Nummer 13

Uitzichtloos

*Evy*

Evelien Leiaard. Evy voor de vrienden. Dat is mijn naam. Of dat was mijn naam tenminste... ooit, in een ver verleden. Denk ik toch... misschien heette ik wel anders. Iets in die buurt in ieder geval. Het boeit me eigenlijk niet zo veel. Vanaf nu -geen idee wat 'nu' is... (dag? nacht?) en hoelang het al 'nu' is...(dagen? weken? misschien zelfs maanden?) geen idee- in ieder geval is het nu niet meer 'Evelien', en al zeker niet 'Evy' -de mensen de me hier tussen deze vier (vochtige, net-niet-beschimmelde) muren vast houden zijn tenslotte allesbehalve m'n vrienden- nu heet ik gewoon 'nummer 8' (wat trouwens meteen ook getatoeëerd/gebrandmerkt is op de linkerkant van m'n nek). Je hoort het goed, ja: NUMMER 8. Als in een voorwerp, geen persoon dus. En dat is ook precies hoe ze me hier in deze kille, vochtige cel behandelen. Op water en brood, m'n behoeftes in een emmer in de hoek en niets van persoonlijke spullen, die hebben ze meegenomen.

Enkel de kleren die ik aan had, toen ik na school door hen zomaar van straat 'geplukt', in hun auto gesmeten en vervolgens in deze cel gedropt werd, mocht ik aanhouden en heb ik dus al die tijd al aan (schoenen niet meegerekend, die hebben ze me ook afgenomen wegens de hakken en veters... want ja, dáármee ga ik hen zeker iets aandoen hoor... vastgebonden aan een ring in de muur, half uitgehongerd en onder de blauwe plekken en schrammen. Als ik iemand iets aan zou doe is het mezelf wel... al is het maar om het te laten ophouden, alles gewoon te laten ophouden. Misschien is dat wel de reden, wisten ze dat dit moment ging komen. Het moment dat ik er een einde aan wil maken). Ik heb al weken -of langer- dezelfde kleren aan en me niet gewassen. Waarschijnlijk stink ik dus nog erger dan een net bemest veld. En gefeliciteerd, weer iets dat me niet interesseert. Het enige wat me nog interesseerde een tijdje terug was waaraan ik dit alles verdiend had... Maar ook dat boeit me ondertussen al lang niet meer... niets boeit me tegenwoordig nog. Ik kan er toch niets aan veranderen. Dat klinkt misschien beroerd en weet je, dat is ook precies hoe ik me voel.

De hoop heb ik al lang op gegeven. Niet alleen de hoop op een antwoord op m'n vraag waarom of de hoop dat ze -geen idee wie trouwens- me hier niet gewoon laten wegrotten (ik bedoel maar, in al de tijd dat ik hier zit heb ik nog niemand gezien. Het eten brengen ze als ik slaap, als ik probeer wakker te blijven komt er gewoon geen eten. Zo simpel is dat) Datgeen is niet het enige dat ik heb opgegeven. Ik heb alles opgegeven, letterlijk álles. Ik heb toch niets meer. En ik ben niet aan het doordraaien als je dat soms denkt, ik ben gewoon realistisch.

Heyhey! Dit is m'n eerste boek, wees dus aub niet te streng. Ik heb dit hoofdstuk al deze zomer geschreven, maar durfde het nooit te publiceren. Ik heb vandaag dus gewoon op dat 'publiceer-knopje' gedrukt en m'n gsm uitgeschakelt, zodat ik het hoofdstuk er niet gewoon terug afhaal (om hem vervolgens terug aan te zetten voor eventuele votes/comments -als die al komen-) Als je het slecht vind, stop dan please niet gewoon met lezen en plaats al zeker geen haatcomment. Plaats alsjeblieft wél een comment met wat je er niet goed aan vind, zodat ik dat eventueel aanpas. Echtwaar, ik waardeer tips! Ook als je een fout vind in het verhaal (zowel een schrijffout als iets dat inhoudelijk gewoon niet klopt, zelfs als je vind dat het gewoon niet vlot geschreven is, zeg gerust! Iets positiefs schrijven mag natuurlijk ook... :-P). Als je mijn verhaal kopieert weet ik je persoonlijk te vinden! (echt geen flauw idee hoe dus alsjeblieft niet doen!) Tot slot iets dat ik altijd al eens heb willen doen:

Vote

Comment

Follow!

xxx Anne, geniet van mn verhaal en laat me weten hoe je het vind!

P.S.: Volgens mij is m'n A/N langer dan het hoofdstuk zelf maar boeiend :-P