Cafune/Taejin

🌛🥀

"Aşk birlikte yaşlanamadığımız ömürde,yan yana uyanamadığımız sabahlardaydı"

Jin'den

Sun hastaydı.Kanser hastası.Hemde hastalığının son evresiydi.Kemoterapi görmesi gerekti.

Yıllarca bir yastığa baş koyduğum kadının en zor anlarında nasıl kapıyı çarpıp çıka bilirdim?Biliyorum bu hikayenin kötü tarafı beni görüyorsunuz.Ama kendimce doğru olanı yapıyorum.O benim kızımın annesi.

Doğru Taehyung'a her şeyi anlata bilirdim.Ama Sun duyarsa çok üzülürdü.O bunların hiç birini hak etmedi.Kimsenin ona acıyan gözlerle bakmasını istemez biliyorum.

Doktorla konuşmuş,durum hakkında daha detaylı bilgi almıştım.Kemoterapi görse bile pek işe yarayacağını düşünmüyordu.Ama umut işte,insanı ayakta tutan değil mi zaten?!Gözümün önünde çocuğumun annesi,yol arkadaşım ölüyordu.Onu bırakıp sevdiğimin yanına gidemezdim.O kadar vicdansız biri değildim.

Düşüncelerimden kucağıma çıkmaya çalışan kızımla sıyrıldım.En son Sun'la uyurken bırakmıştım Luna'yı.

"Noldu kızım?"

"Anneme biyşey oydu byaba"

"Korkma kızım bakıp gelicem şimdi"

Luna'ya ne kadar sakin görünmeye çalışsamda aslında deli gibi heyecanlanmıştım.Sakince çocuğu koltuğa bırakıp yukarı çıktım.

"Sun nerdesin?"

Banyodan elinde havluyla çıkan Sun'u görünce içim biraz olsun rahatlamıştı.

"İyyim,sadece öksürünce biraz kan geldi o kadar"

"Doktor normal dedi.Tedavi sürecinde olucakmış.Yarında kemoterapin başlıyor.Yakında sağlığına kavuşacaksın."

Hafif gülümseyerek destek olmaya çalıştım.Ama yüzündeki hüzün uzaktan bile olsa okunuyordu.Biliyordu her şeyi.

"Merak etme Seokjin.Kaderimizde ne yazılırsa onu yaşarız.Kızım için bile o kadar rahatım ki,sen Taehyung,diğerleri eminim ben olmasam bile yokluğumu duyurmazsınız ona"

"Sun böyle şeyler söyleme lütfen.Umutsuzluğa kapılma.Hep sen derdin ya,kapının arkasında bizi ne bekliyor bilemeyiz.Güçlü ol.Kızımız için"

Kollarımla zayıflamış bedenine sarıldım.Ağlıyordu.Elimden gelen bir şey yoktu.Yanında olmaktan başka.

Gerçekten hayat çok acımasız,çok adaletsizdi.Biz bunları hak etmedik.

Kollarımda uyuya kalan karımı sakince yatağa yatırıp,üstünü örtmü odadan çıkmıştım.Luna'yıda yatağına bırakmış mızmızlansa bile uyutmayı başarmıştım.Alışmalıydım,belkide hayatımızın geri kalanına iki kişi devam edicektik.

Cam kenarına geçmiş,elime kahvemi almıştım.Bu evin en sevdiğim köşesi burasıydı.Taehyung bize gelirken hep burda oturur,hyung burası çok şiirsel derdi.Aklıma bana arkasını dönüp gitmesi gelirken gözümden akan yaşa engel olamadım.Hoş uzun zaman olmuştu ağlamayalı.O kadar doluydum ki,o kadar acıyordu ki kalbim.Nasıl devam ediceğimi bilemiyorum.Kendim bir yıkımdan ibaretken,Sun'a nasıl dağ olucaktım?!

Biliyormusunuz ne kadar ağır,severek yaşamak.Ona benimsin diyip sarılamamak,her zaman yakın hissedip aslında çok uzak olmak.Bağıra bağıra seni seviyorum diyememek.

Bazen gecikmemek gerekir.Ben geç kaldım.

Taehyung benim söyleyemediğim sözlerim,unutamadığım ilklerim,içemediğim son kadehim,uzun yolum,şarkılarım,ayımdı.Hep yıldızlar oldu etrafımda ama o benim için kocaman ay olarak kaldı.

İnanıyorum bir gün her şey yeniden başlayacak...