Ιθάκη

<<Αρχή ήμισυ παντός>>

Ανέκαθεν απο μικρή πίστευα και κυριώς ήλπιζα στον έρωτα.Μεγαλώνοντας όμως reality hit me που λένε και οι παλιοί.Τι είναι άραγε ο έρωτας ; Θα καταφέρουμε κάποτε να τον νιώσουμε όλοι ; ειδίκα εμείς που βλέπαμε τα happy end στις ρομαντικές ταινίες και ελπίζαμε βαθυά μέσα μας να έχουμε και εμείς το δικό μας ; Αυτές είναι οι σκέψεις μιας πρωήν αθεράπευτα ρομαντικής -22 χρονών- ψυχής καθώς κάνει scroll down διάφορες αναρτήσεις για δούλεια.Όλη μου την ζωή απο τότε που μπορώ να με θυμηθώ σχεδιάζα με χρονολογική σειρά το πως θα εξελιχθεί η ζωή μου.Αυτό που δεν υπολόγισα όμως -είναι-ότι όσο και αν προσπαθείς , όσο και αν πεισμώνεις , η μοίρα ; η ζωή σαν μια γενική έννοια ; το τυχερό σου ; μπαίνουν στην μέση και ανατρέπουν ό,τι εσύ νόμιζες πως είχες υπό έλεγχο.Μια περιπετειώδη εφηβεία που δεν σε νοιάζει τίποτα παρά μόνο οι φίλοι και οι πρώτοι έρωτες ; Delete.Εφηβεία γεμάτη οικονομικά άγχη και την μισή μέρα μέσα στα νοσοκομεία να στηρίζεις την όπως θα αποδειχθεί μετά <<χαμένη>> μάχη του πατερά σου με τον καρκίνο.Φίλοι ; Ερώτας ; Πού χρόνος όταν πονάς.Life happens , gets in the middle και εσύ πρέπει να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να επαναπροσδιορίσεις τι θες , ποιός είσαι και το πιο σημαντικό , ποιός θες να γίνεις.Έτσι και έκανα.Μετέτραψα όλο τον πόνο σε θέληση και πέρασα πανεπιστήμιο.Επιτέλους θα έκανα μια νέα αρχή που τόσο πολύ λαχταρούσα.Θα μπορούσα να ξανασυστηθώ , να είμαι μια νέα Αγάπη.Fast forward 4 χρόνια μετά και περιπού το status δεν έχει αλλάξει.Ο έρωτας ακόμα μου κρύβεται και οι φιλοί λίγοι και όχι και τόσο καλοί.<<Ζητείται κοπέλα για γραμματειακή υποστήριξη σε γνωστό λογιστικό γραφείο εως 30 ετών.Δεν ειναι απαραίτητη η προυπηρεσία>>.Η αγγελία διακόπτει τις σκέψεις μου και αυτόματα -σχεδόν μηχανικά- στέλνω το βιογραφικό μου με σιγουρία πως δεν θα βρω ανταπόκριση.Οι μέρες μου κυλούν περιπού το ίδιο.Πρωινό ξύπνημα στις 9, καφές , αναζήτηση για δουλεία και μετα γυμναστική και ίσως καμια βόλτα με καμιά φίλη μου.Έτσι έκανα και σήμερα , όπως κάνω και τους τελευταίους 4 μήνες.Το μόνο πράγμα που μπορώ με περηφάνεια να πω , είναι πως πέτυχα τον στόχο πανεπιστήμιο και στα 4 χρόνια πτυχίο.Τα ενδιάμεσα ταξίδια στο εξωτερικό , η τέλεια παρέα που θα δημιουργούσα εφ'όρου ζωής και ο παθιασμένος έρωτας που μαζί του θα έκανα tour τα ελληνικά νησία αποδείχτηκαν και αυτά απλά ένα χαζό -εφικτό όμως για άλλους- ουτοπικό σενάριο.Ντύνομαι με τα αθλητικά μου ρούχα , παίρνω πορτοφόλι , ακουστικά , κινητό και κλειδία και είμαι έτοιμη να απελευθερώσω όλη την ένταση που νιώθω να με κατακλύει . Φτάνω γυμναστήριο και νιώθω τα αντρικά βλέματα στραμμένα πάνω μου.Μου είναι ακόμα δύσκολο να αντιληφθώ μετά την απώλεια των 20 κιλών πως εξωτερικά δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος , πως τώρα ικανοποιώ τα στανταρς της κοινωνίας και είμαι <<όμορφη>> . Αν μεγαλώναμε με την νοοτροπία του να αγαπάμε τον εαυτό μας μπορεί έτσι να καταφέρναμε να μας αγαπήσουν και οι άλλοι λίγο παραπάνω . Τις σκέψεις μου , διακόπτει ο ήχος κλήσης του κινητού μου.Η Μαριαλένη μου.Ο μόνος άνθρωπος στην ζωή μου -απο άποψη φίλων- που αποτελέι ''βράχος'' και σημείο αναφοράς μου.