_Jungkook ben senin hasta olduğunu düşünmüyorum
+Ne demeye çalışıyorsun ?
_Yani demek istediğim çok açık. Sen hasta olamazsın.
+Saçmalık Facilia. Öyle olmasa neden hastanede yatayım?
_Bilmiyorum...
"Benn...ben de onunla gitmeliyim. Lütfen izin verin"
Adam sorgular bakışlarla beni baştan aşağı süzmüştü.
-Tamam geç...
Hemen içeri geçerek Ambulansın önünde duran Taehyung'a dönmüştüm.
"Teşekkür ederim. Teşekkür ederim gerçekten. Benim tek ailem sensin Taehyung"
Bağırarak söylediğim şeylere karşılık olarak gülümsemişti. Bu gülümsemeyi biliyordum. Sende benim içün öylesin diyordu.
Bana el sallayarak bir kaç adım geri gitmişti ve doktorlar kapıları kapatarak içeri geçmişlerdi.
Doktorlardan biri hemen Facilia'nın yanına geçmiş diğeriyse ayak ucunda bağlı olduğu ne olduğunu anlamadığım cihazları kontrol ediyordu.
-Hastanın neyi oluyorsunuz?
Aniden gelen soruyla tüm zihnim bir sessizliğe bürünmüştü. Ben... ben...onun için kimdim?
-Siz iyi misiniz? Hasta sizin neyiniz?
"O.... o benim sevgilim"
-Neden bu halde olduğunu biliyor musunuz? Ya da onu kimin yaraladığını?
Bilmiyordum. Lanet olsunki bilmiyordum. Belkide ona inansaydım şuan bunun sebebini biliyor olacaktım. Hatta belkide o bu halde olmayacaktı.
"Birileri onu kaçırmış. Bana kurtulduğunu ve yaralı olduğunu söyledi. Durumu nasıl? O iyimi?"
-Fazla kan kaybetmiş bilincini kaybetmesinin sebebi bu olabilir ama aynı zamanda halsiz kaldığı için bayılmış da olabilir.
Şuan gerekeni yapıyoruz. Merak etmeyin yarası çok derin değil. Hastanede doktotlarda gerekeni yapacaktır.
Sadece onu izliyordum. Doktorun söylediği şeyleri çok az duyabiliyordum. Tek istediğim uyanmasıydı.
Büyük ihtimal şuan amcam her yerde beni arıyordu. Kendi elleriyle hasta ettikleri beni.
O gittikten sonra söylediği şeyleri her gece düşünmüştüm. Haklıydı küçüklüğümden beri amcam bana ne oluğunu bilmediğim ilaçlar içiriyordu. Bunların iyi olmam için olduğunu söylüyordu ama öyle değildi.
İstedikleri tek şey beni hasta etmekmiş ve şüphe çekmemesi, buna beni de inandırabilmek için bu yöntemi seçmişlerdi.
Ellerime baktım... neden şuan aynı şeyleri hissetmiyordum? Neden onları defalarca yıkamak gereği duymuyordum. Hepsinin tek cevabı vardı o ilaçları bir süredir kullanmamam ve gizlice atmam.
Haklıydı...Beni öptüğü o gün hiçbirşey yapmamıştım. Çünkü o an gerçekten rahatsız olmamıştım.
İlk defa biri çekinmeden bana yaklaşmıştı. İlk defa biri beni öpmüştü. İlk defa biri benim içim uğraşmıştı ve ilk defa biri beni bu kadar düşünmüştü. Ve bir sürü ilk...
Umarım bu kadar ilke sebep olan seni kaybetmem Facilia...
⚘⚘⚘
Hoppsan! Denna bild följer inte våra riktliner för innehåll. Försök att ta bort den eller ladda upp en annan bild för att fortsätta.
Hoppsan! Denna bild följer inte våra riktliner för innehåll. Försök att ta bort den eller ladda upp en annan bild för att fortsätta.
♟♟♟
Hoppsan! Denna bild följer inte våra riktliner för innehåll. Försök att ta bort den eller ladda upp en annan bild för att fortsätta.
Hoppsan! Denna bild följer inte våra riktliner för innehåll. Försök att ta bort den eller ladda upp en annan bild för att fortsätta.
