Acaip bir yer oldu dünya
Güneş te,akşam kızıllığı da anlamsızlaştı.
Silah var kocaman insanların ellerinde
Ve çocukların görevleri artık kovan toplamaktı.
Nevruz bayramı yakındı,eli kulağında...
Gel gelelim,yüreklerde mevsim hala Şubat'tı
"Gel vatandaş" nidalarıyla haraç mezat satılıyor insanlık
"Vefa" artık istanbulda bir semt bile değil
Yüzüne bakan yok gönül ile hatırın
İyi insan olmak güz ile kış'tı...
Sevgililer mendil almıyor artık birbirine
Erkek takım elbisesini,
Kadın etek,döpiyesini giymiyor randevularda
Gül buketine bakmıyor kimse
Herkesin aradığı gözden uzak tenha bir yer
Nasıl insanlar olduk biz böyle?
İnanca itikada kimse bakmıyor
Namus kavramını çoktan unuttuk...
Hoşgörüyü,saygıyı kimse takmıyor,
Velhasıl,
Her bir şeyde medeni olduk.
Barut kokuyor dünya
Koca koca adamlar savaşı konuşuyor
Ağır silah,bomba,tank,top ve mermi
İnsan parçacıkları havalarda uçuşuyor.
Analar,
Kınalı kuzularını bekler durur da
Bu şartlarfa dirisini kucaklar mı bilinmez
Gül kokan tarlaları bulursanız,olur da
Bir demetcik yollayın,bulamayız,bulunmaz...
Velhasıl dünya...
Başka bir gezegen oldu artık...
8 Mart 2020
S.D.
