata, Kayra'yı sıkıca kavradı ve kıyıya gelip kumlara yatırana kadar da bırakmadı.

Dolunay, gecenin karanlığında parlarken iki genç adam sırt üstü kumlara uzandılar. Kayra, yanında duran adamın elini tutmasıyla Ata donup kaldı.

"Neden değiştin, diye sormuştun." diye fısıldadı Kayra ve elini daha da sıkı tuttu.

Ata derin bir nefes alırken kafasını çevirdi ve Kayra'ya baktı. Özlem dolu bakışları, her noktasında gezindi.

"Sokağın ortasında seni döven babanı hiçbir insan durdurmadı, Ata. Gözümün önünde nasıl canın yandığını, sanki az önce yaşamışız gibi hatırlıyorum."

"Seninki kadar acımadı." dedi Ata ama Kayra duymamızlıktan geldi.

"İnsanlar hiçbir zaman bizim elimizden tutmadı, Ata. Kaç kere ağladık, kaç kere dayak yedik? Sayıyı biliyor musun?" Kafasını çevirip Ata'ya baktı. "Kimsenin yardımına muhtaç değiliz, evet ama öylesine canımız yanarken kimse dur demedi."

"Şimdi de sen yapıyorsun." diye mırıldandı Ata.

"Evet."

"Onlardan ne farkın kaldı?" diyen Ata ile Kayra donup kaldı. "Kendi canın yandı diye, masumların suçu ne Kayra?"

Kayra buruk bir şekilde gülümsedi. "Bizim suçumuz neydi, Ata?"

Ata sustu, bir şey demedi.

"Doğru ya, bizim suçumuz birbirimizi sevmek. Büyük hata!" Kayra sinirle gülerken yattığı yerden doğruldu ama Ata'nın elini hâlâ tutuyordu. "Her şeyi hak ettik, değil mi?"

"Öyle demedim."

Kayra başını salladı. "Biliyorum."

Ata, sessizce sevdiği adamı izlerken; Kayra ise sıkı sıkıya kenetlenmiş ellerini izledi. İkiside bir şey demedi. Artık kelimeler tükenmişti. Acılar çoğalmış, uçurumlar oluşmuştu.

Sevgi bazen bir şeyleri çözecek kadar güçlü değildi. Bu da o anlardan birisiydi.

•••

Finale son 6