Nje Mes Me Ty (2)

35

Durres

Viola priti. Me zemren qe rrihte cdo sekond e me dhimbshem , Viola priti. Tik-takun e ores e ndjeu me te zhurmshem se kurre, sikur po i buciste brenda ne shpirt.

Viola priti tere diten, e tere naten. E shoqeruar nga nje det me lote. Nje det me lote qe serish nuk ishte aq i meshirshem sa per ta mbytur. Me shpresa te pafundme qe vdisnin njera pas tjetres e serish rilindin te tjera.

Me zemren ne dore, Viola priti. Por Klausi nuk erdhi. As ne mengjes, as ne dreke e as ne darke. As mengjesin tjeter e as dreken tjeter.

Pas peshes se pritjes, ndjeu peshen e nje zemre te thyer. Jojo, as te thyer jo. Te shkrumbuar, te bere pluhur. E cuditerisht , u ndje sikur pluhuri i asaj zemre peshonte me shume se bota vete.

I ati nuk e goditi kete here. Thjesht i mori celularin dhe ja perplasi per muri, duke e bere copash. Me pas e mbylli ne dhome, jo pa ja bere te qarte se tanime nuk duhej te guxonte te nxirrte edhe gjysem fjale nga goja e se per te miren e saj, duhet te sillej ashtu sic i thoshte ai, ose per ta vrare kishte.

Por asaj nuk i behej vone. Le ta godiste. Po te mundej, edhe ta vriste. Fundja, njeriu vdes vetem nje here. E ajo mund te betohej qe vdekur kishte nga ajo mos e ardhur e Klausenit. Vdekur duke qene akoma gjalle.

Dhe plage mbi plage, kishte miqte sonte. Miqte qe ajo do ti priste me mire e vdekur sesa e gjalle dhe e dorezuar.

- Viola...ata do te vijne sonte.-i perkedheli koken e ema ate pasdite.

-Une nuk fejohem me te.-tha me ze te vdekur, me lotet e thare.

- Moj bije...ti more ne qafe veten me ate djale.-shkundi koken e ema.-Si shkove dhe u ngaterrove me nje mashtrues te tille?

-Ai nuk eshte mashtrues.-sikur ju ngjall zeri e sikur ju njomen syte serish.

-Ashtu eshte. E ti je budallaqe qe besove genjeshtrat e tij te bukura. Ku eshte pra?-i perplasi ne fytyre e ema realitetin.

-Dicka i ka ndodhur. E di une qe dicka i ka ndodhur.-mbrojti gjithe zjarr. Refuzonte te besonte se ajo nuk e kishte njohur. Me shpirtin e saj te copetuar, serish besonte ne Klausin e saj, me te gjitha copat e thyera.

-Vazhdo e genjeje veten vajze. Nga minuti ne minute i ndodhi e keqja atij. Viola, me perpara edhe behej lufte edhe nuk fejoheshe me Erensin. Po tani, nuk ke goje per te folur moj vajze. Kupton cfare i ke bere vetes me ate djale?

- Nuk me intereson asgje. Une me ate nuk fejohem.-ktheu koken menjeane.

-Viola moj...do na besh gjemen ne kete shtepi.-i tha me lot nder sy e ema.

-O ma, po si mund te martohem me dike kur dua dike tjeter? A jeni njerez ju? A keni pak meshire ne femijen tuan?-e pa me nje pale sy te thyer.

-Viola, nuk eshte jeta ashtu si e mendon ti moj bije. Ai nuk erdhi e do e harrosh. Erensi eshte djali i mire moj bije. Me te do jesh 100 here me mire se ketu. Dhe do mesosh ta duash. Se keshtu eshte njeriu.-i perkedheli fytyren por ajo shkundi koken furishem.

-Jo, nuk dua ta dua. As dua ta shikoj, as dua te me preke, as dua te me puthe e aq me pak...-ju drodh zeri dhimbshem.

-Mos na bej tragjedi ne kete shtepi.-jy pergjerua e ema me lot ne sy.

-O ma, nuk me intereson per asgje. Po deshi te me rrahe per vdekje, po deshi te me flake perjashte, po pati zemer, edhe ta vrase vajzen e tij. Nuk ka asgje qe mund te me beje ai, nuk ka frike qe mua me ben te vendos nje unaze me ate njeri.-foli prere cdo fjale.

-Ashtu e...asgje? Po mendon vec per vete e per fiksimin tend idiot me ate djale te pafytyre. Nuk te dhimbset nena jote? Qofte edhe nje grime? Kujton ti se dua te shoh femijen tim ashtu? Mire e zeza nene...por vell...