Di 'ko mawari kung bakit ganito
Ang mga babae ba eh dapat niloloko?
O kaya kung minsan, gusto kong magtampo
Pero sa mundo ngayon, ipinagbabawal ito.
Ako'y isang bata na maagang namulat sa mundo
Iniwan ng Ina at pinabayaan ng tatay ko
Nagpumilit mamuhay para may mapatunayan
Sa mundong kinalakhan na punong puno ng sumbatan.
Sabi ng Ina ko ako daw ay walang kwenta,
Sapagkat 'di nakapagtapos at nabuntis pa ng barkada.
Mga salitang tumagos sa utak at puso kong mura
Na hanggang ngayon ay nakatatak sa aking alaala.
Pinilit kong ayusin, alam ng Ama yan
Ang buhay kong patapon, walang patutunguhan
Sumama kung kani kanino para hanapin ang sarili
At ng maranasan ko ang maging payapa muli.
At dun nakilala kita, sa gitna ng pighati.
Lahat ng pangako ng langit nasa 'yong mga ngiti
Na para bang sinasabi ng mga anghel sa akin
"Eto na ang premyo mo, iyo ng angkinin!"
Inangkin ko, inalagaan ko at pinagdamot ko
Ang mumunting kayamanan na meron ang puso mo
Binago ko lahat at aking kinalimutan
Mga gawing gusto ko pero iyong kinasuklaman.
At eto na nga nagbunga ang pagmamahalan,
Nagbunga din ng sama ng loob sa inyong tahanan
Ako'y nangamba, 'di mapakali at balisa
'Pagkat nakikita kong ako ngayo'y wala ng halaga.
Kinimkim ko ang mga napapansin ko,
Iniisip ko na baka naprapraning lang ako.
Hanggang unti-unting kulay mo'y lumalabas
Ako pala'y isinantabi at malapit ng ikalas.
Napapanood ko sa tv, sa sine at pelikula,
Ang mga dilag daw ay dapat na sinasamba.
Pero bakit ako na nagmamakaawa sa'yo.
Ni minsan hindi mo pinakinggan ang luha ko.
