How To Make An Original Character

توصيف كردن

مطمئنم همتون دوست دارين ترفند جادوييه 'حرف نزن نشون بده' ياد بگيرين. خب باشه حالا شايد جادويى هم نباشه. ولى تو معرفى كاراكترتون خيلى مفيده.

اين به چپتر قبلى 'ظاهر' هم مرتبط ميشه چون قراره به خواننده تون بگين كه كاراكترتون چه شكليه. ولى لطفا! خواهشا! به پاتون ميفتم! هيچ داستانى رو اينجورى شروع نكنين؛ 'سلام اسم من كايليه و موهام بلونده، چشمام سبزه و هويج ميخورم تازه يه حيوون خونگى هم به اسم فيفى دارم...'

ولى مثل هر ترفند ادبى ديگه اى، اين ترفند هم ممكنه استفادش به افراط كشيده بشه. پيشنهاد ميكنم درمورد ظاهر كاراكترتون فقط جزئيات كوچيك رو لابه لاى جمله هاتون اضافه كنيد.

"باد لاى موهاى بلوندم كه انگار زندگى خودشونو داشتن وزيد."

ميبينين اينجورى بهتره و خواننده از خوندن جزئيات الكى پلكى كلافه نميشه، تموم كارى كه بايد بكنين اينه لاى جمله هاتون دست ببرين.

يه چيز ديگه؛ كل پاراگراف رو نشينين ظاهر كاراكترتون رو توصيف كنيدا. حوصله سربره و غيرضروريه. هيچ لزومى نداره قيافه كاراكترتون رو از همون شروع توصيف كنيد. خواننده هاتون فقط بايد يه چيزاى پايه رو بدونن، لازم نيست از اوله بسم الله بگيد كه كاراكترتون دقيقا 36 تا كك و مك روى صورتش داره، و يه خال روى پاش.

[توضيحات تو اين چپتر به زبان سادس تا همه متوجه بشن، ولى اگه تو اينترنت هم سرچ كنيد ترفند 'show, don't tell' مثال هاى خيلى زيادى هست براى اونايى كه ميخوان به صورت حرفه اى ياد بگيرن.]