SEBEP

1.BÖLÜM

Darara dararara...    Off bu alarmın sesinden nefret ediyorum.Evet tahminin doğru okulun ilk günü hem de üniversite.Anlamıyorum ki nedir öğrencilerin çektikleri bir insan neden sabahın 7 sinde kalkıp okula gider ki.Zaten iyi olan her şeyi elde etmek zor.(bu söz nereden aklıma geldi bilmiyorum neyse ).                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                Alarmın sesiyle biraz kendime geldim alarmı kapattım .Kendime uyumak için 5 dk daha vereyim dedim yine yatağa girdim.Ne ara uykuya dalmışsam saat 7 ye geliyordu ve dersin başlamasına 15 dk kalmıştı .İnanamadım sadece 5 dk uyuyayım diye girdim 40 dk uyumuşum .Hayattaki şansım işte.Acaba başkalarında da böyle oluyor mu? Yataktan kalktığımda oda arkadaşlarımın yatağı boştu derse gitmiş olmalıydılar.İyide niye beni uyandırmadılar.Bunu  onlara sormayı aklımın bir köşesine yazdım. Ben 3 kişilik bir odaya karar vermiştim çünkü yalnızlığı pek sevmem.Oda arkadaşlarımı zaten önceden tanıyordum aynı okulda olmamızda büyük şanstı.                                                                                                                                                                                       Battaniyeyi üstümden attığım gibi ayaklandım yerdeki   beyaz tavşanlı peluş terliklerimi giydim bu terlikleri, dışarıdan birisi görse bana gülerdi ama ben seviyorum, kimin ne  düşündüğü de ben beğendikten sonra çok önemli değil.Hızlıca lavaboya girip işlerimi hallettim .Sonra dolabımı açıp bildiğiniz elime ne geldiyse aldım ve giydim, saçımı tarayıp açık bırakmıştım zaten saçım düz olduğundan düzleştirilmiş gibi gözüküyordu. Yüzüme de hafif bir nemlendirici  sürdüm . Tabii parfümümü sıkmayı da unutmadım .Evet tam 4 dakikada hazırlanmıştım.Aynadaki görüntümü, ünlü modacı "Coco  Chanel  " görse muhtemelen beni pencereden aşağı atardı. Giydiğim renkler birbirinden o kadar uyumsuz ki anlatamam .Üstümde fosfor yeşili geniş bir sweatshirt    altımda da pembe dar bir kot vardı. geri çıkarmaya vaktim olmadığından telefonumu ve çantamı alıp direkt dışarı fırladım.Kampüse doğru yola çıktım  Allah 'tan dersimin olduğu kampüs yurda çok yakındı .Kampüse girdim edebiyat dersinin olduğu sınıfı bulmak için bana verilen kağıda baktım 3. katta olduğunu gördüm merdivenleri koşarak çıktım sınıfı gördüğüm gibi oraya gittim ve bir solukta kapıyı çaldım .Olamaz daha ilk dersten geç kalmıştım. Kapıyı açtığım da sınıfın çok kalabalık olduğunu gördüm.Resmen sayamasam da 60-70 arası kişi vardı.Sınıfa girdiğimde hoca beni süzdü ve beni süzenin sadece hoca olmadığını fark ettim çünkü resmen sınıftan gülme ve hatta kahkaha sesleri duyduğumda hemen kendime baktığımda şok oldum .Hayır rüya da falan olmalıyım çünkü peluş terlikleri çıkarmayı unutmuşum.KAHRETSİN.                                                                                                                                                    Utançla hocaya üzgün bir bakış attığımda oda bana başıyla yerine geç işareti yaptı.Herkesin gözü üstümdeydi.Her yerin dolu olduğunu gördüm pardon bana gözlerini küçümser gibi yapan bir kızın ve beni görmemiş gibi defteri karalayan çocuğun yanının boş olduğunu gördüm ilk önce kızın yanına oturmak için gittim ama ben gittiğim gibi çantasını boş sıraya yere koydu. Ne kadar gıcık , kendini bilmez ve bencil bir kız.Bende hemen defteri karalayan çocuğun yanına oturdum izin alacak vaktim yoktu çünkü hala herkesin gözü bendeydi  daha doğrusu kıyafetlerimde ve terliklerim de.  Oturduktan sonra bir çocuğun:                                                                                                        —Oğlum ,bu kız kendini lunaparkta falan sanıyor.                                                                                                  dediğini duydum ama zaten utançtan kıpkırmızı olmuştum .Bir süre sonra herkesin tekrar derse odaklandığını gördüğümde rahatladım.Yanımdaki çocuğa baktığımda hala bir şeyler karalıyordu.Ne karaladığını görmeye çalıştım ama öyle bir kapatmış ki göremedim.Edebiyat dersi bittiğinde hemen sınıftan çıktım ve bu terliklerden kurtulmak için spor odasına gittim orada mutlaka yedek ayakkabılar bulunurdu.Kapıyı açtım ve ayakkabıların olduğu dolaba doğru ilerledim ayakkabıyı giydim ayak numaram ideal bir numara olduğu için orada hemen  bana uygun 37 numara ayakkabıyı giydim peluş terliklerimi de çantama koyduktan sonra spor odasının kapısının kapandığını duydum hızlıca arkamı döndüm etrafa baktım ama kimse yoktu tam arkamı dönecektim ki bir şey dikkatimi çekti.                                                                                                            Bir kutu ve üstünde bir zarf.