Duyabilir Misin?(Gay)

-4

Kendimi neden olduğunu bilmediğim bir şekilde sürekli onu izlerken buluyordum.

O gün o gittikten sonra tekrar karşılaşmıştık ve bu sefer onu takip etmeye başlamıştım.

Her şeyi unutturan, güzel bir ilaç gibiydi. Dünya ne kadar karanlık bir yer olursa olsun o aydınlıktı.

Daha önce aklını okuduğum insanlar gibi değildi. Belki de öyleydi kim bilir? Ama ben öyle olmadığını düşünüyordum.

İnsanlar güzel oyuncu olabilirdi. Masum gibi görünen insanların çoğunun aklından geçenler masum değildi. Elbet iyi insanlar vardı dünyada.

Ama o gördüklerimin arasında en temiziydi. Her gün yaptığım gini evine gidene kadar sessizce takip ediyordum.

Onunla neden konuşamadığımı bilmiyordum. Aniden durduğunda refkleks olarak ben de durdum.

Birden arkasını döndüğünde neye uğradığımı şaşırmıştım. Gözlerini gözlerime çıkartıp şaşkınca bedenimi süzdü.

'Burada ne işi var?'

"Aa Ülgen ne tesadüf!"

'Buna inanmamı mı bekliyor?'

Şaşırmış bir şekilde bakmaya devam ediyordu. Sokak sessiz ve ıssızdı.

"Benim evim burada bak"

İlerideki neresi olduğunu bilemdiğim bir apartmanı gösterdim.

'O apartmanda kimse oturmuyor ki.'

"O apartmanın karşısındaki işte. Orada evim. Yakın oturuyormuşuz. Ne güzel."

'Biraz şüpheli mi davranıyor'

"Ben gideyim o zaman?"

Hızlı bir şekilde yanından geçip ilerledim. Arkamda hala beni izlediğini biliyordum. Sorgu dolu düşüncelerini duyabiliyordum.

Sonunda onu duyamayacağım kadar uzaklaşmıştım. Diğer insanların sinir bozucu gürültüleri kulaklarıma dolmaya başlamıştı.

Apartmanın köşesine girip bir süre bekledim. Kalbim hızını kesmiş ve soğumaya başlamıştı. Sonunda artık bana bakmadığına emin olduğumda bulunduğum yerden çıktım ve kulaklıklarımı taktım.

Beni görme ihtimaline karşın ara sokaklardan geçip diğer tarafa gittim. Gülümsememe engel olamamıştım.

Sonunda onunla konuşmuştum ama sadece birkaç kelimeydi. Onunla konuşmak istesem de tek yaptığım sessizce onu izlemekti.

Hava her zamankinden daha soğuktu sanki bugün. Ellerimi cebime sokup soğuk ve sessiz sokaklarda ilerlerken arkamda bir gölge hissettim.

Yürümeye devam ederken kulaklığımı çıkarıp sesi duymayı umdum.

'Bana neden yalan söyledi?'

Tanıdık sesle rahat bir nefes alıp yürümeye devam ettim.

'Ne yapıyorum ben? Nerwyw gidiyor acaba?'

Beni neden takip ediyordu. Telefonumu elime alıp arama yapmış gibi yaptım.

"Evet anne gidiyorum şimdi. Evden az önce çıktım. Evet öpüyorum söylerim tamam."

Mükemmel oyunculuğumu sonlandırıp telefonu kapatmış gibi yaptım.

'Kulaklık hala telefona takılıyken ve kulaklıkları kulağına takmadan nasıl konuştu?'

Elim ayağım birbirine girecekti. Bu detayı nasıl unutmuştum? Telefon cebimdeyken kulaklığı çıkarıp sanki ye takıyormuş izlenimi vermeye çalıştım.

'Ne bekliyorum ki? Amacı ne olabilir ki? Hem yaptığım çok büyük aptallık. Ya düşündüğüm gibi kötü biriyse şu an resmen kendi kuyumu kazmış olacağım fark etmeden geri dönsem iyi olacak.'

"Ülgen!"

'Hassiltir!'

Aklından geçen küfüre gülmemek için dudaklarımı ısırdım.

"Neden peşimden geldin?"

Kafasını hızla iki yana salladı. Cebinden telefonunu çıkarıp bir şeyler yazdı.

-Markete gidiyordum.

"Ülgen. Bana kimse yalan söyleyemez biliyor musun?"

'Sen söylüyorsun ama. Burada olmanın tesadüf olmadığını biliyorum. Daha doğrusu böyle hissediyorum.'

"Evet, düşündüğün gibi seni takip ediyordum. Hayır sana zarar vermek için değil. Sadece seni bir şekilde görmek istediğim için."

'Bazem aklımı mı okuyor diye düşünmeden edemiyorum. Hem neden beni görmek istiyor olabilir ki? Bir ihtimal, o da benden hoşlanıyor olabilir mi?'

Şaşkın bir şekilde ona baktım. Yüzü kızarmıştı. Ne demek istemişti? Ya benden hoşlanıyor muydu? Gülümsememe engel olamamıştım...

--

Sonunda bir bölüm attım ejjejejdjele

Bilmiyorum ne diyeceksiniz. Umarım 5.bölümü de yazabilirim.

Bu bölümü kalbimi_ariyorum a ithaf ediyorum.

Sizi seviyorum

💜💙💚💛🧡❤️🌈🐜