×Ο Αναρχικος×

Κεφάλαιο 14

"Ευχαριστώ " είπα στον Στέφανο μόλις κατεβηκα από την μηχανή.

"Τίποτα " είπε και έβαλες μπρος και μέσα σε δεύτερα είχε εξαφανιστεί από το οπτικό μου πεδίο .

Εγώ κατευθύνθηκα προς την μεταλλική πόρτα της αυλής της Ισμήνης .

Καθώς την άνοιξα εμφανίστηκαν στο πέτρινο διάδρομο όπου έχει ανάμεσα από τα φυτά και αφού το διέσχισα μέχρι το τέλος εμφανίστηκα στην ξύλινη πόρτα του σπιτιού της .

*Ντινγκ ντογνκ *

Ακούστηκε ο ήχος του κουδουνιού αφού πάτησα το άσπρο κουμπί που πάνω έγραφε "Λασκαράκη"

Περίμενε περίπου ένα λεπτό μέχρι που άκουσα γρήγορα βήματα να ακούγονται όλο και πιο κοντά σε εμένα που αυτό σημαίνει ότι η Ισμήνη κατεβαίνει απο τις ξύλινες σκάλες με τις παντόφλες και σίγουρα θα φαει κάποια τουμπα

Καθώς άκουγα ακόμα τα βήματα της ακούω ένα δυνατό μπουμ που αυτό σημαίνει η άλλη μέσα έφαγε τα μούτρα της

Δεν τα είπα εγώ ; Τζοκερ πρεπει να παιξω 

"Ψωφησες ;" Φώναξα για να με ακούσει μέσα από το σπίτι

"Όχι εντάξει ζω " είπε καθώς άνοιγε την πόρτα

"Πάλι μωρη έφαγες τα μούτρα σου ;" Της είπα γελώντας καθώς χάιδευε τον κωλο της

"Χτύπησα στον ποπουδακο μου " μου λέει σαν να είναι ένα μικρό παιδάκι που έχει χτυπήσει

"Να προσέχεις την άλλη φορά " της είπα καθως μπήκα μέσα και κάθησα στο σαλόνι βάζοντας τα πόδια μου στο ξύλινο έπιπλο

"Σαν το σπίτι σου " μου λέει ειρωνικά

"Ναι καλέ , οι γονείς σου που είναι ;" Την ρώτησα

"Δουλειά "

"Α οκευ "

"Για πες τώρα τι έγινε ; " Την ρώτησα και αυτή κάθησε στην πολυθρόνα που είχε δίπλα

"Λοιπόν " λέει καθώς εμφανίζεται ένα χαμόγελο στα χείλη της

Κατάλαβα σχέση με αγόρι θα έχει να κάνει για να είναι αυτή έτσι , και ελπίζω να μην είναι με τον αδερφό μου .

"Ωχ"

"Κοίτα καθώς είχα πάει μια βόλτα στην παραλία εδώ πιο κάτω επειδή βαριομουνα στο σπίτι μια μας και εσύ δεν μπορούσες ,  καθώς περπάταγα και ειχα τα ακουστικά στα αυτιά μου ακούγοντας μουσική νιώθω σαν κάποιος να είναι από πίσω μου , πήγα να γυρίσω αλλά αυτός μου έπιασε το χέρι και με γύρισε έτσι ώστε να μπορέσω να δω ποιος είναι ..."