Ubiquity*

*Lo esisto dal principio del mondo ed esisterò

finché l'ultima stella non cadrà dalla notte.

*Ben dünyanın başlangıcından beri varım ve

son yıldız kararana kadar var olacağım.

Su damlaları çıplak bedenimde ince ince süzülürken ve sıcak suyun hissiyatı kanıma işlerken sonbahardaki dökülen yaprakları hatırladım. İlkbahar ve yazın hayat dolup taşan ağacın dallarından sonbaharda tek tek düşen yaprakları... Kanlı canlıyken gittikçe sararıp solan, hastalığın her zerresine yayıldığı yaprakları hatırladım. Ne de çok benziyordu bana, ne de çok anlatıyordu benim hikayemi. Yaz ayında doğan benim gittikçe sonbaharda yok oluşumu. Bunları hatırlayınca zihnimde canlandı bir bir yitip giden anılar ve onların bıraktığı yara izleri. Kabuk bağlamasına, iyileşmesine izin vermemiştim bu yaraların hiçbir zaman. İlk günkü tazeliğiyle duruyorlardı çünkü hep oynamış, kanatmıştım o yaraları. O yaraların izleri ve tazelikleri aynı yerindeydi. Peki kimin yaptığı veya ne zaman olduğu önemli miydi artık? Değildi, o kimseler çoktan hayatımdan çıkmış, o zamanların üstüne birçok takvim sayfası çevrilmişti. Ama o yaralar aynı yerlerini koruyorlardı. Yani diyeceğim o ki; çoktan gitmişlerin, çoktan geçmiş günlerin hesabını aramamalı insan. Yaraları kanatıp kanatmadığına bakmalı. Suçu başkalarına atıp mağdur rolüyle gökteki melek olmak yerine, hâkikatın soğukluğuyla yüzleşip yerdeki insan olmalı.

İnsan nedir peki? Bu soruya tatmin edici bir cevap veremem ancak hislerimi, 17 yıllık hayatımdaki tecrübelerimi -kimilerine göre bu bir tecrübe bile olmayabilir- aktarabilirim. İnsanın ırkı, yaşı, cinsiyeti, sosyal statüsü, dini, kısacası hiçbir şeyi yoktur. Sadece renkleri vardır. Siyah ve beyaz arasında şekillenen skaladaki yeri vardır ancak. Kimisi bir sütteki kırık beyaz, kimisi kandaki keskin kırmızı, kimisi uzaydaki siyah. Ne fark eder? İnsan insan değil mi sonucunda? Bırakın her şeyi, bırakın yalnızca renkleriniz sevişsin bu dünyada.

Biz insanız, renklerimizi paylaşabildiğimiz ölçüde.