Μέχρι τώρα πολλοί μου έλεγαν ότι δεν είχαν όρεξη για φαγητό και τους κορόιδευα τους ελεγα:"Πώς γίνεται να μην έχεις όρεξη για να φας;Να μην πεινάς το καταλαβαίνω αλλά να μην έχεις όρεξη....δεν είναι λογικό".Και τότε εκείνοι μου έλεγαν να εύχομαι να μην μου τυχει.Οταν το έλεγαν αυτό δεν ξερω....μου φαινόταν πολύ αστείο.
Να μη σου τύχει έλεγαν γιατί υπάρχει μεγάλη ιστορία πίσω από αυτό...πια ιστορία δεν κατάλαβα ακόμη.
Να μη σου τύχει
Να μη σου τυχει
Μου έτυχε.
Η δεν έτυχε και εγώ το προκαλεσα;
Δεν ξέρω.
Εδω και μια βδομάδα δεν αγγίζω καν το πιάτο μου που μου φέρνει η νταντά μου μέσα στο δωμάτιο....16 χρόνων και ακόμα έχω νταντα...ντροπη.Αλλα από την άλλη ο πατέρας μου δεν είχε άλλη επιλογή.Η μαμά πέθανε περισι και αυτός είναι 24/7 στο γραφείο του.(24/7 είναι 24 ώρες την ημερα και κάθε μέρα).Τεσπά φεύγω από το θεμα.Το φαγητό που μου φέρνει κατευθείαν μόλις φεύγει από το δωμάτιο πάω στο μπαλκόνι και το δίνω στον γείτονα που δεν έχει να φάει ο καημένος.Πια το φαγητό δεν το κοιτάω καν.Η αλήθεια είναι πως έχω χάσει 2 κιλά αυτήν την εβδομάδα αλλά δεν με πειράζει...το μόνο που θα με πείραζε είναι αν το καταλάβαινε η νταντά μου και με έβαζε να τρώω μπροστά της για να σιγουρευτεί ότι έφαγα ολο μου το φαγητο.Με όλα αυτά ξέχασα να συστηθω.Λεγομαι Park Jimin και ζω στην Κορέα και συγκεκριμένα στην Seoul.Ειναι ωραία εδώ αν και δεν βγαίνω ποτέ βόλτες γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει κανένας που να θέλει να πάει βόλτα μαζί μου. Μετακομήσαμε εδώ μετά τον θάνατο της μαμάς γιατί ο μπαμπάς δεν ήθελε να βλέπει το παλιό σπίτι...του θυμηζε εκείνη...και εμένα μου θυμηζε εκείνη αλλά δεν το εδειξα.Το έκρυψα βαθιά μέσα μου όπως και ένα εκατομμύριο άλλα πράγματα.
Από τις σκέψεις μου με έβγαλε το κλειδί που γυρνούσε στην πόρτα.Ποιος να ήταν;
Κατέβηκα και είδα τον μπαμπά μου.
"Τι κάνεις εσύ εδώ;"Ρώτησα ξεψυχησμένα και λίγο ξαφνιασμένα.
"Ήρθα να φάω μεσημεριανό με τον γιο μου γιατί μου έλειψε κακό είναι;"
"Εμένα εννοείς;"
"Ναι βρε βλάκα"
"Καλά....."είπα ύποπτα.
Το γεγονός ότι έπρεπε να φάω δεν μου άρεσε καθόλου αλλά δεν μπορούσα να του πω όχι....μια φορά το δίμηνο τον έβλεπα....απορώ που κοιματε τα βράδυα...
