Ξεκίνησα λοιπόν σιγά σιγά να πηγαίνω προς το σπιτι με το ενα και μισο ποδι που μου απέμεινε.
《Κατερίνααα Κατερίναα 》
Ακούω την φωνή της Ελένης και προσπαθώ να την εντοπίσω. Ήταν μέσα σε ενα μαυρο αυτοκίνητο στην θέση του συνοδηγού το οποίο σταμάτησε λιγο πιο μπροστά από έμενα.
《Που πας ρε παιδί μου με τα ποδιά είσαι και κουτσή έλα θα σε πάμε εμεις》
《Ευχαριστώ πολύ》 λέω και πάω προς το αυτοκίνητο όμως όταν αντικρίζω τον οδηγό αλλάζω γνώμη.
《Εμ η αλήθεια δεν μένω και πολυ μακριά》συνεχίζω αφού απο την έκφραση του Μανόυ βλεπω πως μόνο η Ελένη είναι πρόθυμη να με βοηθήσει.
《Δεν πειράζει σίγουρα θα πόνας έλα να σε πάρουμε να μην το κουράζεις 》
Ήταν αλήθεια. Πονούσα. Ήμουν και κουρασμένη απο την δουλεία. Είχα και 10 λεπτά ακόμη περπάτημα λέω μπες . Μικρή διαδρομή λέω εντάξει.
《Σας ευχαριστώ πολύ και τους δυο. Τα λέμε αύριο.》 λεω όταν κατεβαίνω από το αυτοκίνητο.
《Να πας γιατρό αύριο να σιγουρευτεις οτι δεν σου έχει μπει κανένα κομμάτι γυαλί στο πόδι.》 Λέει ο Μάνος
Ε δεν το περίμενα από αυτόν. Θα ήταν το συγνωμη του μάλλον.
《Ευχαριστώ》είπα. Ήταν πολύ περίεργη στιγμή γιατί όσο ήμασταν στην δουλειά και μετά καθ'όλη την διαδρομή ήταν αρκετά απόμακρος και είχα καταλάβει ότι δεν ήθελε να με πάρει σπίτι.
Δεν το σκέφτηκα παραπάνω ήμουν πτώμα. Έκανα μπάνιο και κοιμήθηκα αμέσως.
----‐-------------------------------------------‐---------------------
Ξυπνάω η ώρα 12 την επόμενη μέρα. Δεν έχω και κάτι να κάνω αυτές τις μέρες. Έχω μπει σε ένα πρόγραμμα πλέων σπίτι- δουλειά-σπίτι. Δεν έχει ανοίξει ακόμη η σχολή μου οπότε βαριέμαι λίγο αλλά ανυπομονώ και εχω αγωνιά να δω πως θα είναι το πανεπιστήμιο και οι σπουδές. Μέχρι στιγμής όμως μονή έξοδος από το σπίτι είναι η δουλειά και το σουπερμάρκετ.
Ακούω το τηλέφωνο να κτυπά και η κλήση είναι από άγνωστο αριθμό. Απαντώ.
《Παρακαλώ;》
《Ο Μάνος είμαι πήγες γιατρό ;》
Άλλο πάλι και αυτό.
《Καλημέρα...εε όχι ακόμη》
《Θες να σε πάω εγώ;》
Ααα δεν πάμε καλά.
《Θα πάρω το λεωφορείο ευχαριστώ》
《Θα σε πάρω εγω η ωρα 3 να είσαι έτοιμη. Δεν σηκώνω κουβέντα.》
Δεν μπόρεσα να πω κάτι άλλο γιατί μου έκλεισε το τηλέφωνο. Τώρα όμως αυτό που σκέφτομαι είναι άλλο. Αυτός που βρήκε το τηλέφωνο μου; και γιατί θέλει να με πάρει εκείνος νοσοκομείο; Και γιατί επιμένει τόσο πολύ; πολλές απορίες.
Η ώρα ήταν 2:55 και με παίρνει τηλέφωνο ξανά ο Μάνος.
《Έλα έξω 》και το κλείνει. Χωρίς να με αφήσει να πω κουβέντα. Πάλι.
Βγαίνω έξω αφού δεν έχω άλλη επιλογή και τον βλέπω να με περιμένει μέσα στο αυτοκίνητο.
《Γειά σου. Τι κάνεις;》Λέω ευγενικά.
《Καλά》απαντά 《το πόδι σου; σε πονάει ;》συνεχίζει.
《Ναι νομίζω έχει πριστεί πρέπει να μου μπήκε κομμάτι 》
《Θα πάμε τώρα να σε δει ο γιατρός 》
Αυτά είπαμε τίποτα παραπάνω. Φτάνουμε στο νοσοκομείο μετά από μισή ώρα αναμονής στην οποία κανείς δεν είπε τίποτα από τους δυο μας φωνάζει ο γιατρός το όνομα μου για να μπω.
Είχε μεινει όντως ένα μικρό κομματάκι γυαλί το οποίο ο γιατρός το έβγαλε πολύ εύκολα. Καθάρισε την περιοχή για να μην γίνει κάποια μόλυνση και φύγαμε.
《Σε πειράζει αν κατεβούμε εδώ να φάω γιατί έχω δουλειά σε λίγο και δεν προλαβαίνω να περασω από σπίτι;》
《Όχι καθόλου》κατεβαίνουμε σε ένα σουβλατζίδικο, παραγγέλνει τι θέλει και με κοιτά
《Α εγώ δεν θέλω να φαω κάτι ευχαριστώ 》
Δεν μου απαντά καν,ουτε μια έκφραση. Απαξίωση. Με εκνευρίζει όταν το κάνει αυτό.
Σε λιγότερο απο 5 λεπτά είχε καταβροχθίσει 2 πίτες με γύρο και μια εξτρα μεριδα πατάτες. Σηκώθηκε και άρχισε να πηγαίνει προς το αυτοκινητο χωρίς να πει κουβέντα και απλά εγώ έπρεπε να ακολουθήσω.
Τρέχω γρήγορα να τον προλάβω και όταν τα καταφέρνω- να σημειωθεί ότι ακομη πονούσα- του λέω
《 Συγνώμη μήπως βγαίνεις και σε πιο μαλάκας; πως συμπεριφέρεσαι έτσι;
Εσύ απευθύνεσαι που κτυπισα το πόδι μου. Δεν μου είπες ποτε συγνώμη. Με γράφεις συνεχώς και απαξίας να μου πεις οτι θα φύγουμε και έχεις να τρέχω με χτυπημένο το πόδι. Αν δεν ήθελες να βοηθείσεις να μην το έκανες από την αρχή. 》
《Ναι έχεις δίκιο δεν ήθελανα βοηθήσωο μπαμπας μου με αναγκασε》
《Ωραία τότε, θα πάρω ταξί να μην σε ενοχλώ》είπα και έφυγα. Για πρώτη φορά δεν τον άφησα εγω να απαντήσει και έφυγα.
YOU ARE READING
Working Together
Teen FictionΓεια σας, είμαι η Κατερίνα και είμαι πρωτοετής φοιτήτρια στην Αθηνα και έχω αποφασίσει να δουλέψω παράλληλα με τις σπουδές μου σε ένα καφέ. Δεν έχω ξανά δουλέψει ποτέ μου. Αλλά για όλα υπάρχει πρώτη φορά. Πρώτη μέρα στην δουλεία. Πρώτη μέρα στη σ...
