"အားယြမ္....အားယြမ္ ငါ့ၾကာပင္ေပါက္ေတြကို မႏႈတ္ပါနဲ႔ဆို "
ေဝ့ဝူ႐ွန္းသည္ ေလးႏွစ္ကေလး ေပါက္စိေကြး ႏွင့္အၿပိဳင္ ကတ္ကတ္လန္ရန္ေတြ႔ေနေလ၏။
"ဒီလိုအပင္ေပါက္ေတြရဖို႔ ငါေလး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အပင္ပန္းခံထားရသလဲလို႔.....အားယြမ္... မင္းေတာ္ေတာ္ ရက္စက္တဲ့ကေလးပဲ "
အားယြမ္သည္ ကိုယ့္အျပစ္ကို သိစြာပင္ ေလွကားထစ္တြင္ ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ ငုတ္တုပ္ေလးထိုင္ေန၏။
ရြံ႔အိုင္ထဲတြင္ေတာ့ ေဝ့ဝူ႐ွန္႔သည္ ပါးစပ္မွ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ရင္း ၾကာပင္မ်ိဳးေစ့ေတြ ထပ္ခ်ေနျပန္သည္။
" ကိုကိုသူေ႒းလာၿပီ !!!!!!"
အဆူခံထားတာ မၾကာေသးေသာ္ျငား အားယြမ္သည္ လန္ဝမ္က်ိကို ျမင္သည္ႏွင့္ ေျခေထာက္ကို တြယ္ဖက္ကာ တခစ္ခစ္ရီေမာေနသည္။
လန္ဝမ္က်ိသည္ အားယြမ္ကို ေပြ႔ခ်ီကာ ေဝ့ဝူ႐ွန္႔႐ွိရာသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္းေလ်ွာက္လာသည္။
"အိုင္းယား လန္က်န္႔ မင္း ဒီကိုလာတာ ေခ်ာင္းေပါက္ေတာ့မယ္ မဟုတ္မွလြဲေရာ မင္း....ငါတို႔ေတာင္ေပၚက ဝမ္ခ်င္ကို ႀကိဳက္ေနတာမ်ားလား..."
" မဟုတ္ဘူး "
"ဒါမွ မဟုတ္ရင္ မွန္းစမ္း ဘယ္အေခ်ာအလွေလးကမ်ား ငါတို႔ ဟန္ကြမ္ကြၽင္းကို ကူးစူးနဲ႔ ရီလင္းေတာင္ကို ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ သြားရေအာင္ လုပ္ေနတာပါလိမ့္....."
"ေဝ့ရင္း..... ငါနဲ႔ ကူစူးကို လိုက္ခဲ့ "
ေဝ့ဝူ႐ွန္႔သည္ တူးစြေနတဲ့ တူရြင္းကို ခ်ၿပီး ရြံ႔အိုင္ထဲမွ တက္လာကာ...
"လန္က်န္႔ရာ.... လန္က်န္႔ မင္းနဲ႔ငါ အဲ့ ကိစၥ နဲ႔ စကားမ်ားရဦးမွာလား အဲ့ဒါဆို ငါေမးမယ္ ငါ့ကိုက် ကူစူးကို ေခၚၿပီး မင္းက်ေတာ့ ဘာလို႔ ရီလင္းမွာ လာမေနတုန္း.... "
"မင္းကို ဖြက္ထားခ်င္လို႔.... "
"ဘာ....ဘာရယ္..."
" ဒီေတာင္ေပၚက လူေတြအတြက္ ငါတာဝန္ယူတယ္.... "
ေဝဝူ႐ွန္႔သည္ အံ့အားသင့္မယံုၾကည္ႏိုင္လြန္း၍ စကားလံုးမ်ား ေပ်ာက္႐ွ မတက္ပင္...
YOU ARE READING
Intentionally
Short Story"ခ်င္စု....မင္းနဲ႔ ခ်င္စုက ေမာင္ႏွမေတြ.. " " ဘာလို႔လဲ....ဘာလို႔ လူေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတဲ့ထဲမွာမွ ကြၽန္ေတာ့ကို လာေျပာေနရတာလဲ....ကြၽန္ေတာ့္ကို လာေျပာေနေတာ့ေရာ ကြၽန္ေတာ္က ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္မွာမလို႔လဲ " "လ်န္ဖုန္ဇြင္းကို ကြၽန္ေတာ့္ က်င့္ၾကံေဖာ္အျဖစ္ ရည္ရြယ္ပါတယ...
