ENDLESS ~ lizkook ~

0.1

BAŞLADIĞINIZ TARİHİ BURAYA ALAYIM 》

__________________________

Satır arası yorumlarınızı bekliyorum...

___________________________

LISA' DAN

" Lalisa kızım iyi misin? Hadi kalk ayağa, bak ben iyiyim. Kalk hadi. "

Gözlerimi zorlukla açtım. Görüş açıma ilk giren şey dumandı. Duman yüzünden hiçbirşeyi net göremiyordum.

Bir ses duyuyordum. Ama sesin sahibini çıkaramıyordum. Boşluktaydım. Aynı ses tekrar duyuldu.

" Lalisa!? Artık bir cevap ver. Lütfen kızım, l-ütfen.. "

Duman artık dağılmaya başlamıştı. Herşey daha netti.

Bu sefer görüş açıma, yan yatmış arabanın içindeki hareketsiz babam girdi.

Ona uzanmaya çalıştım. Ama kısa kollarım buna engel oluyordu.

Bir süre sonra pes ettim. Sanki ses tellerim yok olmuş gibiydi. Sesim çıkmıyordu. Ona uzanmak yerine ona bağırabilirdim. Kalkması için ona yalvarabilirdim. Ama yapamıyordum.

Bilincim yavaş yavaş yerine gelirken annem aklıma geldi. O da bu arabanın içinde olması gerekiyordu. Peki şimdi o neredeydi ?

Hafif bi öksürük sesi duyduğumda kafamı zorda olsa arkaya çevirdim. O sırada annemle goz göze geldim. Arabadan birkaç metre uzakta yerde yatıyordu. O yaşıyordu. Hâlâ nefes alıyordu.

Ona baktığımı fark ettiğinde gözlerini gözlerim ile buluşturdu.

Sonra ağzından o asla duymak istemediğim fakat benim bugünlere gelmek icin güç bulduğum sözleri sarf etti.

" Lalisa kızım, seni çok seviyorum. Sakın ağlama tamam mı kızım? Sakın!"

Kısa bir öksürükle sözleri bölünmüştü. Ama ardından zor da olsa devam etti.

" S-sen çok güçlü bir kızsın Lalisa. Sen babanın kızısın. Asla kimseye boyun eğme. Biz artık senin yanında olamayacağız, ama sen hepsinin üstesinden geleceksin. Sana inanıyorum kızım. "

Ve ardından annemin gözleri sonsuzluğa kucak açmıştı.

Birden etrafta güçlü bir ses ve kırmızı-mavi yanıp sönen ışıklar gördüm. Sonrası zaten kocaman bir karanlık.

Karanlık mı? Hayır. Gün daha yeni başlamıştı. Öyle değil mi? Yoksa bu ısrarcı güneş ışığının başka bir açıklaması olamazdı.

Güneşin bu kadar ısrarcı olması sinirimi bozmuştu.

Güneş bugün fazla mi erken doğmuştu? Yoksa ben yorgunluktan mı geç kalmıştım?

Orası tartışılır.

Maalesef ki günlerdir üzerimde olan yorgunluk bu sabahta bana kendini belli etmişti.

Zor bir gün olacaktı. Daha doğrusu zor geçen bir haftanın ardından bugün bu zorluk bir son bulacaktı.

Gerçekleştirmek istediklerim vardı ve istediklerime ulaşmak için bugün bir adım atacaktım.

Belki de geri dönüşü olmayan bir adım.

En büyük hayallerimden biriydi bu.