Ooit is niet nu

Bang voor het kind dat zich pijnlijk verslikt

In de mediamarkt koopt Janis een gsm. Het eerste wat ze doet is een video kijken over Sheherazade. In de video ziet ze een 'volgens haar' kitscherige afbeelding van een oosterse prinses. Daarbij wordt verteld: 'Zeg aan hem die met bedroefd gelaat zich zorgen maakt, dat alle zorg vergaat. Zoals blijdschap vergaat en geluk en voorspoed, zo ook vergaan zorg en leed eens voorgoed.'

Janis hoort het Myream opnieuw zeggen. Heeft zij deze video gezien? Wat heeft zij met deze Sheherazade te maken?

Als een marathonloopster loopt Janis naar de Wezenstraat. Myream opent de deur. Haar ogen zijn rood omrand alsof ze net drugs heeft gebruikt. Haar haren staan omhoog volgespoten met haarlak.

'Dag Janis!' Als een heks uit een sprookje legt ze haar koude hand in mijn nek.

'Kom. Ik heb op je gewacht.' Ze knijpt hard. Janis rilt. De gsm met het filmpje van Sheherazade drukt ze stevig tegen zich aan. Zonder iets te zeggen gaat ze met een sprong in de bank zitten. Dit is de villa waar Janis die akelige zinnen voor het eerst hoorde. Myream hapt naar adem en snurkt een keer door haar neus.

'Mis jij haar ook?' vraagt ze zenuwachtig, zonder op een antwoord te wachten.

Janis knikt alleen maar. Myream loopt op oude versleten pantoffels.

'Je ziet het niet op de foto', vertelt ze 'dat hij een jongetje met het syndroom van down is.'

Ze steekt haar duim in haar mond en zuigt erop.

'Ik had beter op hem moeten letten.'

'Hij lijkt op een grappig Chineesje', zegt Janis onvriendelijk.

Myream kijkt boos, met tranen rollend over haar wangen. Janis legt haar gsm met een klap op het tapijt.

'En hij verslikte zich', gaat Janis door.

Myream maakt van haar zakdoek een stevig bolletje. Ze trekt een pruilmond als van een droevig kind dat op het punt staat in krijsen uit te barsten.

'Hoe weet jij dat?' slikt ze.

'Ik las het in Tatiana's fotocollage', zegt Janis. 'Bang voor het kind dat zich verslikt en daardoor met veel pijn stikt.'

Myream knabbelt op haar onderlip.

'Ik kan geen contact meer krijgen met mijn mooi zoontje', bekent ze.

'Ik vraag me af waarom Tatiana bang was voor een dood kind', gaat Janis verder.

'Wat bedoel je?'

'Uw zoontje. Dat is toch geen jongetje om bang voor te zijn?' Janis perst haar lippen op elkaar. Myream draait zich met een krachtige ruk om.

'Hoe heet uw zoontje?' probeerde Janis met vrijpostige houding goed te maken.

'Jan.' Een doodgewone naam voor een zeer bijzonder kind.

'Ik heb nooit zelf contact met zijn eenzame geest kunnen maken. Is dat niet verschrikkelijk?'

'Dat is jammer', zegt Janis gevoelloos.

'Kwam Tatiana hier op zaterdagmiddag?' vraagt ze zo achteloos mogelijk. Myream schudt het hoofd.

'Nee, na school. En soms op woensdagmiddag. We praatten dan over interessante spirituele dingen. Over sprookjes en zwarte magie.'

'En over Sheherazade.'

Myreams ogen glanzen.

'Het waren zeer mooie momenten. Tatiana was een heerlijk, mooi en vriendelijk meisje.' Dan werpt ze een blik op Janis haar gsm die met het scherm naar beneden op het tapijt is terechtgekomen.

'Ze wilde de geesten van lieve baboesjka over het dure horloge vertellen.' Janis kijkt verdwaald naar buiten, tegen de felle winterzon in.

'Het horloge van baboesjka dat een vreselijke jongen uit de OKAN-klas gestolen had', zegt Janis.

'Nee, Janis. Tatiana had het horloge voor veel geld verkocht. Ze voelde zich zeer schuldig. Maar baboesjka zei dat het allemaal niet zo erg was.'