More than a friend

one

Mijn blik gleed naar mijn vierjarige, blonde zoontje dat overeind in zijn bed zat. Zijn blonde zaten door de war, omdat hij waarschijnlijk net pas wakker was geworden, zijn blauwe ogen zijn nog half dicht en zijn pyjama zit iets wat scheef. Mijn mondhoeken gingen gelijk omhoog omdat hij de enige was die er voor me zou zijn als niemand dat zou zijn.

''Mama,'' zei Thomas en hij stak zijn armpjes uit. Er verscheen een ach op mijn gezicht door mijn eigen zoontje. Hij wreef in zijn ogen voordat ik hem kon oppakken. Zelf bleef ik nog even staan en keek ik vol bewondering naar mijn zoontje.

"Goedemorgen schatje," zei ik terwijl ik naar zijn bedje liep. Ik sloeg mijn handen om zijn kleine lichaampje en tilde hem voorzichtig op. "Vandaag ga je naar Oompie Zayn en Tantie Perrie."

"Ga ik daar slapen?" Vroeg hij toen, met een grotere glimlach op zijn gezicht. Hij was vanaf hij was geboren al dol op Zayn en Perrie, en zij op hem. Zayn en Perrie waren daarom ook de peetouders van Thomas.

Zeker toen Perrie me vertelde dat zij geen kinderen kon krijgen, wist ik zeker dat zij de peetmoeder moest zijn. Ze was dol op kinderen, dus zou het een klap geweest moeten zijn dat ze geen kinderen kon krijgen. Dat was voor mij de druppel, dat nieuws van haar, dat zij de peetmoeder moest worden. Natuurlijk zaten zij en Zayn al in mijn gedachte, maar door dit verdrietige nieuws was mijn besluit vastgelegd. 

Perrie was dolblij toen ze het nieuws hoorde. Vanaf datThomas er was, was Perrie al dol op Thomas. Ze behandelde hem al gelijk als haar eigen zoon, wat ik niet erg vond. Zij was verliefd op Thomas, net zoals ik al was. Ook Zayn was dol op Thomas, en Thomas was dol op hen. 

''Ja baby, dan komt mama je zaterdag weer halen,'' gaf ik mijn zoon als antwoord. Zijn lach verdween niet van zijn gezicht, ondanks dat wij heel hecht waren. Zolang hij bij Perrie of Zayn was, vond hij het niet erg. 

''Dus geen kusjes?'' Zijn stem was zacht en trillerig. Onze kusjes waren belangrijk voor hem, het was iets van ons alleen. 

''Je krijgt kusjes van Zayn en Perrie,'' stelde ik hem gerust en gelijk groeide zijn lach alweer. 

---

Met een puf ging ik op mijn kantoor stoel zitten. Het was nog een hele opgave om Thomas af tezetten bij Zayn en Perrie. Het was druk op de weg, zoals altijd, en Thomas vond het  ook nog leuk om een scéne te schoppen. Hij wou zijn mama niet missen, wat natuurlijk ook lief is aan de ene kant. 

Zayn en Perrie vonden het wel schattig, omdat zij het waarschijnlijk niet elke dag meemaken. Hoewel ze Thomas minstens twee dagen per week zagen, ze vonden het elke keer nog schattig als hij eens scéne schopte.

''Mevrouw?'' Vivian, mijn assistente, kwam binnen. Haar blonde haren zaten strak in een knot, en haar nette kleren zaten goed om haar heen. 

''Vivian,'' zuchtte ik. ''Hoe vaak moet ik het nog zeggen? Noem me gewoon Nikki, ik ben nog maar 26.'' 

''Sorry,'' zei Vivian snel. Haar wangen kleurden langzaam een rode kleur. Vivian was pas 17 en deed dit als bij baantje op de dagen dat ze vrij was. Ze was een lief meisje en werkte hard. Ik beschouwde haar niet als mijn vriendin, omdat ze nog zo jong was, maar lief was ze zeker. ''U moet over een half uur naar het vliegveld, uw vliegtuig naar Parijs staan dan klaar.'' 

Mijn vlucht naar Parijs, de stad van de liefde. Helaas zou ik daar zitten zonder liefde. Niet dat als ik een liefde zou hebben, veel tijd voor hem zou hebben. Aangezien ik bij Vogue werkte, zou ik nergens anders tijd voor hebben. 8 uur op het werk tot 7 uur, dan heb je lekker rust. Het waren lange dagen, maar het werk was fantastisch. 

Vivan gaf me nog het rooster voor mijn verblijf in Parijs. Waar ik zou verblijven en wat ik elke dag zou hebben. Het zal druk zijn, dat wist ik zeker. Wat ik ook al wist is dat ik naar een modeshow van Karl Lagerfeld moest, niet dat iets ergs was. Zijn shows waren altijd erg leuk om te zien.