Once a bad girl is always a bad girl

Chapter 2

(P.O.V. Kaylee)

'Eindelijk ze is wakker' hoorde ik toen ik met m'n wimpers een paar keer knipperde. Waar de fuck was ik en wat was er gebeurd? Ik keek om me heen en zag een paar mannen in pakken staan.

We zaten in een grote, lege, vervallen kamer met grote ramen aan de linker zijwand. Ik zat met touwen op een stoel vast gebonden en m'n mond was dichtgeplakt.

Ik keek naar de mannen die me een gemene grijns  schonk en ik was zo aardig om ze een uitdagende blik te werpen. Hij keek me aan en liep naar me toe. 'Wil je dat ik de tape van dat lekkere mondje af haal?' meteen kreeg ik een kotsneiging, maar ey er bestaan nog steeds zulke mensen als hem. Ik knikte een 'ja' en keek hem afwachtend aan. Hij keek naar de andere en keek mij weer aan. 'Als ik de tape er af haal ga je niet schreeuwen, begrepen?' vroeg hij. Weer knikte ik 'ja' maar denk dat ik naar de halfgare zou luisteren? Nee.

Met een ruk trok hij de tape van m'n mond en automatisch begon ik te schreeuwen, meer door het feit dat het simpelweg erg pijn deed. 'Ik zei niet schreeuwen bitch!' zei hij en even later voelde ik m'n wang gloeien. Auch.

'Vertel nou maar gewoon wie jullie zijn, wat jullie willen en voor wie jullie werken' zei ik en probeerde de pijn van de klap te negeren. 'Moeten we per se iets willen van zo'n mooi meisje als jij? Moeten we per se voor iemand werken, kunnen we niet zelf de baas zijn?' vroeg een andere man in pak. 'Maak dat maar je kat wijs, want ik trap daar niet in. Weten jullie überhaupt wel wie ik ben?!' 'Geloof me schatje wij weten héél goed wie jij bent. Kaylee Allison Smith, 19 jaar, dochter van een hele goede man die wereld vrede wilde, een meisje die de oorzaak van haar bloedeigen moeder is geworden, oud crimineel, erg getalenteerd. Moet ik nog doorgaan?' vroeg hij een keek me met een gemene blik aan. Een steek van pijn ging door me heen, niet wetend waarom.

'Maar goed laten we verder gaan' vervolgde hij z'n verhaal. 'Je had gelijk, we werken inderdaad voor iemand, maar niet voor zomaar iemand. We werken voor iemand die jij heel goed kent, iemand die joú heel erg goed kent.'

Verschillende namen kwamen me ten binnen vallen, maar gek genoeg leek geen van die namen me correct te zijn. Niemand, die mij goed kende was zo dom om me te laten ontvoeren. Niemand. Of had ik het mis?

'Wie dan? Is het Rick? Jason? Micke? Of is het toch Luke?' schreewde ik. 'Nee schat, iemand die jij beter kent, iemand die jou beter kent. Misschien wel beter dan dat jij jezelf kent?' zei hij verdacht. Geen enkele naam schoot me te binnen en uit frustratie schopte ik en man voor me recht tegen zijn ballen. 'Zeg het dan gewoon!' schreeuwde ik uit en even later voelde ik een vuist en proefde bloed. Ik keek op en zocht woedend degene die dat gedaan had. Als ze me zo goed kenden wisten ze dat ze dat niet hadden moeten doen. 'Houd je gedeisd' zei iemand anders van achteren. Ik draaide me om en vervoekte dag dag dat ik hem ooit heb leren kennen.