Remedy // Larry Stylinson

39

Louis kemerini çözüp gülümseyerek Harry'ye döndü.

"Biliyorsun, daha araba alamadım ama beni evime bırakman çok hoştu, Harold. Teşekkür ederim."

Harry başını koltuğa yaslanıp Louis'ye baktı. Yaz gelmişti. Hava geç karardığı için okul çıkış saatleri aydınlık oluyordu. Güneşin son ışıkları insanların üstüne düşüyordu.

Louis bu havayı çok seviyordu. Arabanın içine giren küçük ışınlar Harry'nin zümrüt yeşili gözlerine, kırmızı dolgun dudaklarına ve açık kahverengi bukleli saçlarına düşerken Louis hayran hayran bakmadan edemiyordu.

Dudaklarını Harry'nin yanağına bastırıp geri çekildi. Aralarında milimlik mesafe varken Harry gamzelerini belli ederek gülümsedi. Son bir aydır gamzelerini çok görüyordu.

"Yarın görüşürüz."

Louis bu sefer kırmızı dudakları öpüp geri çekildi. Harry karşılık veremeden hemen arabadan inince Harry kendini tutamayıp güldü. Louis koşar adım evine girerken Harry, Louis görmese bile el sallayıp arabasını çalıştırdı ve evine sürmeye başladı.

Louis anahtarını cebinden çıkarıp evine girdi. Ceketini vestiyere asıp ayakkabılarını çıkardı. Gömleğini çözerken telefonu çalmaya başladı.

Elini cebine atıp arayanın kim olduğuna baktı. Yabancı bir numaraydı. Kaşlarını çatıp aramayı cevapladı. "Alo?"

Bir süre ses gelmedi. Birkaç hışırtı sesi gelmeye başladı. "Alo, orada mısınız?"

"Louis..."

Louis duyduğu ses ile gözlerini irice açarken nefesini tutmuştu. Bu ses, o ses ait olamazdı değil mi?

"Louis, benim Charlie. Seninle- Seninle konuşmam gerek. Eğer önemli olmasaydı seni rahatsız etmezdim."

Louis sertçe yutkundu. Charlie, onun eski sevgilisiydi ve bu ses tonu çok iyi tanıyordu. Eğer önemli bir şey olmamışsa kendisini aramazdı. "Ne oldu?"

"Annem, annem hastanede." birkaç hışırtı sesi geldi. "Durumu sandığımdan da kötüleşti. Doktorlar artık dayanamaz diyor."

Charlie'nin annesi Marie. Louis, Marie'yi çok severdi. Aynı şekilde Marie de Louis'yi. O yüzden Louis Marie için üzülmüştü. Hâlbuki ayrıldıkları zaman hastalığı ileri bir boyutta değildi.

"Nasıl yani? Marie'ye ne oldu?"

Charlie ona bir süre durumu anlattı. Louis o sırada koltuğuna oturmuş, Charlie'yi dinliyordu.

Sanki hiçbir şey olmamış gibi.

"Biliyorum aramızdaki her şey bitti, hatta ben bitirdim ama anneme nasıl değer verdiğimi biliyorsun, Louis. Eğer annem seni son kez görmek istemese aramazdım. Zaten-"

Sözü hıçkırıkla kesilirken Louis üzgünce dudağını ısırdı. Marie kalp hastasıydı. Yaşının gereği hastalığı artarken Marie günden güne çöküyordu. Charlie ile beraber hastane koridorlarında bekleyişleri gözünün önünden gitmezdi. Her ameliyat sırasında Charlie'nin ağlama krizine girişi, sakinleşmesi için doktorların iğne yapması ve her seferinde Louis'nin Charlie için sessizce ağlaması...

Aceleyle dolan gözlerini sildi. Boğazını temizledi. "Cidden beni mi istiyor?"

"Evet," Charlie burukça gülümsemişti. "Seni oğlu gibi görür. İkimizi ayırt etmez." derin bir nefes aldı. Sesi titremeye başlamıştı. "Annem de farkında, Louis. Hastalığının ilerlediğinin farkında. Son kez seni görmek istedi. Son kez onu mutlu etmek istiyorum."

Louis çenesini elinin içine alıp düşündü. "Marie'yi çok seviyorum ama daha okullar kapanmadı. Şu an şehirdışına çıkamam."

"Sorun değil, beklerim. Ama geç kalmamaya çalış olur mu?"

"Tamam."

"Pekâlâ, o hâlde görüşürüz."

"Görüşürüz."

Louis telefonunu kapatıp derin derin nefes almaya başlarken kalbinin bu kadar hızlı atmasına şaşırmıştı. Sadece eski sevgilisi ile konuşmuştu ve konu da eski sevgilisinin annesiydi.

Louis Charlie'yi unutmuştu. Yeni bir sevgilisi vardı ve hayatına bir şekilde devam edecekti.

Ama neden Charlie ağlarken kalbi kopacakmış gibi hissetmişti?

Bir tarafta Harry vardı, bir tarafta Charlie. Acaba Harry ile beraber olmakla hata mı yapmıştı yoksa erken mi davranmıştı? Çünkü kim eski sevgilisi ile konuştuğu zaman heyecanlanırdı ki? Hele ki üzerinden bir yıl geçmesine rağmen.

Louis seslice oflayıp hemen üstündeki gömleği çıkarttı. Pantolonunu çıkarıp koridora atarken biraz soğuk su altında beklemenin iyi olacağını düşünüyordu.