AFAZİ💫

"Tanıştırayım ben..."

Evden içeri adımladığımda tuttuğumun farkına bile varmadığım nefesimi dışarı verdim. Eve girmemle bir türlü atlatamadığım o korku tekrar etrafımı sardı. Evde duramaycağımı fark edip daha yeni çıkardığım ayakkabılarımı tekrar giyip dışarı çıktım.

  3 yıl önce evimden kaçırıldığım için başka yere taşınmıştım. Ama tek olduğum için bu korkumu bir türlü atlatamıyordum. Oturduğum apartmanın karşısındaki parka gidip oturdum. O manyak yüzünden resmen engelli kalmıştım.

  "Engel...li kaldım"

  Kendi kendime mırıldanıp ağlamaya başlamıştım. Okulun manyak psikopatı 3 yıl önce ben hariç 12 kişiyi öldürmüştü. Ve kim olduğu bir türlü bulunamıyordu. Seçtiği kişiler ki buna bende dahil hep aynı özellikteki kişilerdik. Beyaz tenli siyah saçlı...

  En son kurbanı ise az daha ben oluyordum. Okulun en sessiz ama sürekli notları yüksek olan ben. Belkide bu yüzden o gün bana en son ve en özeli sen olacaksın demişti. Peki sondan kastı neydi? Aynı özellikteki kişilerde ki sonuncu olup bu sefer sarışın ya da esmerlere mi yönelecekti? Yoksa cidden sonuncu olup kendini de mi öldürecekti? 

  Düşünmekten kafayı yiyeceğim tam o an telefonumun bildirim sesi kurtarmıştı. Hastaneden mesaj bekliyordum. Okumamda hiç bir sorun olmadığına dair sağlık belgesi için. Cidden hiç bir sorun (!) yoktu ya. Gelen mesajla şaşırırken titrediğimi fark etmiştim.

0558...: Kendini boşu boşuna üzüyorsun.(14:30)

0558...: Ağlamaktan vazgeç lütfen.(14:30)

Dolunay: Kimsiniz?(14:32)

0558...: Seni seven biri.(14:32)

0558...: Sen titriyorsun. (14:33)

0558...: Dolunay sakin ol ben seni bu hale getiren o manyaktan değilim.(14:33)

Dolunay: Manyak olmasan beni sevdiğini söylemezsin. Birazdan polise gidip hakkında şikayette bulunacağım.(14:35)

  Heyecanlanınca kelimeleri dışarı vurmakta zorluk çektiğim yetmezmiş gibi bu yazmamada yansıyordu. O kadarcık yazıyı yazmam neredeyse 10-15 dakikamı almıştı ve bu yazan her kimse onun heyecanlanıp, korkmasına sebep oluyordu.

0558...: Neden ?(14:35)

0558...: Kendini engelli gördüğün için mi?(14:36)

0558...: Şunu kendine yaparak tedavini zorlaştırdığının farkında mısın?(14:36)

0558...: Sen engelli değilsin.(14:36)

0558...: Senin şu an ki durumun da seni sevmeme engel değil.(14:36)

0558...: Afazi bir engel değil.(14:37)

  Okuduğum şeylerle tekrar gözlerim dolduğunda yutkundum. Benim için engel olan şey onun için değildi.

Dolunay: Okuldan biri misin?(14:40)

Dolunay: Çünkü eğer beni tanıyan biri olsan veya(14:43)

Dolunay: Bu gün bir kere konuşmuş olsan bu düşüncede olmazdın.(14:47)

  Yazıp internetimi kapattım. Şu an hiç bir şey düşünmek istemiyordum. Ayaklanıp arabama doğru ilerlemeye başladım. En iyisi hastaneye gidip mesajı beklemeden raporu kendim almalıydım.

^^^

Yazarın Anlatımı

  Adam Dolunay'ı gözlediği yerden o gidince çıkıp arkasından bakmaya başlamıştı. Şimdi nereye gidiyordu?