Flikken Maastricht ~ Waar is het geluk

-94-

Ik zie aan haar dat ze het er niet helemaal mee eens is maar dat negeer ik. 'Zeg jij even tegen Kamphuis dat we gaan? Dan ga ik nog even snel naar het toilet.' Geïrriteerd kijkt ze mij aan maar voordat ze iets kan gaan zeggen verlaat ik de kantoortuin.

Wat Eva niet weet is dat ik helemaal niet naar het toilet moet. Ik moet iets gaan regelen zodat Eva weer ontspant en vergeet dat we met de kerst vrij zijn. Het moet speciaal worden. Als ik zeker weet dat Eva niet achter mij is aangekomen pak ik mijn telefoon erbij. Zoek het nummer die ik nodig heb via de webbrowser en druk op het bel icoontje.

'Met Floris Wolfs.'
'Heeft u misschien vannacht plek in een welnessbungalow.'
'Nee voor één nacht.'
'Voor 2 personen.'
'Ja prima.'
'We komen er zo aan.'
'Bedankt. Dag.'

Vlug ga ik weer terug naar de kantoortuin. Ondanks dat het telefoongesprek niet lang heeft geduurd kan ik de klok erop gelijk zetten dat Eva ongeduldig op mij aan het wachten is. Mijn vermoedens worden bevestigd als Eva al met haar jas aan staat. Ze leunt tegen haar bureau en staart richting de ingang van de kantoortuin. Daar waar ik nu sta. Ik wenk haar dat ze kan komen omdat we kunnen gaan.

Voor haar uit loop ik richting onze auto. En ga achter het stuur zitten. Niet veel later stapt Eva aan de bijrijders kant in. 'Waar bleef je nou?' Zegt ze voordat ze de autodeur dicht slaat. 'Ik zei toch dat ik even naar het toilet moest.' 'Zeker om een olifant uit te laten want het duurde wel erg lang.' Ik besluit de motor te starten en alvast richting het hek te rijden. 'Ach ik kwam nog wat collega's tegen. Je kent het wel.'

De sfeer was alles behalve ontspannen geweest in de auto op weg naar huis. Veel hebben we niet tegen elkaar gezegd. Ik ben benieuwd wat ze van mij verrassing gaat vinden. Vooral omdat ik weet dat ze totaal niet van verrassingen houdt. Zodra we bij de Ponti zijn is Eva de  eerste die uit stapt en richting de Ponti loopt. Ik ren er half achteraan. Wanneer we binnen zijn gaat Eva gelijk naar de keuken. Dit komt mij eigenlijk best wel goed uit want dit is mijn kans om zonder dat ze argwaan krijgt een koffer in te pakken voor vannacht.

Terwijl ik weet dat Eva beneden  is en niet zo snel naar boven zal komen ben ik zo stilletjes mogelijk een koffer aan het inpakken. Veel hebben we niet nodig dus met één koffer voor ons beide moeten we het makkelijk redden. Eerst pak ik mijn eigen kleding. En als laatste mijn badlaken en mijn zwembroek. Voordat ik mijn kamer verlaat pak ik nog snel mijn telefoon oplader van mijn nachtkastje. Vervolgens ga ik naar Eva haar kamer om daar precies dezelfde spullen te pakken. En ook bij haar ga ik als laatste opzoek naar een badlaken en een bikini. Dat badlaken heb ik zo gevonden maar een bikini zie ik niet zo snel liggen. Pas als ik op een Stoel ga staan en op de bovenste plank kijk zie ik er één liggen. Zwart van kleur. Ik stop hem in de koffer. Pak ook haar telefoonoplader van haar bed en loop terug naar de keuken.

De koffer laat ik expres in de gang staan voordat ik de trap afloop richting de keuken. Eva zit aan de keukentafel. Ze leest de krant. Maar ik geloof niet dat er iets van de informatie die er te lezen valt haar interesseert. 'Eef.' Tegen mijn verwachtingen in draait ze zich direct naar mij om. 'Ga je mee?'