Οξυγόνο

11

Πόσο ειρωνικό είναι όταν ο καιρός συντονίζεται με τα συναισθήματα σου; Αυτό σκεφτόταν η Καμίλα όσο παρατηρούσε την βροχή έξω από το παράθυρο της. Κοίταξε την βαλίτσα της, η οποία ήταν τοποθετημένη στο πάτωμα. Οι ώρες περνούσαν βασανιστικά αργά για εκείνη. Έπρεπε να κοιμηθεί, αλλά είχε σχεδιάσει να κοιμηθεί στην πτήση. Δεν ήξερε γιατί παραμένει ξύπνια. Κάτι την βασάνιζε, κάτι την έτρωγε μέσα της. Ίσως το γεγονός ότι δεν είχε ακούσει από την Λόρεν τίποτα. Ούτε μία προσπάθεια να επικοινωνήσουν. Ποιο ήταν το νόημα; Πολλές φορές είχε σκεφτεί να την πάρει τηλέφωνο, ή να της στείλει ένα μήνυμα. Κάθε φορά όμως, έρχονταν στο κεφάλι της τα λόγια που της είπε η Λόρεν. ''Το μεταξύ μας δεν είχε καμία ελπίδα.'' .

Ήταν 3 το πρωί και σε 5 ώρες έπρεπε να έχει αδειάσει το διαμέρισμα της και να βρίσκεται στο αεροδρόμιο. Εκεί θα βρισκόταν με μια συμφοιτήτρια της που θα την συνοδέψει στο ταξίδι, καθώς η ίδια έχει φοιτήσει στο κολέγιο που επρόκειτο να φοιτήσει για πέντε μήνες η Καμίλα. Το μόνο που γνώριζε για εκείνη ήταν το όνομα της και προφανώς δεν είχε ιδέα για το πώς μοιάζει. 

Το κουδούνι της χτύπησε. Η Καμίλα τρόμαξε. Μόνο ένας άνθρωπος ευχόταν να βρίσκεται πίσω από την πόρτα της τέτοια ώρα. Όταν φυσικά την άνοιξε, δεν απογοητεύτηκε. Μπροστά της βρισκόταν η Λόρεν. Η αμηχανία ήταν εμφανέστατη και καμία δεν μπορούσε να μιλήσει. Η Καμίλα έκανε πίσω και άνοιξε περισσότερο την πόρτα ώστε να περάσει η Λόρεν μέσα στο διαμέρισμα. ''Δε μπορούσα να μην έρθω.'' είπε η Λόρεν, τρέμοντας. Η Καμίλα ακόμα δε μπορούσε να μιλήσει. Τα πληγωμένα βλέμματα τους ενώθηκαν. ''Μην φύγεις.'' παρακάλεσε η Λόρεν, με σπασμένη φωνή. ''Ξέρεις ότι δε μπορώ.'' απάντησε η Καμίλα, έχοντας σταυρωμένα τα χέρια της. ''Θα βρούμε έναν πιο πρακτικό τρόπο. Θα το φτιάξουμε. Αρκεί να μείνεις εδώ και να το παλέψουμε μαζί. Δε θα αντέξω να φύγεις.'' είπε η Λόρεν, με τα δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπο της. Η Καμίλα έβαλε το χέρι της στο μάγουλο της Λόρεν και σκούπισε μερικά από τα δάκρυα της. Η Λόρεν την κοίταξε στα μάτια. ''Σε αγαπάω.'' είπε. Η Καμίλα τότε ένιωσε την καρδιά της να σπάει. Την φίλησε απαλά, ένα φιλί που στην συνέχεια απέκτησε περισσότερο πάθος και έδειχνε την αγάπη που είχαν η μία για την άλλη. ''Δεν έπρεπε να περιμένεις να φύγω για να το πεις αυτό.'' είπε η Καμίλα κοιτάζοντας το πάτωμα. ''Αλλά το νιώθεις κι εσύ. Σε παρακαλώ πες μου ότι το νιώθεις και εσύ. Ακόμα και εάν δε το εννοείς.'' είπε η Λόρεν, χωρίς να έχει την δυνατότητα να σταματήσει το κλάμα. Η Καμίλα τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό της, ''Φυσικά και σε αγαπάω. Αλλά δε μπορώ να μείνω. Δεν είναι το ίδιο πια.'' είπε. Οι άμυνες της ήταν περισσότερο ανεβασμένες από ποτέ. Η Λόρεν ένιωσε την καρδιά της να γίνεται χίλια κομμάτια. Ήξερε ότι τίποτα δεν άλλαζε την απόφαση της Καμίλα. Ήξερε πως ό,τι και αν έλεγε, η Καμίλα σε λίγες ώρες θα γινόταν μία ανάμνηση. Την φίλησε, την φίλησε ξανά, και την φίλησε αρκετές φορές ώστε να μπορεί για μερικές ημέρες ακόμα να θυμάται τον τρόπο που φιλούσε η μικρότερη κοπέλα. Τα χείλη της κατέβηκαν στο λαιμό της και η Λόρεν προσπαθούσε να μυρίσει τα μαλλιά της, για να μην ξεχάσει την μυρωδιά της. Τα χέρια της κατέβηκαν στο κάτω μέρος της μπλούζας της Καμίλα, και προσπάθησαν να την σηκώσουν. Η Καμίλα άφησε έναν αναστεναγμό. ''Λόρεν, καλύτερα να σταματήσουμε πριν κάνουμε κάτι που θα μετανιώσουμε.'' είπε με δυσκολία. Η Λόρεν κούνησε το κεφάλι της καταφατικά, ''Καλύτερα να φύγω.'' είπε κοιτάζοντας την πόρτα. Η Καμίλα δεν απάντησε. Η Λόρεν βγήκε από το διαμέρισμα και γύρισε να την κοιτάξει. Έμεινε μερικά δευτερόλεπτα κοιτάζοντας την Καμίλα, με βουρκωμένα μάτια. ''Λόρεν, σε ικετεύω, μη με κοιτάς έτσι.'' είπε η Καμίλα, προσπαθώντας να κρατήσει τα δάκρυα της. Ήξερε πως όταν η Λόρεν την κοιτάζει έτσι, μπορεί να σπάσει. ''Θα μου λείπεις.'' είπε η Λόρεν, και προσπάθησε να χαμογελάσει. Η Καμίλα την αγκάλιασε περισσότερο σφιχτά από ποτέ και της ψιθύρισε, ''Κι εμένα θα μου λείπεις.''. Όταν χωρίστηκαν, η Καμίλα κρατούσε ακόμα το χέρι της Λόρεν. Η Λόρεν χαμογέλασε, ''Να με σκέφτεσαι που και που.'' είπε με τρυφερό τόνο. ''Αντίο, Καμζ'', και με αυτό άφησε το χέρι της κι έφυγε. ''Είσαι το μόνο πράγμα που θα σκέφτομαι.'' ψιθύρισε στον εαυτό της η Καμίλα, μόλις η Λόρεν έστριψε στον διάδρομο και δεν βρισκόταν πλέον στο οπτικό της πεδίο. Κι εκείνη την στιγμή έσπασε. Άφησε τα δάκρυα της να κυλήσουν. Είχε καιρό να αισθανθεί τόσο πόνο. Και ήταν επώδυνο που γνώριζε το τι ''θέλει'' και το τι ''πρέπει'' να γίνει. Ήθελε όσο τίποτα να μείνει εδώ, να προσπαθήσει με την κοπέλα που αγαπάει. Αλλά ήξερε ότι πρέπει να κοιτάξει το μέλλον της και αυτό είχε αποφασίσει να κάνει.

Με δυσκολία κατάφερε να φύγει από το διαμέρισμα και να πάει στο αεροδρόμιο. Φθάνοντας, την πλησίασε μια ψηλή κοπέλα, ''Καμίλα;'' ρώτησε και η Καμίλα κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. ''Είμαι η Ντάινα. Θα περάσουμε πολύ χρόνο μαζί, οπότε συνήθισε με.'' είπε γελώντας και η Καμίλα της πρόσφερε το χέρι της, ''Χάρηκα πολύ.'' είπε. 

''Δε σε βλέπω πολύ ενθουσιασμένη για κοπέλα που πήρε υποτροφία σε ένα από τα καλύτερα μουσικά κολέγια του κόσμου. Εγώ όταν ήμουν στην θέση σου κατουρήθηκα πάνω μου, όχι μεταφορικά!'' είπε η Ντάινα γελώντας. Η Καμίλα παρατήρησε ότι ήταν μία κοπέλα με ευχάριστο και ζωηρό πνεύμα. Η Καμίλα γέλασε, ''Συγγνώμη, απλά ακόμα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω την μετάβαση.'' είπε. Η Ντάινα την κοίταξε προσχετικά, ''Άσε με να μαντέψω! Αφήνεις πίσω σου έναν ανεκπλήρωτο έρωτα!'' είπε ενθουσιασμένη, λες και ήταν κάτι καλό. ''Φαίνεται τόσο πολύ;'' ρώτησε η Καμίλα χαμογελώντας, ''Έπρεπε να βάλω περισσότερο μέικ-απ.'' είπε για πλάκα. Η Ντάινα γέλασε, ''Πες τα μου όλα. Βασικά, μη βιάζεσαι, έχουμε τόσες ώρες πτήση, θα μου τα πεις όλα κάποια στιγμή!'' είπε με ενθουσιασμό. ''Πάντως, εάν είναι κάτι που αξίζει να γίνει, μία μέρα θα γίνει!'' είπε η Ντάινα και η Καμίλα χαμογέλασε κοιτάζοντας την, ''Αυτό δεν βοηθάει τον πόνο.'' είπε και η Ντάινα συμφώνησε σε αυτό. 

''Άρα, συνοπτικά! Η Λόρεν είναι το αφεντικό σου, και η κοπέλα σου, και δεν ήσασταν μαζί αλλά ήσασταν μαζί! Και τώρα δεν είστε καθόλου μαζί;'' είπε η Ντάινα μόλις μπήκαν στο διαμέρισμα που θα μοιράζονταν. Η Καμίλα της είχε πει τα πάντα με λεπτομέρειες. ''Ναι, περίπου, αν το θέτεις με έναν πιο κυνικό τρόπο.'' απάντησε. ''Ουάου, οι λεσβίες έχετε καλύτερα δράματα από μεξικάνικες σαπουνόπερες.'' είπε η Ντάινα. Η Καμίλα την κοίταξε, ''Δεν είμαι λεσβία.'' είπε. ''Ναι, αμέ, λογικά.'' είπε η Ντάινα ειρωνικά και γέλασε. Η Καμίλα την κοίταξε με περιέργεια. ''Δεν χρειάζεται να βάλεις ταμπέλα, έχεις δίκιο. Αλλά εάν, υποθετικά μιλώντας, έβαζες ένα μικρό ταμπελάκι στο μέτωπο σου, θα έλεγε πάνω, με μικρά γράμματα αν προτιμάς, ''λεσβία''. '', είπε η Ντάινα και αυτό έκανε την Καμίλα να γελάσει αληθινά. 

Η Καμίλα άνοιξε το κινητό της και αμέσως έπεσε ξανά η διάθεση της. ''Τι έπαθες;'' ρώτησε η Ντάινα και κοίταξε την οθόνη. Η Καμίλα είχε δει ένα βίντεο, στο οποίο παίρνουν συνέντευξη στη Λόρεν για το σόου. ''Αυτή είναι η Λόρεν;'' ρώτησε η Ντάινα και η Καμίλα κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. ''Ουάου, και εγώ έγινα λίγο λεσβία τώρα'' είπε και γέλασε με το αστείο της. Η Καμίλα ένιωσε την ανάγκη να γυρίσει πίσω, να τα παρατήσει όλα, και να αγκαλιάσει την κοπέλα που έβλεπε μέσα από την οθόνη της. Αλλά ήταν ήδη πολύ αργά για να το κάνει αυτό. Ευχόταν να μπορούσε να της είχε πει μόνο να την περιμένει. 'Περίμενε μόνο πέντε μήνες και θα γυρίσω, και τότε όλα θα είναι δικά μας, και όλα θα είναι φτιαγμένα για εμάς, περίμενε με, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται.' σκέφτηκε.