Herkesin geçirdiği zor zamanlar olabilir. Herkesin bir yanlışı veya hatası olabiliyor. Bunu telafi edenlerde var edemeyenlerde.
Sanırım ben telafi edebilenlerdenim.
Her türlü Taehyung'a ulaşabilir, beni affedene kadar peşinden koşabilirdim. Koşmamam için, pes etmemem için herhangi bir neden yok çünkü.
Ben onu seviyorum ve kendimi affetirmek için elimden geleni herşeyi yapmaya hazırdım.
Hatalıyım. Bu doğru. Bunu zaten kabulleneli çok oldu. Taehyung benim hakkımda ne düşünüyordu bilemiyordum. Ama bilmekte istiyordum.
Taehyung'un canını çok yakmış onu terk ederek onu yalnız bırakmıştım. Beni affetmesi kolay olmayacaktı. Çünkü onun üzüntüsü, kırgınlığı, siniri ve acısı geçmesi kolay olmayacaktı. Olamazdı da.
Açıkçası korkuyordum. Ya yanlış bir şey söylersem ya yanlışım olursa tekrar diye korkuyordum. Onu bir daha kaybedersem bunu kabullenemezdim işte.
Korkmamın bir nedeni de, tam onu kazanmışken bir daha kaybederim korkusu. O kadar hassas birisiyim ki sevdiklerimi kaybetmeden nefret ediyordum.
Çabuk güvenirim insanlara. Pardon. Daha doğrusu, güvenirdim. Yaşım ilerledikçe ve olgunlaşınca bazı şeyleri öğrenmiş ve kavrayabilmiştim Tanrı'ya şükür.
Şuan yaşım 23'tü. Asla eskisi gibi olmayacaktım. Üniversite zamanlarımda yaptığım salakları bir düşününce kendimi sövmekten, kendimi küçük düşürmekten hiç bir şey yapmıyordum.
Bazen keşke zamanı geriye alabilsek. Eskiye dönüp bir çok şeyleri düzeltmek istiyordum. Mesela Taehyung'dan ayrılmazdım.
Biliyorum. Geçmiş geçmişte kaldı. Artık o kötü günleri düşünmek yerine Taehyung'u kazanmak için bir şeyler düşünmem gerekiyordu. Daha fazla zaman kaybetmeden gerçekten Taehyung'a kavuşmalıydım.
Geçmişi unutamazsam da unutmak istiyordum. Geçmişte Taehyung ile birlikte çok güzel anılarım var. Taki ondan ayrılana kadar.
Taehyung ile ayrıldıktan sonra güzel günlerim olmadı. 2 ay geçtikten sonra pişman olmaya başladım. Ve gün geçtikçe pişmanlığım arttı.
Kaybolmuş gibi hissediyorum sanki. Herkese güvenemiyor çok soğuk hissediyorum. Herkes beni yalnız hissetiriyor. Bu yüzden Kim Taehyung'a çok ihtiyacım var. Onunla iken çok mutluydum. Hayatımı yaşıyordum beraberken.
Şimdi, yanımda ise kimseler yok.
Arkadaşlarım beni kendi yolumdan çıkararak, ayırdılar bizi. Yakın olduğum arkadaşlarım da değillerdi. Sadece konuştuğum arkadaşlarımdı. Sahip olduğum arkadaşları sikeyim. Onlar sadece beni Taehyung'dan ayırarak hayatımı mahvetmiş, üzmüşlerdi.
Sol gözümden bir göz yaşı. Yanağımdan yavaşça süzülüyor.
Şuan dışarıdaydım. Bankta oturuyordum yalnız başıma.
Tek başıma bir şeyler düşünmek için dışarı çıkmaya karar vermiştim. Daha doğru kararlar verebilmek için.
Rüzgâr yüzüme vuruyordu. İçimdeki acı ve pişmanlıklarım bir türlü dinmiyordu.
Ölmek istediğim günler oldu. Yaşamak istemediğim günler. Kendimden o nefret ettim ki ölmek istedim. Evet bu sizin için çok saçma gelebilir. Belkide hâlâ saçma. Ama bir insan, hayatında bir kerecikte olsa ölmek istemiştir. Kurtulmak için bu yalan dünyadan ölmek istrmiştir. Bunu biliyordum.
Şimdi ise yine ağlamak istiyorum. Hep ağlamak istiyordum nedense. Kendimi yine kötü hissediyordum. Her kötü hissettiğimde, geçmişi düşündüğümde istemsizce gözlerim doluyor. İçimden geliyordu ağlama isteği. Sanırım delirmiş olmalıydım. Delirmiş gibi hissediyordum.
