The Last Quarantine

Season 1: Episode 7

Takbo. Hila. Bitaw. Hila. Takbo. 'Yan ang ginawa sa akin ni Kuya Finn habang patuloy kaming lumalayo sa tumpok ng mga infected. At ganoon na rin kay Tito Theo . . .

"Bitawan mo ako!" Tears are brimming down my cheeks. I am a bottle of pain right now. Gusto kong balikan si Tito Theo. Gusto ko siyang sagipin. O kaya tulungan man lang. I know, I have to be with him even if it's dangerous. Kailangan ko siyang tulungan.

"Tanga ka ba?" Binitawan ni Kuya Finn ang kamay ko. Hingal na hingal, itinulak niya ako. Iyon ang dahilan kung bakit ako napaupo sa damuhan. I am wincing as I glare back at him.

"That guy sacrificed for us! And if you are going to waste it, go." He is with his gritted teeth as he pointed his hand towards the direction where Tito Theo can be found.

Napakagat-labi na lang ako. Pinipigilan ang mapaiyak pa lalo.

Gets ko naman, eh. Naiintindihan kong kaya iyon ginawa ni Tito Theo ay para maligtas kami. Para patuloy kaming mabuhay. Pero ang sakit. Sobrang sakit lang tanggapin na may mawawala para lang mabuhay kami. Iyong para bang hindi ka matutuwang nabubuhay ka kasi 'yung guilt, nakakamatay. 'Yung what ifs, nakakabaliw.

Kasi what if, tinulungan namin siya? What if kaya naman pala naming maiwasan ang pitong infected na iyon ang walang buhay na nagsasakripisyo?

Ang tangina lang ng sitwasyon.

Nakakabadtrip.

I swallowed hard when Kuya Finn started to run away from me. Sinundan na niya sina Ate Alexis at Kuya Nero na ngayon ay malayo na sa akin.

Humugot na lang ako nang malalim na hininga. Saka ko ibinaling ang tingin doon sa direksyon kung nasaan si Tito Theo.

It's been about twenty minutes now when we started to run away from him. Malayong malayo na ako sa kanya. Sobrang dilim na rin ng paligid, tanging solar street lights lang ang nagsisilbing liwanag sa paningin ko.

Tumayo ako. Hesitations are upon my system. I am fighting with my own concsience.

Hindi ko na alam kung ano ba ang tama at mali.

Ang bumalik ba kay Tito Theo at tulungan siya? Pero paano kung infected na rin siya? Paano kung ma-trap din ako ng mga infected?

O ang tumakbo na lang palayo? But then again, what if buhay pa si Tito Theo? What if he only needs help which I am almost willing to give?

Napapikit ako. Nakakunot noo akong hinihingal.

Tangina!

Hindi ko talaga alam!

Patuloy sa pagkunot noo, pinalipat-lipat ko ang tingin sa direksyon papunta sa bus at kay Tito Theo. Labis nang naguguluhan.

I wipe my tears using the back of my palm. Kuya Theo sacrificed for me. Iyon naman ang gusto niya, ang protektahan ako. At iyon talaga ang ginawa niya. Naligtas nga ako.

Ito ba talaga ang gusto niya?

Ang maligtas lang ako?

I ball my fists. Iritation is living within my system. "I should go, yes. That's what he wants."  I told myself as I started to drag my feet towards the direction of the bus. I am fighting with my heart and brain every step of the way. Iyong parang bang pinipilit ko na lang ang sarili kong gumalaw papalayo.

And so, I run as fast as I can.

Iyong para bang hinahabol ako ng isang mabangis na hayop.

Tumakbo lang ako nang takbo. Pabilis nang pabilis. Dahil alam ko, kung hindi ko iyon gagawin ay baka tumakbo na lang ako papunta kay Tito Theo.

Ayokong sayangin ang sakripisyo niya.

Ayokong mabalewala lang ang ginawa niya nang dahil lang sa konsensya ko.

Kailangan kong mabuhay because that's what he wants.

And I will surely glorify him as I tell to my dad how good man he turned to be.

Habang patuloy pa rin sa pagtakbo ay bigla akong natigilan nang may makita ako mula sa aking harap. Isa iyong pigura ng tao. At tangina, papalapit siya nang papalapit sa akin!

On cue, my body froze on my spot.

Nanlalaki ang mga mata, I ready myself to defend my life.

Lumingon ako sa kaliwa at kanan ko. Naghahanap ng bagay na pwedeng ipanlaban sa kanya.

Pero halos magpasalamat ako sa lahat ng diyos sa langit nang makita kong si Kuya Nero pala iyon. Looking petrified and worried at the same time. Halatang halata ang pag-aalala sa kanya habang tumatakbo papalapit sa akin.

"Kid, you are so dumb!" He told me as he wince infront of me. Hingal na hingal siya, nasa ibabaw ng kanyang tuhod ang mga kamay niya. "I thought, you fucking go to Kuya Theo!"

Upon hearing his name, the confidence of me savoring his sacrifice has avalanched away from my brain. On cue, nagsimula na naman akong makonsensya.

Napatungo ako. Tila bang hindi narinig ang mga sinabi niya. "Kuya Nero," I mumbled, my voice is timid.

"Yes?" He answered as he stood properly.

I turn my gaze on him, "Am I worth the sacrifice? Pabigat lang ako," nagpakawala ako nang malalim na hininga, "it should have been me. Tito Theo deserves to live more than me."

Kuya Nero's face softened, "Kid," he began as he hold me on my shoulders, "nandito tayo ngayon sa sitwasyon kung saan lahat, deserve mabuhay. Lahat, deserve na makaligtas sa lecheng virus na hindi naman natin piniling mag-exist."

Napalunok ako ng laway para pigilan ang mga luha ko.

"You know . . ." Kuya Nero is eyeing me carefully, "it's a matter of keeping ourself alive now. And if you are given the choice to live the moment, make the best out of it to survive."

I nod as I sniff. A tear escaped from my right eyes.

"Kuya Theo made the choice for you. And if I were you, I will do everything to not put his effort into a painful trash can." Ginulo niya ang buhok ko, "You don't want that, right?"

I continued sniffing, "Opo."

"Good, now listen." He hold my chin and made me look at him, "We will run away now. Tatakbo tayo hanggang sa makarating na tayo sa bus. Didiretso tayo sa huling quarantine kung saan nandoon ang Dad mo," Bumuga siya ng malalim na hininga, "we will going to survive the night. Alright?"

Tumango lang ako sa kanya habang patuloy na binabaha ng luha ang mga mata ko. Kahit na anong gawin kong pagtanggap at pag-intindi na ginawa iyon ni Tito Theo para sa akin ay nalulungkot pa rin ako. Nakokonsensya pa rin ako. The uncomfortable feeling is making a shit out of me and I can't help it.

"Let's go." Kuya Nero mumbled and that was the moment we run together. We run as fast as we can. We are running across the darkness with nothing but our brave system against the situation that might appear ahead of us.

It was approximately a twenty minutes of running when we saw Ate Alexis and Kuya Finn. The container of gas is sitting beside him. They are just standing. Pero para ba silang nahihintakutan. I can clearly see Ate Alexis to cover her mouth habang nanginginig.

Anong ginagawa nila?

Wait . . .

Putangina.

Hanggang sa kusa na lang akong natigilan nang mapatingin sa direksyon ng bus . . .

Putangina talaga.

There, I saw countless of infected ones. Pinapaligiran nila ang bus. Then I heard the painful cry for help of Ate Athena while the two old ladies are loudly sobbing out of horror.