ျပန္ဆံုခြင့္ေလး...ရွိခဲ့ရင္...

အပိုင္း(၁၈)

.

Mr Kim ရဲ႕ တပည့္ႏွစ္ေယာက္...lice ကို ပိတ္အနက္ေရာင္နဲ႔...ဖံုးၿပီး...
ကားရဲ႕အေနာက္ဖံုးရွိေနရာေလးမွာ ထည့္လိုက္ၾကၿပီး....
သေဘာၤဆိပ္ ရွိရာဘက္ကို...ထြက္လာခဲ့သည္။..
.

သေဘာၤဆိပ္ေရာက္သည္ႏွင့္..
Mr Kim ရဲ႕သေဘာၤရွိရာသို႔...ထြက္လာၾကၿပီး....
.
.
" ေဟ့ Jun. .."

"ေဝ့..မင္းတို႔ပါလား...လာေလ.."

"ဆရာက...ခိုင္းလိုက္လိုကြ..."

"ဘာမ်ားလဲ..."

"ဒီမွာေလ....."

"အဲ့ဒါ...ဘာႀကီးလဲဟ..."

"လူေလ...."

"လူ...ဘာလုပ္ဖို႔လဲ..."

"ဒီလူကို ဒီသေဘာၤေပၚတင္သြားၿပီး...ပင္လယ္ထဲပစ္ခ်လိုက္ဖို႔ ဆရာက မွာလိုက္တယ္..."

"ပင္လယ္ထဲ ပစ္ခ်ရမယ္...ေသသြားၿပီ မို႔လား..."

"မသိဘူးကြာ...ေရာ့..မင္းဒီအလုပ္ကို ေသခ်ာလုပ္လိုက္..."

"ေနာက္ထပ္ ဆရာအေရးႀကီးတာ..ဘာမွာလိုက္ေသးလဲ..."

"အေရးႀကီးတာက...ဆရာရဲ႕ သမီးနဲ႔ ဒီလူႀကီး အေဝးဆံုးကိုေရာက္ၿပီ...ျပန္မလာဖို႔ဘဲမွာထားတာ..."

"Ok...ငါလုပ္ေပးလိုက္မယ္..."

"ေအ..ငါတို႔ျပန္ၿပီ..."

Mr kim ရဲ႕တပည့္ႏွစ္ေယာက္...lice ကို သေဘာၤ ကပၸတိန္ဆီ ပို႔လိုက္ၿပီး ျပန္ထြက္ထြက္ေလသည္။...
.
Junဆိုတဲ့ သေဘာၤ ကပၸတိန္ကေတာ့...ပိတ္အမဲေရာင္နဲ႔ ဖံုးထားတဲ့ lice ကို ေပြ႕ခ်ီကာ...သေဘာၤေပၚက..အခန္းလႊတ္ တစ္ခုထဲမွာ...ထည့္ထားလိုက္သည္။...
.
အခန္းထဲကေန ျပန္ထြက္ေတာ့မယ္ဆိုေပမယ့္...
စပ္စုခ်င္တဲ့ စိတ္က တဖြားဖြားေပၚလာတာမို႔...
ပိတ္အမဲေရာင္ကို ႀကိဳးေတြစည္းထားေတာ့..ႀကိဳးစကို ဆြဲျဖည္လိုက္သည္။...

သူျမင္လိုက္ရတဲ့...ျမင္ကြင္းေၾကာင့္....

"ဟင္!...ဒါဘယ္လိုျဖစ္.."

ေသြးသံတရဲရဲ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး..ေသခ်ာမေတြ႕ရေသးေပမယ့္...အရပ္ျမင့္ျမင့္...စမွတ္က်က်...ခပ္ေခ်ာေခ်ာ..ဆိုတာေတာ့...ခန္႔မွန္းရလြယ္သည္။ ....

Jun က..ဘယ္သူလဲဆိုတာ..သိခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္...ပိတ္ေတြကို အျမန္ဖယ္ရွားကာ...
ပုဝါတစ္ထည္ကို...ယူၿပီး..ေရဆြတ္လိုက္ကာ...lice ရဲ႕မ်က္ႏွာကို သစ္ေပးလိုက္သည္။...