Sarıp sarmaladığın küçük bebeğin büyüdü anne...
Büyüdükçe acılarımda büyüdü anne..
Kolumu kanadımı kırdılar anne..
Kırıldıkça düştüm anne..
Çok kere düştüm anne..
Hemde çok..
O kadar ki dizlerim hep yara bere içinde..
Ayağa kalktıkça düştüm,
Düştükçe dizlerim kanadı..
İnsanlar neden bu kadar acımasız anne...
Küçükken hep büyümek, kocaman olmak isterdim anne..
Ama artık istemiyorum..
Ben küçük kalmak istiyorum anne...
Tıpkı kucağında saf ve masum bir çocuk olmak istiyorum anne.
Ama artık ne ben saf ve masumum,
Nede sen yanımdasın anne...
Ben bu kalbleri, ruhları kirli insanları istemiyorum,
Seni istiyorum annemmm...
ش ق
Bu bölüm Afvennn hitafen.
Sevgilerle...
YOU ARE READING
EZMEL ✔
Poetryacı çekmek, savt, ses sada Ne şiir tadında, Ne söz tadında, Ne söyleşi tadında, Nede yazı tadında. Ortaya karışık... :)
