Stay alive (Complete)

Chapter 4

Veljean's POV

“In ninth grade, Luna asked me to meet her at the roof top in Ramos Building at 4 pm, she’s my bestfriend’s girlfriend so why would I say no? that same day I knew that my mom has another guy, so I was planning to commit suicide that day” oh natahimik kayo.

“bakit ang aga mo, diba dapat 4 pm pa lang yung usapan natin?” tanong saakin ni Luna nang makarating sya sa rooftop, 3:30 palang kasi nandito na ako.

Binalik ko sa kaniya yung tanong, “Ikaw bakit ang aga mo? 4 pm pa kaya usapan natin” pabiro siyang natawa, we’re close, yes she a beautiful girl, wavy ang buhok na hanggang beywang, long eyelashes, kissable lips, I think she has everything, that’s why all my classmates love her, kahit niisa walang nakaaway, at walang may galit sa kaniya.

Kahit na sekreto ko sinasabi ko sa kaniya.
“Sa totoo niyan Luna, I am planning to die today” I smile sadly, halata sa mukha niya ang pagkagulat, then she asked why?

“Alam mo naming hindi pa matagal nung namatay si dad, then….” I cried remembering what I saw in my mother’s room kaninang umaga, “Mommy is already sleeping with another guy, Nakita ko silang magkatabi kaninang umaga, damn I can’t take this anymore” naglakad ako patungo sa gilid ng building at umakyat sa patungan nito, kaharap ko na ang kamatayan, in that very moment I’m ready to die but luna pulled me.

“The reason why I’m here is because…Lawrence broke up with me” then she cried, I know how much she loved Lawrence I can see how her eyes shine the she looks at Lawrence, they were perfect together.

“Bakit?” tanong ko sa kaniya, she sadly smiled at me.

“He loves you, he realized that he loves you, he loves you more than me, Veljean! Hindi naman ako madamot para ipagkait sa kaniya ang Kalayaan na hinihingi niya”

“Hindi yan totoo, Luna, hindi niya ako mahal, ikaw ang mahal niya alam ko yun, ikaw hindi ako” sinubukan ko siyang hawakan pero tinatapik niya ang kamay ko, umaatras siya papalayo saakin, hanggang sa marating niya ang tinayuan ko kanina sa bingit ng kamatayan.

“You should be alive Veljean, Lawrence needs you, he doesn’t need me anymore, hindi na niya ako kailangan sa pagpapanggap na hindi ka niya gusto, na hindi ka niya mahal, ginamit niya lang ako Veljean para pagtakpan ang nararamdaman niya sayo, at ako naming tanga na nagmahal lang sa kaniya pumayag rin ako nab aka sakali mahulog at mahalin niya ako gaya ng pagmamahal niya sayo”

“Lawrence love you Luna” sambit ko

“No! He doesn’t love me! Dahil kung mahal niya ako, sana hindi niya ako hihiwalayan nang dahil sa’yo! Hindi niya sasabihin na mas okay nang mawala ako kaysa sayo!”

“Bumaba ka diyan Luna, marami naming nagmamahal sayo, mga kaklase natin at ako” pagpipigil ko sa kaniya.

“Hindi ko kailangan ng magmamahal nila at pagmamahal mo! I need Lawrence’s love!” sigaw nito, malayong malayo na siya sa Luna na nakilala ko.

“Luna, No!” pagpigil ko sa kaniya.

“Don’t leave Lawrence alone, manatili ka sa tabi niya kahit na anong mangyari huwag na huwag mo siyang iiwan at sasaktan, kasalanan ko naman to Veljean kaya huwag mong sisihin ang sarili mo, nagkataon lang talaga na mas mahal ka ng taong mahal ko, na hindi pala kita mapapantayan kahit na anong gawin kong paganda at pagiging Mabuti, I wish I never existed, it hurts too much, I can’t handle this to much pain, I’m sorry Veljean pero, Today’s not your day to die, its MINE.”

She jump, she fall, she died.

“Noooooooo!” yan lang ang nagawa ko, I kept saying no, hanggang sa tumuyo na ang luha ko kakaiyak sa bahay.

Tapos makakarinig lang ako ng istorya na sinagip lang daw ako ni Luna, kaya instead na ako yung namatay, Luna died.
Since that day, lagi nalang akong tinititigan ng mga kaklase ko na para bang mamamatay tao, ginawa nilang big deal ang hindi ko pag-iyak sa burol at libing ni Luna, I was there staring at Luna’s coffin, saying nothing about what really happened.

Ayokong umiyak sa harapan nila dahil alam kong huhusgahan lang rin naman nila ko, ganyan naman talaga ang mga tao, huhusgahan ka kahit na hindi naman talaga nila alam ang nangyari, kung ano ng aba ang dahilan.

Hindi rin naman nila alam kung gaano ko sinisi ang sarili ko dahil sa nangyari kay Luna, kung hindi nalang sana ako sumipot sa usapan naming ni Luna siguro buhay pa siya ngayon.

Totoo nga naman ang sinabi ni Luna saakin, sinabi niya saakin ang lahat-lahat, and I never say a word, sinabi niya na kapag daw umamin siya saakin ay alauan ko siya, katulad sa mga nangyayari sa ibang mag bestfriends, ayaw niya daw ng ganun, kaya nung nag confess daw si Luna sa kaniya ay inalok niya itong maging girlfriend para hindi ko daw mahalatang gusto niya ako, nagsisi rin naman daw siya sa ginawa, kaya nga daw nung araw na iyon ay napagdesisyunan niyang hiwalayan si Luna, Maayos naman daw si Luna nung nag-usap sila.

Lingid pala sa kaalaman namin ni Lawrence, Luna is suffering from mental disorder, kinausap kami ng parents ni Luna, nang pumanaw ito, hindi rin nila kami sinisisi sa nangyari, sinisis nila ang mga sarili nila dahil imbis na ipagamot ay pinapasok pa nila sa paaralan si Luna.

Oo galit ako sa sarili ko dahil sa harapan ko pa mismo namatay si Luna, pero ginawa ko naman ang huling huling ni Luna, I stay alive, hindi ko alam kung hanggang kalian.

“So that’s it, anong pakiramdam na nalaman niyo na rin katotohanan after 3 years?” tanong ko sa kanila pagkatapos ko sabihin ang lahat.

Johanie cried, she always cried.

“Sorry, veljean”
“Sorry talaga”
“Sorry na judge ka agad naming”
“Sorry”

They tried to hug me, “Don’t touch me, nakaya ko ‘to ng mag-isa hindi ko kailangan ng awa niyo” sabi ko tsaka nagtungo sa upuan ko, all of my classmates are crying, hindi ko alam kung umiiyak ba sila dahil sa katotohanan ng pagkamatay ni Luna o umiiyak sila dahil nahihiya sila sa sarili niya dahil sa paghusga saakin.

Biglang pumasok ang teacher naming sa first period, and she was shocked kung bakit ang aga-aga nag-iiyakan ang mga kaklase ko, wala niisa ang nagsalita o sumagot sa guro namin nang magtanong ito, tahimik nalang kaming nakinig sa kaniyang klase.

Naging tahimik kami hanggang sa huling subject ngayong umaga, pati mga guro ay napapakunot ang noo dahil sa pagpasok niya ay sobrang tahimik naming at hindi magulo.

Lunch break na, gaya ng sinabi ni Lawrence ay sinundo niya ako sa classroom namin, “bakit ang tahimik ata ng mga kaklase mo ngayon Velj?” tanong niya saakin habang naglalakad kami patungo sa cafeteria.

“Sinabi ko sa kanila ang katotohanan, Lawrence” sagot ko.

“Ow, okay, hintayin mo ako dito, ako bibili ng pagkain” sabi ni Lawrence tsaka nagmamadaling nagtungo sa counter ng cafeteria.

Inilibot ko ang paningin ko sa cafeteria, biglang nahagip ng paningin ko ni Damian na nakaupo sa isang bench, napangiti ako, lalapitan ko n asana pero bigla niyang inilagay ang kaniyang hintuturo sa kaniyang labi, itinaas niya ang kaniyang librong binabasa, tsaka ipinakita ang apat niyang daliri.

Napakunot ang noo ko, pero tinawanan niya lang ako, tsaka siya umalis sa kaniyang inupuan.

Libro?
Apat na daliri?

Ano naming kinalaman ng libro sa apat na daliri?
Ow! I get it.

Wala sa sarili kong sinapok ang noo ko.

“You’re hurting yourself again Velj” biglang sulpot naman ni Lawrence na may dalang pagkain.

“Well, I just realized something” sagot ko.

“Care to talk about it?” tanong niya.

“No, not now” sagot ko naman na ikinatango niya.