TANITIM~ BİLGİLENDİRME!!
Göğsünde milyonlarca sim parçasını barındıran kadifemsi gökyüzünün altında ölümün kollarına koşarken başladı her şey. Bu başlangıç tesadüf bir karşılaşmayla taçlandırıldı ve kadın aşkın pençelerindeki o tatlı acıya mahrum ka...
Günlerce gölgemi izleyip hatıralarının arasında ölebilirim!
33.BÖLÜM? UMUT
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Zemine düşen her gözyaşımda takılı kalıyordu bakışlarım. Ah dili olsa da konuşsa şu azalarım. Bir aşk uğuruna ne eziyetler ediyordum bedenime. Tek bir duygu hâkimiyeti altına alıyordu vücudumu. Keşke, keşke olmasa diyemiyordum o duyguya. Onun yokluğu aklımın ucundan geçse kalbim sızlıyordu. Onun varlığına isyan edemezken yokluğuyla ölüyordum.
Göğsümden acı bir hıçkırık yükselirken Rüzgâr'ın az önce kaybolup giden adımları üzerine yaşlar döktüm.
"Nefes?" Kolumdan tutarak beni ayağa kaldırmaya çalıştı ilk etapta. Ama olmuyordu bacaklarımın takati kesilmişti. Ayağa kalkmaya gücüm yoktu. "İyi misin, Noldu?" Aynı sesin sahibi bu sefer iki dizinin üzerine çökerek çenemi kavradı. Ağlamaktan sırılsıklam olan yüzümü kendi yüzüyle karşı karşıya getirirken şaşkınlığı daha da arttı. Ve daha fazla soru sormadan beni kendine çekip sarıldı. İşte ben o anda daha çok ağlamaya başladım. Elleriyle sırtımı sıvazlarken göğsünde ağladığım bu adam Yusuf'tu. Muhtemelen benim sesimi duyduğu için buraya gelmişti.
Kendimi toparlamam gerektiğinin bilincine vararak bedenimi Yusuf'un göğsünden çekerek hızla gözyaşlarımı sildim. Bir kaç derin nefes alışverişimin ardından ayağa kalktım. "Teşekkür ederim gayet iyiyim" diyerek başımı bir başka yöne diktim. Gözlerimi kaçırdım ondan yoksa gözlerim yalanımı acımasızca ortaya seriverirdi. Usulca ayağa kalkarak merakla bana baktı. Koyu kahve gözleri merakla beni süzerken telaşlı bakışlarının altında ezilip büzüldüm. "İyi görünmüyorsun Nefes" bir kaç adım atarak yerde duran çantamı kavradı. "Hadi gidelim" çıkışa doğru adımlamaya başlamıştı. "Yusuf, ben kendim giderim" kararlılıkla döndü bana.
"Seni bugün yalnız bırakmayacağım Nefes"
"Sahiden gerek yok hem..." bana doğru yürüdü. Ayakuçlarına gelince geniş bir gülümseme kapladı yüzünü. "Şşt bahane istemiyorum" yanağından oluşan derin çukur dikkatimi çekerken içimden 'vay be ne güzel gamze' demeden edememiştim doğrusu.
