Dahasını söyleyeyim mi şiir yazamam, hıçkırabilirim, dişlerimi sıkabilirim, şuradaki bardağı alıp elimde paramparça yapabilirim, kanatabilirim elimi... sözcüklere dökemem seni, bakışlarındaki anlamları özlerim. İçim tuhaf, hani gırtlağı kaşınır yaa öksürüğe boğulur insan. Korkuyorum lan korkuyorum kimse bu korkumun nedenini bilmez. Çünkü hep nasılsın sözcüklerinden kaçar kendimi çözemem, insanın kendini çözemiyor olmasının ne kadar zor olduğunu biliyor musun? Deniz oldum içimde boğulan boğuluyor, dalgalara karışıyorlar, boğuşuyorlar benle ama sonra kuraklıkla sınanıyorlar, tuzlu sudan bile içmeye razı oluyorlar . Ama bu kuraklığa dayanamayan ben oluyorum. çölleşiyorum kahvelikle savaşıyorum denizimde olan dalgalar yerine kum dağları oluşuyor. düşüyorum maviliğimi özlüyorum, gökyüzüyle olan birleşimimizi umut veren rengimizi özlüyorum, içimi kopartan toz yerine oradaki fırtınanın oluşan hortumun içinde kıvrınmak yerine, denizde tusunamiyle boğuşmaya razıyım çünkü maviliğini değişmem hiçbir şeye... 🍁🍂🍁
