Ziva

Skyler

Η Σκάι άναψε βιαστικά το τσιγάρο της και έπεσε πίσω στην καρέκλα της μουγκρίζοντας καθώς βολευόταν καλύτερα στη βεράντα του εξοχικού της.
Έριξε μια ματιά στα κύματα που έσκαγαν κάτω από τα βράχια, στην κορφή των οποίων βρισκόταν σκαρφαλωμένη η μικρή μονοκατοικία.
Φύσηξε βαριεστημένα τον καπνό και έριξε πίσω το κεφάλι της ράθυμα, το καλοκαίρι την σκότωνε, με όλη την έννοια της λέξης.
Το σκούρο δέρμα της λαμπύριζε απαλά κάτω από τον ήλιο σαν πολύτιμος λίθος και τα μαύρα μάτια της, ίδια κάρβουνα, ξεψάχνιζαν ανελέητα τον ορίζοντα.
"Γα-μώ-το." Συλλάβισε ψιθυριστά. Προτιμούσε το σχολείο από αυτή την ατέλειωτη ανία.
Οι γονείς της την είχαν παρατήσει εκεί για να "ξεκουραστεί" και οι ίδιοι είχαν κάνει μια απόδραση στις εξωτικές Μαλδίβες για να απαγκιστρωθούν κάπως από την κούραση του να είσαι γονιός.
Η Σκάιλερ σκεφτόταν σοβαρά να γυρίσει στην πόλη, εξάλλου τι ήταν αυτό που την κρατούσε σε εκείνο το ερημικό μέρος; Τίποτα. Εν τέλει, όλα ήταν ένα πρόσχημα.
Πέρασε το χέρι με τα μεγάλα ζαφειρόχρωμα νύχια, το παραφορτωμένο με ασημένια δαχτυλίδια, μέσα από τα κορακίσια σπαστά μαλλιά της και άφησε ένα ακόμα βογγητό δυσανασχέτησης.
"Που να με πάρει, εδώ θα γίνει ο τάφος μου."
Ξάφνου, το μάτι της έπιασε μια ασυναίσθητη κίνηση. Κάποιος παραπατούσε ανάμεσα στα βράχια.
Στην αρχή σκέφτηκε να το αγνοήσει, κάποιος τοξικομανής θα 'ταν εξάλλου, όπου στον κόσμο κι αν πήγαινε δε θα ξέφευγε ποτέ από δαύτους έτσι κι αλλιώς, μα έτσι όπως συνέχιζε να παρατηρεί το κοντό και λεπτό ανθρωπάκι, ανήμπορη να ξεχωρίσει αν ήταν γυναίκα ή άντρας, αποφάσισε να κατέβει κάτω και να δει τι ακριβώς συνέβαινε.
Η φιγούρα έμοιαζε τελείως χαμένη καθώς πηγαινοερχόταν ασκόπως, μια μπρος, μια πίσω και ξανά μπρος και ξανά πίσω, σκαρφαλώνοντας στους βράχους και πέφτοντας ξανά κάτω στα πόδια τους, αδύναμη καθώς φαινόταν να τραβήξει το ισχνό της σώμα πιο πάνω.
Η Σκάι παράτησε το τσιγάρο μέσα στο φιλντισένιο τασάκι που δέσποζε δίπλα της γεμάτο γόπες και κατέβηκε τα σκαλιά στα πλαϊνά της βεράντας.
Καθώς πλησίαζε και καθώς η φιγούρα είχε αρχίσει να της φαίνεται τραγικά γνώριμη, όσο κι αν προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της ότι όλο αυτό ήταν μια σκέτη τρέλα, άρχισε να τρέχει. Η καρδιά της τώρα παλόταν άρυθμα μέσα στη στήθος της και οι ακανόνιστες ανάσες της τής έκοβαν τα πόδια.
Ώσπου έφτασε.
Η φιγούρα ήταν τώρα πεσμένη ανάμεσα στα χορτάρια και η Σκάι γονάτισε δίπλα της, με τα μάτια της να γουρλώνουν από τρόμο καθώς γύρισε το σώμα του νεαρού κοριτσιού προς το μέρος της.
"Ζιβς;", ψελλίζει έντρομα. Πώς είχε βρεθεί εκεί; Σε ένα μέρος που για χιλιόμετρα έβλεπες μόνο δάση και βραχώδεις παραλίες. "Σε παρακαλώ, μίλα μου."
Η παιδική της φίλη όμως δε φαίνεται να την αναγνωρίζει και τώρα ο φόβος ζώνει τη Σκάιλερ από κάθε πλευρά.
"Ζίβα;", ψιθυρίζει τρομαγμένα. "Απάντησέ μου, τι σου συμβαίνει;"
Μα η κοπέλα απλά την κοιτά με ένα χαμένο βλέμμα.
Τα γαλάζια μάτια του κοριτσιού είναι άδεια από συναίσθημα και φαίνονται μπερδεμένα.
"Ποια είσαι;", ρωτά αδύναμα και την κοιτά παρακλητικά. "Εγώ ποια είμαι;"

-----------------------------------------------------------
Note: Το γεγονός ότι ξεκίνησα και μια καινούργια ιστορία δεν σημαίνει ότι δε θα τελειώσω το Afterlife προφανώς. Απλά είχα μια ξαφνική φλασιά, από αυτές τις πολλές που έχω γενικά (😂😇), και αποφάσισα ότι άξιζε να γράψω και αυτήν εδώ.
Ελπίζω να σας αρέσει όπως οι προηγούμενες δύο:)