AFİTAP | Güneşin Doğuşu

Bölüm Beş | Yiğit

Bölüm Beş -Yiğit -

Korku insanın tüm hücrelerini ele geçiren değişik bir duyguydu.

Şuan bende bu duyguyu iliklerime kadar yaşıyordum...

"Ferza!"

Baran'ı duyuyordum fakat ağzımı açacak gücü kendimde bulamadığımdan cevap veremiyordum. Biz hızlandıkça arkamızdakiler daha da hızlanıyor ve sıkışıyorduk.

"Ferza iyi misin?"

Baran'ın bu sefer diğer seslenişlerinden bir hayli yüksek çıkan sesi beni kendime getiren şey olmuştu.

Kendime geldiğimde iki koltuğun arasında oturduğumu ve ağladığımı fark ettim.

" Ben iyiyim, ne olur bitsin artık." Dedim fısıltı gibi çıkan sesimle ama Baran'ın duyduğuna da emindim.

Silah sesleri kesildiğinde Baran hızlıca eline telefonunu aldı.

Aradığı numarayı da hoparlöre aldıktan sonra açmasını beklemeye başladı bir yandan da gözü hâlâ arkamızdaki araçtaydı.

Birkaç saniye sonra açılan telefonla "Burak attığım konuma hemen adam yolla." Diye bağırdı, sesi arabanın içinde yüksek bir şekilde yankılandı.

"Ne oluyor abi?"

"Peşimde bir araba var, bizi takip ediyorlar. Daha da fazlası arabaya sıkıyorlar, yarım saattir atlatmaya çalışıyorum ama yok kaşınıyor şerefsizler." Dedi. Sesi oldukça sert çıkmıştı.

"Bu kadar çabuk mu?" Nefes alışverişlerinden ve arkada çalışan motor sesinden de anladığım kadarıyla çoktan arabasına binmişti.

Baran ise hız konusunda sınırlarını zorluyordu.

"Burak! Gerçekten derdimiz bu mu şuan?!" Diyerek bağırdı. Ardından telefonu kapattı ve şerit değiştirerek devam etti.

"Ferza sakın başını kaldırma." Dedi.

Zaten şuan yaptığım tek doğru hareket başımı kaldırmamak olacaktı.

Adamlar tekrar kurşun sıkmaya başladıklarında, gözlerimi sıkı sıkı kapattım sanki bir daha açmak istemiyor gibi kalbim göğüs kafesimi delecek şekilde hızlanmıştı.

Bir yandanda içimden dua etmeye devam ediyordum. Biliyordum ki Rabbim kullarının sesini duyardı.

Küçükken gök gürültüsünden her korktuğumda annem "eğer beni yanında bulamazsan Rabbine dua et. O her zaman yanındadır." Derdi.

Bende hep dua ederdim hatta bazı zamanlarda dua etmeye dalıp uyuya kalırdım.

"Allah'ım ne olur bitsin artık. Ne olur!"

İçimden tekrarladığım dualar sürerken arabanın aniden durmasıyla kafamı koltuğa çok da sert olmayan bir şekilde çarpmıştım.

Baran' ın arabadan hızlıca inişi ve sert bir şekilde kapanan kapı sesi beni kendime getiren şey olmuştu.

Hızlıca koltuğun arasından çıktığımda arabanın yolun ortasında çapraz bir şekilde olduğunu gördüm Baran'ı göremeyince başımı arkaya çevirdiğim sırada Baran'ın bizi takip eden arabanın önünü kestiğini anlamam uzun sürmemişti.

İnip inmemekte tereddüt yaşasamda Baran'ın bir adama acımasızca attığı yumruklar inmemi sağlamıştı. Arabanın önüne yatırdığı adamın yüzüne öldürürcesine yumruklar atıyordu.