(Το κείμενό μου ξεκινάει από τις τελευταίες σελίδες από το τελευταίο κεφάλαιο του Χαμός της Λόρεν Όλιβερ)
Παίρνω μια βαθιά ανάσα πριν μπω μέσα στο κτίριο, πριν πάω πίσω στους ανθρώπους που γελάνε και τρώνε και για αυτές τις λίγες στιγμές απλά χαίρονται που γλίτωσαν και μπορούν να συνεχίσουν σύμφωνα με το σχέδιο. Παρόλο που πρέπει να χαίρομαι και εγώ – έχω λόγους άλλωστε – νιώθω ένα κενό στο στήθος λες και κάποιος μου έριξε μια σφαίρα και όλο το αίμα εγκατέλειψε το σώμα μου. Ωστόσο η Κοράκι έχει δίκιο, υπάρχει κάτι για το οποίο μπορώ να ελπίζω. Η μητέρα μου είναι ζωντανή και ελεύθερη, κάπου εκεί έξω και θα τη βρω. Είμαι σίγουρη.
Ο Τζούλιαν βγαίνει τότε και ακουμπάει ελαφρά τον ώμο μου.
«Μπορούμε να βοηθήσουμε για το δείπνο. Ο Τακ είπε ότι θα ήταν καλύτερα να κοιμηθούμε από νωρίς για να ξεκινήσουμε αύριο πριν χαράξει»
Γυρνάω προς το μέρος του και του χαμογελάω. Νομίζω δηλαδή γιατί μου φαίνεται πως απλώς του απεύθυνα μια κουρασμένη γκριμάτσα. Τα μάτια μου περιπλανιούνται στο πρόσωπό του, στο καθαρό του δέρμα, τις μπούκλες των μαλλιών του και τα γαλανά του μάτια, τόσο σκούρα αλλά ταυτόχρονα ζεστά και οικεία. Μου χαμογελάει και αυτός και μου δίνει το χέρι του. Ξέρει και αυτός ότι έχουμε όλο τον χρόνο μπροστά μας να μιλήσουμε, να με ρωτήσει ένα εκατομμύριο πράγματα για τις Ερημιές, για την Αντίσταση για όλα. Νιώθω ευγνώμων που δε μου λέει λέξη παραπάνω. Τον ακολουθώ μέσα, χωρίς να ξεμπλέξω τα δάχτυλά μου από τα δικά του και ουσιαστικά τον αφήνω να με οδηγήσει.
Στη τραπεζαρία καθόμαστε μαζί με τη Κοράκι, τον Τακ και δυο άντρες που βλέπω πρώτη φορά. Ο ένας έχει το αριστερό του μάτι καλυμμένο και μακριά ψαρά μαλλιά ενώ ο άλλος φοράει ένα πορτοκαλί πουκάμισο και τα μαλλιά του είναι υγρά και στάζουν αφήνοντας σκούρους λεκέδες στο ύφασμα. Χωρατεύει με τον Τακ και οι φωνές τους αντηχούν στην αίθουσα. Η Κοράκι συμμετέχει και αυτή αλλά μόνο με τα μάτια και κάποιες φορές αφήνει και αυτή ένα γέλιο. Ο Τζούλιαν δίπλα μου τρώει με βιάση τα φασόλια κονσέρβας που του έδωσαν και βλέποντάς τον μου έρχεται να γελάσω και εγώ. Δεν έχει πάρει κατάκαρδα το γεγονός ότι δεν έχουμε κουτάλια. Έτσι είναι άλλωστε η πείνα δεν τα κοιτάει αυτά.
Τεντώνω το λαιμό μου προσπαθώντας να ξεχωρίσω πρόσωπα. Μου φαίνεται πολύ απίθανο να γνωρίζω τον άντρα που δραπέτευσε από τις Κρύπτες ωστόσο η περιέργεια και ένα άλλο περίεργο συναίσθημα φωλιάζει μέσα μου. Φυσικά είναι ανόητο αλλά συνεχίζω να ψάχνω με τα μάτια μου. Το Πόρτλαντ ήταν το σπίτι μου για δεκαοχτώ χρόνια, έχω δει τόσα πρόσωπα, μπορεί και να είναι κάποιος γνωστός μου.
YOU ARE READING
Alex and Lena's Reunion / Pandemonium Fanfiction
FanfictionΔεν γράφω σχεδόν ποτέ fanfictions γιατί α) δεν μπορώ και β) τα θεωρώ κάπως ανούσια. Ωστόσο κάποιες φορές με τρώει το άδικο για κάποιους χαρακτήρες που αγαπώ και απλά δεν μπορώ να αντισταθώ. Ακριβώς αυτό έγινε και με το Pandemonium ή αλλιώς Χαμό στα...
