Amnesia - Dutch Muke Clemmings (DISCONTINUED)

Chapitre quatre

Ik weet niet hoelang ik al met Michael aan het zoenen ben, maar dat het geweldig is weet ik wel. Onze lichamen zijn zo dicht mogelijk tegen elkaar aangedrukt en zijn handen spelen met de korte haren in mijn nek. "Mikey." Mompel ik tegen zijn lippen aan. Zijn handen glijden van mijn nek naar mijn schouders en verder naar beneden tot ze om mijn middel liggen. Hij trekt zachtjes aan de zoom van mijn t-shirt om aan te geven dat hij het uit wil. Bijna wil ik erin meegaan, maar dan begin ik weer na te denken en ik duw Michael zachtjes van me af. "I-ik, uhm..." Ik heb hem gezoend. Ik heb Michael gezoend. Hoe dom kan een mens zijn. Ik had mezelf nog zo voor te houden om hem geen pijn te doen. Ookal ken ik hem pas net, - volgens hem meer dan vijf jaar - ik geef echt om hem. "Sorry Michael." Verdrietig kijkt hij naar zijn handen en slaakt een diepe zucht. Mentaal sla ik mezelf.

Calum en Ashton liggen boven op elkaar te slapen op de bank. Calum’s armen liggen rond Ashton’s middel en zijn wang ligt tegen die van Ashton aan. Ik glimlach als ik ze zo zie. Het zou me niks verbazen als ze samen zijn. Zij zijn wel gelukkig samen in ieder geval. Zo zacht als ik kan trek ik mijn schoenen aan en loop de deur uit. Het is al donker buiten en het is zacht uitgedrukt koud. Een frisse wind gaat langs mijn gezicht. Waar. De fuck. Ben ik. Een zucht rolt over mijn lippen. Ik word er telkens maar weer aan herinnerd dat ik helemaal niks meer weet. Maar daar wil ik niet aan denken. Wat gebeurd is, is gebeurd. Ik merk dat ik steeds minder huizen en steeds meer bomen zie. De maan staat groot en fel aan de hemel. Het ziet er vredig uit. Een enorm meer omringd met bos strekt zich haast eindeloos voor me uit. Ik ga aan de kant zitten en kijk naar het water. Het is mooi.

Wanneer zijn we een band begonnen? Wie heeft de naam bedacht? Hoe zijn we beroemd geworden? Hoe lang kennen we elkaar al? Zaten we bij elkaar op school? Zijn Calum en Ashton samen? Zo niet, waarom zijn ze dan zo close? Hoelang heb ik iets met Michael gehad? Wie vroeg wie? Hebben we al... ge-je-weet-welt? Waarover hadden Michael en ik ruzie voor het ongeluk? Was het uit? Waarom mochten we mee op tour met One Direction? Zijn we vrienden met de jongens? Waarom vond ik het fijn toen Michael me zoende? Waarom zei ik geen nee toen hij het 'toch wou proberen'? Dat zijn maar een paar van de vragen die door mijn hoofd spoken.

"Luke? Wat doe je hier?" De zachte stem van Michael dringt mijn oren binnen. Ik kan zijn adem horen. "Nadenken." Antwoord ik simpel en kijk hem aan. Zijn ogen zijn nog steeds groen en zijn haar is nog steeds suikerspinroze. Er zit nog steeds een knopje in zijn wenkbrauw, hij heeft nog steeds tattoos op zijn armen en hij is nog steeds mooi. Michael zegt niks maar komt naast me zitten. Zwijgend kijken we naar het water.

"Het duurt nul komma twee sseconden om verliefd te worden." Hij zit heel dichtbij. Onze armen raken elkaar aan. Dát is niet raar, maar wat ik wel raar vind is dat mijn arm tintelt. Gelukkig is het donker. Ik weet zeker dat mijn wangen zo rood zijn als een tomaat. "Ja?" Ik probeer de sterren te tellen. Het lukt niet. Het zijn er teveel. "Ja." Ik snap niet waarom mensen bang zijn in het donker. Het donker verbergt dingen. Je weet niet wat er in het donker is. Het donker is angstaanjagend. Maar het donker is als mensen. Mensen verbergen dingen. Je weet niet wat er in mensen is. Als in: je weet niet hoe mensen zich echt voelen, of: je weet niet wat mensen denken. Mensen zijn angstaanjagende schepsels. Maar de mens is niet bang voor andere mensen. Dus waarom zou je bang zijn voor het donker?

"Hoevaak ben je al verliefd geweest?" Michael bijt op zijn lip. "Twee keer."

"Wat gebeurde er de eerste keer?"

"Hij verkrachtte me."

"Oh," stamel ik dan. Dat had ik niet verwacht. Michael lacht bitter en schud zijn hoofd. En hoewel hij overduidelijk zijn verdriet probeert te verbergen kan ik de pijn in zijn ogen zien.