Stil is het water

" Merwith wakker worden ' riep mijn moeder door mijn vertrek heen. Kreunend kwam ik overeind en wreef het slaapzand uit mijn ogen. Een nieuwe ochtend was aangebroken en dat betekende dat ik weer aan het werk kon. Samen met mijn moeder woonde we in de buurt van Loach Awe, een meer in Schotland. In de buurt van het Kilchurn kasteel wat niet veel verderop lag. De omgeving waar wij ons bevonden was mooi, hier kon je veel verhalen bedenken, en veel verhalen waren er. Zoals de legende van de Kelpie. Moeder waarschuwt mij er altijd op dat ik voor het donker thuis moet zijn en niet met vreemde mee mag gaan. Het schijnt te zijn dat er ineens een paard uit het niets verschijnt en die je dan vervolgens uitnodigt om op zijn rug te klimmen. Het neemt je eerst mee voor een rit , maar gaat langzaam maar zeker steeds meer naar het water toe. Als je er vervolgens vanaf wilt is dat haast niet mogelijk.

Niet dat ik in deze onzin geloof, ze verzon vaker dit soort verhalen.
Nadat ik mijn ontbijt op had drukte mijn moeder mij een houten emmer in de handen. Ik moest bij het meer water gaan halen. Het was nog een stuk lopen naar het meer, maar dat vond ik niet erg. Onderweg was ik even gestopt en was gaan zitten in het gras. De zon scheen en vogels vloten. Mijn ogen werden zwaar en het kon niet echt kwaad als ik ze heel even sloot. Ik was in de buurt van het meer, omringt door bomen de grond was hier nog droog maar was verderop meer drassiger.
" Wordt wakker, Merwith! Het komt er aan." Riep een stem.
Geschrokken werd ik wakker. In de verte hoorde ik een hinnik. Vast een paard van verder op dacht ik. Snel kwam ik overeind, pakte de emmer en liep snel verder naar het meer om water te vullen. Nu hoorde ik het weer. Achter mij hoorde ik iets door het drassige gras lopen. Snel draaide ik mij om. Mijn ogen werden groter toen ik het grote dier zag. Twee goudbruine ogen keken mij doordringend aan. Zijn vacht was sneeuwwit en had lange witte manen die langs zijn lijf rustte. Er was ineens mist opgedoken vanuit het niks en het had een beangstigende aanbeeld.
Zachtjes hinnikte het paard en ging door zijn voorbenen. Alsof het een buiging maakte om uit te nodigen dat ik erop moest komen. Voor mij stond een prachtig paard, maar waar was zijn eigenaar? Zijn ruiter. Er was niemand te bekennen. Hij was hier helemaal alleen, het klopte niet. Er moest toch iemand zijn die hem mistte?

Het verhaal van mijn moeder.. misschien.. misschien klopte het?. Een ritje erop, het kon geen kwaad toch? Het was tenslotte geen avond. Altijd vond ik paarden mooi, maar had nog nooit erop gedurfd. Nu voelde er iets in mij hier naartoe aangetrokken om erop te gaan. Mijn vingers streelde zijn zachte vacht en voordat ik het wist zat ik erop. We gingen stappen, en er ging een overweldigend gevoel door mij heen. Rijden in vrijheid. Zonder hoofdstel of een zadel. Eerst over het gras, maar toen gingen we naar het water, eerst een beetje erin maar toen steeds verder. Het water had mijn middel omringt en de kou was op mijn lichaam geslagen. Nu begon ik toch een beetje bang te worden. Hij stopte niet toen ik vroeg of die wilde stoppen. Mijn handen zaten vastgenageld in zijn witte manen. Evenals mijn benen die met zijn lichaam leek samengevoegd te zijn. Hevig probeerde ik mij los te krijgen, had helaas ook niets bij mij waar het mee kon lukken. Mijn moeder had al die tijd al gelijk gehad. Dit moest de Kelpie zijn. Zou dit mijn dood worden? Mijn ondergang?! Nee, er moest een andere manier zijn. Wanhopig begon ik hard te roepen naar hulp. Maar niemand zou het horen. Ik bevond mij in een afgelegen gebied. Het water kwam tot mijn keel, en toen ik naar zijn vacht keek had zijn vacht een andere kleur aangenomen, een geheel andere gedaante. Gistzwart. Manen die in de klit zaten, vastgebonden om mijn benen en armen. Het beest draaide zijn hals om en tot mijn schrik zag ik scherpe tanden uitsteken. Hij had mij onderwater mee genomen en later uiteindelijk los gelaten. Zwemmen kon ik niet, had ik nooit geleerd. Altijd had mijn moeder hiervoor gewaarschuwd maar ik was zo wantrouwig het niet te geloven.

Het had mij los gelaten en zwom verderop. Langzaam dreef ik naar de bodem en zag zijn duivelse ogen. Bloedrood, scherpe tanden die uit zijn mond staken. Lange scherpe staart die met hem mee bewoog. Het keek mij recht in de ogen aan, en kon alleen maar hopen dat dit alles snel achter de rug was. Tanden kwamen op mij af met open mond. Op de bodem lagen meerdere kinderen die ook door hem verslonden waren. Het meer van Loch Awe was niet zo schoon, en niet zo mooi als het leek.

Mijn ogen sloten zich en had mij al voorbereid op het einde. Tot er ineens een vreselijke kreet klonk van het beest. Een mes doorboorde zijn lijf en een kring van bloed vulde het water. Het was mijn moeder die het mes vast hield en de Kelpie had neergestoken, wie had dat gedacht.
Toen werd het zwart voor mijn ogen en kreeg niet veel meer mee.

" Merwith , meisje wordt wakker!! Wordt wakker alsjeblieft! ' riep een bezorgde stem. Het was moeder.

' M.. Mam' heb je..

" Ja lieverd ik heb het verschrikkelijke ding gedood.' Riep ze met een geruststellende stem. Het mes lag naast haar nog besmeurd met bloed. Voor mij hield ze een lederen koord met een scherpe tand eraan. Ze drukte het in mijn handen dat ik het moest vasthouden.

' Volgende keer moet je gewoon mijn raad opvolgen. Ik verzon het verhaal over de Kelpie echt niet. '

Ik knikte en omhelsde haar. .

" Stil is het water. Niemand weet wat er op de bodem ligt, maar ik wel. Ga alsjeblieft nooit meer het water alleen in kind. En anders neem altijd dit mes met je mee" zei ze tegen mij terwijl ze haar handen tegen die van mij aan drukte. Alles moest nog landen, mij moeder zo heldhaftig. Wie had het achter haar gezocht? Altijd zag ze er zo onschuldig uit als een normale huisvrouw.

Bevestigend knikte ik en gaf haar een zoen.
" Ik zal voorstaan oppassen en niet zomaar op een vreemd paard klimmen .

" Stil is het water. Verraderlijk is de wind. Zo onschuldig als de zon. Wees op je hoede met wat je op je pad vind.