I'll Come Back for You...

~Κεφάλαιο 8ο~

Αρχές Φεβρουαρίου 2018 – Ελλάδα

Αφήγηση από την Πλευρά της Μαργαρίτας Αθανασιάδης

«Εγώ δεν ξέρω... Απλώς ήθελα να σε δω» μου απάντησε ξαφνιάζοντάς με.

Έμεινα βουβή μιας και δεν γνώριζα τι ακριβώς περίμενε να απαντήσω. Απλώς έμεινα να τον κοιτάζω.

«Μπορούμε να πάμε μια βόλτα;» με ρώτησε και για μια ακόμη φορά με κατέκλυσε αυτό το συναίσθημα αμηχανίας και περιέργειας. Η φωνή του μου έμοιαζε παράξενη σα κάτι να τον είχε στεναχωρήσει∙ ίσως απλώς ήταν η ιδέα μου, ένα λανθασμένο ένστικτο. Σκέφτηκα για λίγο την πρότασή του προτού συμφωνήσω.

«Θα πρέπει όμως να περιμένεις να ενημερώσω την νταντά του μικρού και να χαιρετήσω λιγάκι τον Φοίβο έχει να με δει από το πρωί.» ψέλλισα και εκείνος μου έκανε χώρο για να περάσω στο εσωτερικού του σπιτιού. «Θα είναι καλύτερα να με περιμένεις στο αυτοκίνητό σου...» συνέχισα μιας και δεν ήθελα να δει την Κάτια, γιατί θα του δημιουργούνταν απορίες.

«Όπως θες...» μου απάντησε και κατευθύνθηκε προς το αυτοκίνητο.

«Αφού έβαλα μια πιο ζεστή ζακέτα μιας και είχε ψυχρούλα το βραδάκι χαιρέτησα το μικρό μου ζιζάνιο και την Κάτια βγήκα πάλι στο δροσερό αεράκι και προχώρησα προς τον Ορέστη.

Μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει έντονα, έδεσα την ζώνη ασφαλείας και περίμενα με σταυρωμένα τα χέρια μου για την συνέχεια. Έστρεψα το βλέμμα μου προς τον Ορέστη ο οποίος ήδη με κοιτούσε.

«Λοιπόν που θέλεις να πάμε;»

«Όταν φτάσουμε θα δεις...» μου απάντησε χαμογελώντας ενώ ξεκίνησε να οδηγεί. Η διαδρομή ήταν ήσυχη, δεν ανταλλάξαμε πολλές κουβέντες παρά μόνο όταν χρειάστηκε να βάλουμε λίγη μουσική.

Καθώς πλησιάζαμε συνειδητοποίησα και το μέρος που θα καταλήγαμε. Ήταν στον κήπο των γυαλιών∙ στην πραγματικότητα δεν υπήρχε κανένα τέτοιο μέρος, εμείς το είχαμε ονομάσει έτσι. Ήταν μια πράσινη περιοχή δίπλα στη θάλασσα όπου πηγαίναμε και θάβαμε μπουκάλια με μια ευχή, ένα γράμμα, μια εξομολόγηση όταν το είχαμε ανάγκη. Είχα χρόνια να πάω σε εκείνη την περιοχή απορώ που το θυμόταν.

«Έχω να έρθω από την κηδεία...» απάντησε στις σκέψεις μου, «Ερχόμουν σχεδόν κάθε μήνα μετά την φυγή σου.» Όσο μιλούσε το βλέμμα του δεν έφευγε από τι λωρίδες του δρόμου και ένιωθα κάπως παράξενα, λες και τα λόγια του ήταν μια διαμαρτυρία για όσα συνέβησαν, ένας τρόπος να μου πει πως του είχα λείψει.