Hidden University (COMPLETED)

Chapter 24: The Mistress' Downfall

Hi sa nagbabasa nito. Please comment po, I need feedback. Requirements lang.
Ty.

**

~Winter's Pov

"Ang tagal naman nila." Wala sa sariling sambit ko habang nakatingin sa labas ng bintana ng kwarto ni Alastair.

"Sandali lang nawala na miss mo na agad? Grabe, ano na bang status niyong dalawa?" Rinig kong tanong ni Martina.

"We're already in a relationship, ang bilis diba?"

"Sabi nila, kung gaano raw kabilis nabuo ang isang bagay, ganun din daw Ito kadaling mawasak. At sana hindi yun totoo kasi sa nakikita ko, mahal niyo naman ang isa't-isa."

"Narinig ko na rin yan pero hindi ako naniniwala. Yes maybe we're too fast but it doesn't mean that we're just carried away by any situation or emotion."

"Yes I know, pero alam mo ba kung bakit may mga nakapagsabi nun?" Nilingon ko siya, she's sitting beside Alastair's hospital bed.

"Bakit?"

"Kasi naranasan na nila. Pero wag kang mag-alala, mayron din namang ganun ang kaso pero nagkatuluyan pa rin." Malaki ang ngiting sabi niya at napatingin kay Alas na may oxygen at dextrose. He looks like he is just sleeping at night but I know how hard it is for Martina.

After all, seeing your beloved lying in bed and unconscious is a torture.

"How do you feel? " di napigilang tanong ko.

"Ano ba dapat ang maramdaman ko? Honestly speaking, I want to cry, I want to be mad, to blame someone to at least lessen my hatred. But what can I do? I know Alastair won't like it." Nagpahid siya ng pisngi nang may luhang nakatakas sa mata niya.

"That's right, don't worry, he'll wake up soon." Sabi ko na lang para pagaanin ang nararamdaman niya.

"Pero bakit ang tagal? Magtatatlong linggo na siyang tulog eh. Namimiss ko na ang boses niya."

"Oo nga pero mabuti na rin yun para maka-pagpahinga siya."

"I'm sorry, I just miss him too much, nailabas ko tuloy sa'yo."

"I think that's natural, mahal na mahal mo eh."

Tumahan na rin siya sa wakas. Tumayo naman ako at akmang lalabas nang biglang bumukas ang pinto at iniluwa nun sina Ceixarder, Zen at Blake.

They look tired but still, they managed to crack a smile.

"We're back! Martina, how's my brother?" Bungad ni Zen.

"He's fine, the doctor said his body is responding, pero yun lang." Sagot ni Martina.

Naupo naman si Blake si sofa at si Ceixarder, napakunot ang nuo ko nang makitang di pa rin siya na kakapasok. He's just there, standing at the door while leaning against it, his face is emotionless again and he looked sad.

It ako na lang ang lumapit sa kanya.

"Hey, are you okay? Are you tired, hungry, thirsty?"

"I need a hug. Please?" He pleaded. And knowing him, my Ceixarder doesn't plead. Ano kaya ang nangyari?

"Come closer, I'll give you a hug." Ibinuka ko ang mga braso ko para yakapin siya at agad naman siyang lumapit at niyakap ako ng mahigpit, at isiniksik ang mukha sa leeg ko, then I heard him sob.

What the? Is he crying? Something bad must have happened! Di siya umiiyak at ngayon?

Niyakap ko rin siya ng mahigpit at hinagod ang buhok niyang medyo may kahabaan. Hinayaan ko lang siyang umiyak ng tahimik at marahan hanggang sa kumalma siya.