In Sickness and In Health

170 3 2
                                    

In Sickness and In Health

"Love, if ever may dumating na bago o kung meron naman, kahit nandito pa ako, you can already leave me ha?" Nakangiti kong saad habang nakahiga sa hospital bed at tinitignan sa salamin ang nakakalbong sarili.

Kita kong kumunot ang noo nya, bagay na ikinatawa ko. Tanggap ko na naman na. Hindi na ako tatagal, isa pa ayoko nang mas marami pa ang mahirapan no!

"What are you talking about?" kunot noo nyang tanong. "Hindi kita iiwan, walang bago at hindi magkakaroon ng bago."

Ako si Lianne, I have a cancer. Colon cancer. Three months na akong nakaconfine sa ospital.

Regular akong nagpaoachemo, nagtetake ng gamot at kung ano-ano pang theraphy. Not because I want to survive, but because that was what my family wants.

Well ako sa sarili ko, tanggap ko na naman na. If ever man na may second chance, surely I will accept it with all my heart, pero kung time ko na, bakit ko pa ipipilit? Bakit ko pa patatagalin, kung mas marami, mas matagal, mas masakit.

Sabi ng doctor, kakaunti nalang daw yung possibility na makasurvive pa ako. Lalo pa at mahina masyado ang loob ko.

At si Carl, gusto ko lang naman maging aware syang if ever man mawala ako ay malaya sya at hindi sya nakatali sa akin.

I know, he had always been with me since day 1, but I don't want to be so selfish, though oo na aaminin ko, pero hindi naman pwedeng ganoon. I should also think for his own good. Habang maaga pa sana.

"I'm sorry." Yumakap akonsa kanya. "But, I think I can't make it," ani ko saka dahan-dahan humiga. Inalalayan nya pa ako kahit pa mahahalata sa mukha nyang hindi sya sang-ayon sa pinagsasasabi ko.

I've been confined for almost six months. And I'm really sick of trying. Days passed and like what I used to do, after Carl paid a visit to me bringing all his notes from the class, I'll answer it infornt of him, with him tutoring me.

"Carl, bakit hindi mo pa rin ako pinapabayaan?" I asked him.

Really, he always come to visit me every after class and then teaches me the lesson that I missed from not going to school. Para raw kahit papaano, hindi ako mapag-iwanan.

"Bakit naman kita pababayaan?" balik na tanong nya.

"Alam mo, okay lang naman sa akin e. Look, I'm ugly, I don't even have my hair anymore. Why stay with me? Ang daming iba dyan o, iyong maganda, iyong malusog at hindi sakitin."

But then, as usual his reaction. Kinunotan nya lang ako ng noo.

"Why are you like that? I am fighting for you here, fighting for us, tapos... tapos ang dali lang sayo mag-salita ng ganyan? I don't care with your hair, all I care is for your health. Kaya imbes na panghinaan ka ng loob, why don't you trust yourself instead?" he said leaving me quiet.

"Please fight. Not just for yourself. But for us and for everybody who's waiting for your recovery. I know how strong you are." He smiled.

All this time, all I think is to give up. While him, he's thinking of me, fighting for me, fighting with me. Ang laki kong tanga.

But then no, days and months passed and Carl is still with me, fighting with me. Kaya kahit tanga ako, swerte pa rin ako.

Regular akong nauundergo ng chemotheraphy and to our surprise natatalo na ang cancer sa katawan ko.

Hanggang sa unti-unti bumabalik na rin ang sigla at buhay ng buhok ko and si Carl? He's still at my side, helping me to survive, but ofcourse we're also with God who helps us and guide.

-END-

Thank you for reading!
Lots of love from,
Justshayiin ♡

Compilation of Flash Fiction StoriesWhere stories live. Discover now